Փաստ ինֆո

“Մեր սոցիալ-հոգեբանությունը համակարգային չէ, ինստիտուցիոնալ չէ, այլ դրվագային․․․ որը տվյալ դեպքում ապապետականի հոմանիշ է”:

Ինքնաճանաչումից, պետականությունից, բանակից, անվտանգությունից, մեր սոցիալ-հոգեբանությունից, համակարգայնությունից խոսում է մեկը, որն ավեր է գործել այս բոլոր բնագծերում։ Ներողություն, այս համատեքստում լիկբեզ ոչ մեկին պետք չէ,  պրոֆեսիոնալ խոսքի կարիք կա ամենուր, այլ ոչ թե՝ գիտելիքից հեռու կարծիքի, տեսակետի, որը հաճախ՝տանդեմին ամենօրյա ռեժիմով կատարողականի մասին մեսիջներ ուղարկելու նպատակ ունի։  

Ո՞վ է հերոսը և ինչպես է այն բնորոշվում․․․ Իր հերոսն, օրինակ, ինչպես արդեն ասել է՝ հարկ վճարողն է։ Այսինքն, Սարյան փողոցի օբյեկտների տերերը, գուցե նաև՝ այնտեղ 24 ժամ նստողները․․․

Փաշինյանական հերոսը էլ  կամավորը չէ,  որոնց նա պատերազմի առաջին օրերին հանուն հայրենիքի պայքարի էր կոչում, ընդ որում, առաջարկելով տանն ինչ ունեն-չունեն՝ հետները վերցնեն, ջոկատներ կազմեն, իրենցից հրամանատարներ ընտրեն և հայրենիքը պաշտպանեն։ Սա ասել է նա, բայց հիմա եկել՝ հակառակն է ասում։

Հարց է ծագում՝ ինչու՞ է այն ժամանակ ասել և ինչու՞ է հիմա հրաժարվում իր տեքստերից։

Ըստ ամենայնի՝ այն ժամանակ վերջինս խնդիր ուներ քպականների ձևավորած կամավորական որոշ խմբերի, այդ թվում նաև՝ ԵԿՄ-ի միջոցով բացառապես իրեն հայտնի և ակնհայտ ապապետական խնդիրներ լուծելու։ Հիմա, սակայն,  սահմանի պահպանությունը կամ անվտանգությունը կամավորության հետ կապելը ապապետական ընկալման հետևանք է համարում։ Ասել է, թե՝ ինքն էն գլխից է ապապետական եղել, բայց, այ, այսօր այդ ֆորմատն իրեն այլևս  ձեռնտու չէ։ Բայց սա չի նշանակում, թե պետության և պետականության ընկալում ունի։ Բնավ։

Ի դեպ, 44-օրյայի ժամանակ այդ ֆորմատի շրջանակում շատ անհասկանալի բաներ տեղի ունեցան, ընդհուպ՝ հերոսական կերպարների անհետացում, տարօրինակ մահեր․․․  Եվ այս համատեքստում, ի դեպ, եղան կերպարներ, որոնք ասես ինկոգնիտո, անտեսանելի  էին գործում և նրանց գործունեությունն անհայտ մնաց, մինչև վերջին՝ պարտության արար․․․

Հարցը, թե որտե՞ղ էր այդ օրերին ԵԿՄ նախագահը, շատերն էին տալիս և պատասխան չէին ստանում։ Հետո արդեն ինչ-որ վիրավորվելու մասին էր պատմվում․․․ 

Իրականում, այդ կերպարն իր ելույթներից մեկում 2018-ի այսպես կոչված՝ թավշյա հեղափոխությունն ավելին համարելով՝ քան արցախյան ազատամարտը, ամեն բան ասել էր։ Ասել էր, որ ինքը ոչ թե՝ երկրապահ է, այլ մեկը, որ քաղաքացիական պայմանագիր է կնքել այդ հեղափոխություն կոչվածի առաջնորդի հետ՝ ես քեզ, դու ինձ, իմ ընտանիքին սկզբունքով և հիմա ապրում է՝ երևի սպասելով ԵԿՄ ապամոնտաժմանը։

Չկա կառույց՝ չկա պրոբլեմ․․․

Հիմա։ Փաստորեն հայտարարելով, թե՝ “ընդդիմության ներկայացուցիչը հերոսությունը կապեց  սահմանը պահող կամավորի և կամավորության հետ” ու  ընդդիմանալով դրան, թե՝ դա ապապետական ընկալման հետևանք է, վարչապետի աթոռն զբաղեցնողը  շատ հստակ ասում է՝ եթե թշնամին հարձակվի, կամավորներ չեն լինելու, սահման պահելը պետությա՛ն գործն է։ Պետությունն էլ՝ երևի ի՞նքն է։ Իսկ այ,  կամավորը գոյություն ունի միայն այն պատճառով, որ պետություն գոյություն չունի: Սա ակնարկ է ընդդիմադիր քաղաքական ուժերին․․․ Բայց ոչ միայն․․․ Տպավորություն կա, թե այս շատախոսության մեջ գործարք է թաքնված․․․

Այսպիսով նա հաստատում է, որ դեռ 2020-ից նրան առաջնորդել է այդ գիտակցությունը, որի մասին միայն այսօր  է բարձրաձայնում։  Բայց արել է այն, ինչն  իրեն է անհրաժեշտ եղել այնժամ։ Դե, իսկ «Ընկեր ջան, գինի լից» երգի կամավորի մասին հատուկ հիշատակությունը վկայում է, որ թիրախում ՀՅԴ-ն է, Հայրենիքի, պետության  դեմ ցանկացած ոտնձգության ժամանակ պատրաստ։ Եվ սրատես աչք են, որից վախենում է քպականը։

Աղբյուր` Փաստինֆո