Փաստ ինֆո

Հայաստան տեղափոխված արցախցիները մոլորված են։Մարզերում չկա աշխատանք, Երևանում աշխատածն էլ չգիտեն՝ բնակվարձը վճարեն, թե ապրուստը հոգան։

«Նպաստառու դառնալ չեմ ցանկանում, կողմնակից չեմ, որ պետությունն ընտանիքի ամբողջ կեցության հարցը վերցնի իր վրա, մենք էլ նպաստով ապրենք ու չաշխատենք։ Եթե ես ի վիճակի եմ աշխատել, ինչո՞ւ պետք է այդպես լինի, բայց մոլորված ենք»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասել է թշնամու կողմից օկուպացված Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի ռեկտորի տեղակալ Արևիկ Հարությունյանը՝ ավելացնելով, որ ֆինանսական խնդիրներից խոսել չի սիրում, բայց դրանից ածանցվում են բազմաթիվ այլ հարցեր։

Երեւանում բնակարանների վարձակալության գումարները բարձր են, ու ստիպված են բնակարանից բնակարան տեղափոխվել, երբեմն նաեւ կանխավճար են ուզում, ինչը վճարելը բարդ է։ Բացի այդ՝ Արցախից գրեթե ոչինչ չեն բերել ու, յուրաքանչյուր նոր բնակարան տեղափոխվելով, բազմաթիվ նոր հարցերի, չնախատեսված ծախսերի առաջ են կանգնում։

Արեւիկ Հարությունյանի ամուսինը փրկարար է, Արցախում փրկարար ծառայությունում է աշխատել ու վերջին անձանց թվում է եղել, որոնք լքել են Արցախը. մինչեւ վերջ մնացել էր՝ մասնակցելու դիակների որոնողական աշխատանքներին։

«Փառք Աստծո, ե՛ս էլ, ամուսի՛նս էլ ի վիճակի ենք աշխատել։Ամուսինս փրկարար է։ Արցախից վերջինն անձանցից է, որ դուրս է եկել։Գիտեք՝ մնացել ու դիակներ էին փնտրում, մինչև վերջին դիակը գտնելը մնացել է։ Նաև այդ է պատճառը, որ դատարկ ենք եկել։Նա մեզ տեղափոխել չկարողացավ, լրիվ անծանոթ տղայի հետ ենք եկել ու մեր տանից շատ բան բերել չենք կարողացել»,- նշեց մեր զրուցակիցը՝ ավելացնելով, որ նախկինում Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանի ռեկտորի տեղակալն էր՝ տեխնիկական, ուսանողների հետ աշխատանքների գծով, իսկ պատերազմից հետո երկրորդ մասնագիտություն է սովորել, սոցիալական աշխատանք էր անում։

«Հիմա այստեղ՝ Երևանում էլ, սոցիալական աշխատանք եմ անում։Աշխատանքս Արցախում պատերազմից հետո շատ անհրաժեշտ էր դարձել, այստեղ էլ արցախցիների հետ եմ կրկին աշխատում, այդ ծրագրերում եմ ընդգրկված, բայց անորոշությունը ապագայի նկատմամբ մշուշոտ է»,- ասաց նա։

Ա. Հարությունյանի ընտանիքը դեռ չի կարգավորել նաեւ փաստաթղթերի հետ կապված հարցերը։ Իսկ ինչ են որոշել՝ դառնալ ՀՀ քաղաքացի, թե փախստականի կարգավիճակ ձեռք բերել, «Փաստինֆո»-ի հարցի ի պատասխան տիկին Հարությունյանը մի պահ լռեց, հետո մտահոգ նկատեց. «Լավ հարց եք տալիս, հենց այդ հարցի պատասխանը դեռ չունեմ։ Էնպես չէ, որ ես ինձ Հայաստանի քաղաքացի չեմ զգում, մինչ այս այդպես գիտեինք, այդպես էինք մեզ զգում,բայց չգիտեմ վերադարձի հարցն ինչ է լինելու, այդ փաստաթուղթն ինձ ու իմ երեխաներին ինչ իրավունքներով է օժտելու և ինչ իրավունքներից է զրկելու»։

Տիկին Հարությունյանը նշեց, որ հիմա հերթեր են՝անհրաժեշտ փաստաթղթերի ձեւակերպման ծառայություններում, ինքն էլ հապաղում է։ «Բայց եթե այդ հարցերի պատասխաններն իմանայի, գուցե արդեն վերցրած լինեի»,- ասաց նա։

Երեխաները դպրոցական են՝ մեկը 15 տարեկան է, մյուսը՝ 6։ Ասում է՝ դպրոցում երեխաներին շատ լավ են ընդունել, բարի մթնոլորտ ստեղծել, բայց կրտսերի դասերը շուտ են ավարտվում, իսկ խնամող չկա։

«Արցախում հեշտ էր՝ բարեկամները, հարևաններն իրար օգնում էին։ Հիմա ծանոթ, բարեկամ ցաքուցրիվ ենք եղել Հայաստանով մեկ, իրարից հեռու ենք, ես կամ ամուսինս այնպիսի գրաֆիկ պետք է սահմանենք, որ երեխային անվտանգ տուն բերենք ու դասերից էլ հետ չմնա։ Դրա հետ կապված էլ աշխատանքի գրաֆիկն է տուժում։ Փա՛ռք Աստծո, լուծում ենք»,- նշեց մեր զրուցակիցը ու պատմեց, որ Արցախի շրջափակման ժամանակ իր առաջնեկը շատ է տուժել դասերի առումով, հիմա էլ են երեխաները տուժում, ինչն էլ ապագան մշուշոտ է դարձնում։

«Դեռ ի վիճակի չենք մասնավոր դպրոց տալու, ինքներս էլ՝ որպես ծնող, այնքան նոր խնդրիրների ենք բախվել, որ վախենում ենք չհասցնել հետեւել ու երեխաների ուսումնառությունը տուժի»,- ասաց Արևիկ Հարությունյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո