Փաստ ինֆո

Փաշինյանի երեկվա ելույթը մեծ հաշվով՝ բեմադրություն էր․ տեղ-տեղ, հատկապես, քաղաքական համատեքստում՝ «ձավար էր անում, կամ՝ բրնձում էր»՝ բարբառային հայերենով ասած։

Մեկ էլ՝ խոսքը վեր էր ածվում աղանդավորական գուրուին հատուկ մոլեռանդությամբ, դիմախաղերով, ժեստիկուլյացիայով մեկ դերասանի թատրոնի։

Նաև՝ ինքնագովությամբ էր զբաղված։ Ասում է՝ ես տիրապետում եմ հայոց լեզվի ոչ միայն տառին, այլև՝ ոգուն, հոգուն, էմոցիային, ժողովրդի զգացումներն ու էմոցիաները զգում եմ։ Եվ, ասում է՝ պետք չի այդ էմոցիաների վրա խաղալ։

Հասկանալի է, չէ՞, որ էստեղ էլ մանիպուլյացիա է անում, քանի որ ժողովրդի էմոցիաների վրա հիմնական խաղացողն ինքն է միշտ եղել և լինում։ ՈՒ հիմա ինքն է մեղադրում դրա մեջ ընդդիմադիրներին։ Նախահարձակ է լինում, ինչպես միշտ․․․

Արդեն վեց տարի նա խոստումներ է տալիս ու խաբում է իրեն իշխանության բերած ժողովրդին՝ ամեն անգամ մի նոր աղետ բերելով պետության, իրեն ընտրածների, իրեն ձեռքերի վրա բերածների գլխին, ողջ ազգի գլխին։

Եվ, համոզված եղեք, ամեն նոր աղետից հետո նա զարմացած մտածում է՝ էս էլ մարսեցի, լավ էլ ի՞նչ անեմ, որ ինձ հեռացնեն էս աթոռից, ինչ ահավոր բան ասես որ չարեցի, հանդուրժում են դեռ։

Իրականում ՝ ծով համբերություն ունի հայ ժողովուրդը։ Այդ էլ, երևի ծովից ծով Հայաստանի ժամանակներից մնացած բան է՝ ծովից ծովը կորցրել, ծով համբերության բեռան տակ նստել, սպասում է, թե՝ ինքնակամ կհեռանա աղետը երկրից։ Չի գնալու․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո