Փաստ ինֆո

Մեր գյուղի՝ Զոլաքարի, օրինակով կարող եմ ասել, որ հանրապետությունում եռակի, քառակի կրճատվել է անասունների գլխաքանակը, եւ սպանդանոցային մորթը շահավետ բիզնես չէ։ «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասաց ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արման Ղազարյանը։

Նրա խոսքերով՝ Զոլաքար գյուղում մինչ պատերազմը եղել է 4687 խոշոր եղջերավոր անասուն, հիմա 1500 գլուխ է մնացել, իսկ ոչխարի հոտ ընդհանրապես չկա։ Նույն վիճակը նաեւ Վարդենիսում է։

«Ես հաճախ եմ լինում Վարդենիսի տարածաշրջանում, արոտավայրերի ու խոտհարքների խնդիր կա։ Արոտավայրերն անցել են թշնամու տիրապետության տակ, անասնապահ ֆերմերները չեն կարողանում խոտը պահեստավորել, օրինակ՝ Կութ գյուղում ամբողջությամբ են վերացրել անասուններին», - նշեց Ղազարյանը։

Պատգամավորի խոսքերով՝ դեռեւս սպանդանոցային մորթի մասին օրենքի վերաբերյալ ԱԺ-ում տեղի ունեցած քննարկումների ժամանակ զգուշացրել է, որ պետությունը պետք է պայմաններ ապահովի, լրացուցիչ միջոցներ հատկացնի սպանդանոցներին, որպեսզի կարողանան գոյատևել ու գործել։

«Կախնատեսում էի, որ այդ իրավիճակում օրենքը չի գործելու, բայց «ՔՊ» խմբակցությունը, թեեւ չկարողացավ հիմնավորել ամբողջությամբ, բայց անցկացրեց օրենքը։ Իրենց հիմնավորումն այն էր, որ մտածում են ազգաբնակչության առողջության մասին, ու պատրաստվում են իրականացնել շարժական սպանդանոցների համար նաև լիզինգային ծրագիր։ Ես էլ ասում էի՝ էլի առողջ միս ունենանք, բայց դրա համար նախ պետք է պայմաններ ապահովել, հակառակ դեպքում չի լինելու», - ասաց պատգամավորը։

Անվտանգային նոր իրավիճակից ելնելով, ինչպես նշեց պատգամավորը, անասունների գլխաքանակը խիստ պակասել է, միայն բնակչությանը առողջ միս հասցնելու մասին խոսելով, ոլորտը չես կարգավորի։

Գեղարքունքի մարզում սպանդանոցները, ըստ էության, չեն գործում։ Մարտունիում մեկ շարժական տրանսպորտային միջոցի վրա է դրված խնդիրը, մնացած մորթի ենթակա միսը պետք է տեղափոխվի ոչ շարժական սպանդանոցներ։

«Շարժական սպանդանոցային ծառայությունն էլ ամբողջությամբ հարցի լուծում չէ, որովհետև անասնապահը չի կարող պլանավորել իր մորթը, չգիտի, թե ե՞րբ այդ մեքենան կգա իր անասունին տեղափոխելու,իսկ եթե ինքն է տեղափոխում, ապա տեղանքով պայմանավորված անասունը ջարդվում է, քաշ կորցնում, մսի որակն ընկնում է, ծախսը՝ շատանում , սրանք խնդիրներ են, որոնք հաշվի չառան օրենքն ընդունելիս», - հավելեց Ղազարյանը։

Նա հիշեցրեց, որ սպանդանոցներ սկսել էին հիմնել դեռևս 2016-2017 թվականներին։ Կար երկու ծրագիր, որոնցից մեկի համաձայն՝ տնտեսվարողն իր ծախսով էր հիմնում բիզնեսը՝ պետական աջակցությամբ, մյուս ծրագիրով՝ պետությունն էր կառուցում։Կառուցման վայրը որոշվել էր մոնիտորինգի արդյունքում, բայց անգամ կառուցված, գրանցված բազմաթիվ ժամանակակից սարքավորումներով սպանդանոցները չկարողան ծածկել իրենց կատարած ծախսերը։

Գործող սպանդանոցն, ըստ Ղազարյանի, պետք է մսի քաշի հաշվարկով, կամ գլխաքանակի հաշվարկով պետական աջակցություն ստանա, որպեսզի կարողանա աշխատող պահել՝ մեկ տարի ու մորթի համար ծախսվող ջրի ու հոսանքի վարձը տալ, բնակչից էլ՝ խելքին մոտ գին գանձել մորթի համար։

Աղբյուր` Փաստինֆո