Փաստ ինֆո

Ի սկզբանե սուտն ու կեղծիքն էր քպ-ի հետ․․․ Այսպես կոչված՝ սիրո և հանդուրժողականության հեղափոխություն անվան տակ իշխանության բերված և ցավոք, վեց տարի արդեն մեր պետությունն իրենց անձնական ու կենցաղային կարիքներին ստորադասող ներկաները ստել են։

Իրենց հեղափոխությունը ոչ թե սիրո, այլ՝ ատելության վրա էր։ Ատելությունն էր հիմնական բաղադրիչը։
Սոցիալական ատելության հիմնական կրողը նիկոլփաշինյանն էր և իր հրապարակ նետած սոցիալական ատելության համատեքստում էր «նախկիններ» եզրը։ Սևեր-սպիտակներ, հներ-նորեր, ներկաներ-նախկիններ․․․
Այս ծայրահեղությունը դուրեկան էր ժողովրդական զանգվածներին․ ընդհանրապես, նման կոնտրաստով հեշտ է ազդել իներտների գիտակցության վրա։

Ի սկզբանե քչերին էր հասկանալի, որ այսպես կոչված՝ «սիրո և հանդուրժողականության» տակ խոր անհանդուրժողականություն և սոցիալական ատելություն էր պահված։ Ո՛չ թե՝ սոցիալական դժգոհություն, ո՛չ թե՝ արդարության որոնում, նայեք այսօր ձեր շուրջը նրանք, որ «թավիշ ու հանդուրժող» էին իրենց հորջորջում, որքանո՞վ են արդար և արդարադատ, որքանով են հանուն ժողովրդի և ժողովրդավար։
Սոցիալական արդարության գաղափարակիր դարավոր քաղաքական ուժ ունենք, բայց ո՛չ երբեք սոցիալական ատելության, ընդ որում՝ ազգային պետության, պետականության հարցերը կարևորող, իսկ ներկաներն ազգն ու ազգայինը մերժելով եկան․․․

Նախկիններին մերժող ժողովուրդն այսօր ներկաներին էլ է մերժում։ Ոչ նախկին, ոչ ներկա՝ ասում են։ Նոր մարդիկ ենք ուզում՝ ասում են։ Նոր, այսինքն, երկնքից ընկա՞ծ․․․

Այն մարդիկ, որ ասում են՝ նախկինները պիտի չլինեն, միանգամից պիտի հասկանաս, որ քաղաքական չեն, քաղաքականության մասին չէ նրանց ասելիքը։ Իրենք քաղաքականությունից հեռու են։ Եվ օրենքներն էլ չեն կարևորում։ Եթե հոգևոր դասի ներկայացուցչի խոսույթը՝ ներկա-նախկին համատեքստում ընկալելի է, քանի որ նա քաղաքական մարդ չէ և իր անձնական կարծիքն է հայտնում, ապա ինչպես բացատրել իրեն «կլասիկ» քաղաքական գործիչ համարողի պահանջը, թե՝ պիտի 2-րդ և 3-րդ նախագահները քաղաքական դաշտը լքեն, քանի որ փաշինյանը նրանց կողքին է երևութական և հաղթելու հնարավորություն ունեցող։

Ընդհանրապես, քաղաքականության մեջ երբևէ եղած գործչին, լիդերին, առավել ևս՝ պետության, կուսակցության առաջնորդ՝ որևէ մեկը չի կարող ասել՝ դու գնա, որ ուրիշը գա․․․

Հանձինս նրանց գործ ունենք պետական և քաղաքական ղեկավարների հետ, որոնք երկիր են ղեկավարել, ծանրաձող են բարձրացրել։ Հիմա, եթե ինչ-որ մարդիկ ուզում են, որ նրանք չլինեն, թող ուզեն, բայց հո նրանց ուզելով չի՞։ Մարդն ինքը պիտի իր քայլը անի։

Պայքար է, քաղաքական պայքար, ընտրությամբ լինի, թե՝ փողոցով՝ պայքարը միշտ պիտի լինի։ Եվ պայքարում հաղթողը պիտի առաջ գա։ Նոր, հին, ճանաչելի, թե՝ նորահայտ։ Հայ ազգին ուժ տվող է պետք։ ՈՒժի հաղորդիչ։

Որքան շատ լինեն ուժաբերները, այնքան լավ։ Հիշու՞մ եք, քառօրյա պատերազմի օրերին ոնց ազգովի՝ ազատամարտիկների, առաջին պատերազմի բովով անցածների հին գվարդիան գնաց ու կանգնեց իր զավակի կողքին, իր զինվորի կողքին։ Հայրերի և որդիների միավորում տեղի ունեցավ։ Հայրերի և որդիների։ Երիտասարդների և երեցների։ Եվ որդիներն ասացին հայրերին՝ լավ է, որ մեր կողքին եք, բայց սա մե՛ր կռիվն է։ Կարծում եմ՝ հիմա էլ կարող են նորահայտ, կարող քաղաքական դեմքերն ասել ավագներին՝ դուք ձեր փորձառությամբ սատարող եղեք, բայց ժամանակներն ուրիշ են հիմա։ Թվային, տեղեկատվական, քարոզչական պայքարի ժամանակներ են, նաև՝ պրոֆեսիոնալ քաղաքական գործիչների ժամանակներ։

Միայն թե՝ կարևոր է նաև հասկանալ՝ ռինգում ներկա ու նախկին չկա։ Հաղթում է ուժեղը։

Մեկ բան հստակ է՝ սեփական պետության շահով առաջնորդվող, ազգի ու պետության ուժի, արժանապատվության կրողները պիտի գան, որ պետությունը ԼԻՆԻ, այլ ոչ թե՝ օտար պետությունների շահերն առաջ տանողները։ Առաջինները պիտի գան, նրանց սպասումով է ազգն ապրում։ Այլ ոչ թե՝ պարտվողի հոգեբանությամբ, սպասարկու ազգ դառնալու քարոզիչների․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո