Փաստ ինֆո

«Ո՞վ է հող հանձնում: Մենք հող հանձնող չենք»՝ լրատվամիջոցների հարցերին պատասխանելով՝ ասել է ՀՀ ԶՈւ Գլխավոր շտաբի պետը։

Հարցին, թե նորմա՞լ է, որ երկրի վարչապետն ասում է՝ եթե հողերը չտանք, պատերազմ կլինի՝ նա պատասխանել է. «ԶՈւ-ն իր առջև դրված խնդիրները կատարում է:

Ի՞նչ պիտի հասկանալ նրա այս նախադասությունից։ ՀՀ Զինված ուժերի առջև դրված ի՞նչ խնդիրների մասին է խոսքը։ Եվ եթե ներկա վարչապետն է խնդիր դնողը, ապա այդ խնդիրների կատարումը որքանո՞վ է բխում ՀՀ-ի և հայության շահերից։

Ի վերջո, այդ ո՞նց է ստացվում, որ ասենք, Տավուշի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչների՝ իրենց պապենական հողում, իրենց տանը, սեփական հարկի տակ ապրելու իրավունքը վիճարկողը պետության ղեկավարն է, իսկ մինչև վերջին շունչը իր հող ու ջրի, իր տան ու գյուղի, ծննդավայրի համար պայքարելու պատրաստ կանգնած գյուղացուն նույն այդ ղեկավարը եկել է՝ ուրիշ բան է համոզում։

Մարդիկ ասում են՝ մեզ զենք տվեք, մենք կպահենք մեր գյուղը։ Զիջելու բան չունենք։

Զիջել, հանձնել, պատերազմով սպառնալ․․․ Սև լիճը սև է, մի փոքր մասն է, Շուշին դժգույն, դժբախտ է, բարձր սարը տարին 12 ամիս ձյուն է, Արարատը թուրքիայի վարչական տարածքում է․․․ զիջենք, հանձնենք․․․զիջենք, հանձնենք․․․

Եթե չզիջեք, պատերազմ կլինի։

Իսկ մի՞թե հիմա պատերազմ չէ։ Եթե պատերազմ չէ, ապա ինչպե՞ս է ազարբայջանն առաջ եկել Սյունիքում, Գեղարքունիքում՝ նոր դիրքեր գրավելով։ Պատերազմ է, տևական պատերազմ։ Սողացող պատերազմ, այնպիսին, երբ թշնամին առաջ է գալիս իր դիրքերից անցնում մեր սահմանը, բայց կրակելու հրաման չի տրվում մեր սահմանապահ զինվորներին, ավելին, ինքնապաշտպանական նպատակով իսկ արգելում են կրակել, անզեն են թողնում․․․ այդպես եղել է արդեն Սյունիքում։ Էլ չասած, որ տևական տեղեկատվական պատերազմի մեջ ենք, նաև՝ նյարդերի պատերազմի․․․

«Ո՞վ է հող հանձնում: Մենք հող հանձնող չենք»։ Մենքը՝ ո՞վքեր են։ Հայ մարդը, հայ գյուղացի՞ն, թե՞ ՀՀ ներկա իշխանությու՞նը․․․

Մենք հող հանձնող չենք։ Այսինքն, հողի համար կռվող-մարտնչո՛ղ ենք։ Հայ զինվորն՝ այո՛։ Չորս գյուղերը, ըստ վարչապետի աթոռն զբաղեցրածի, մերը չեն, ու մերը չեն եղել․․․ քանի որ դրանց անունները թուրքերեն են։ Ասենք՝ Կիրովական-Վանաձորին էլ թուրքերն ասել են Ղարաքիլիսա, Ստեփանավանին՝ Ջալալօղլի․․․ Հետո՞․․․

Ի դեպ, եթե ալիևին հարցնես՝ ողջ Հայաստանն ու Արցախը մերը՝ հայերինս չէ։

Երևանը, որ մերը չի ու մերը չի։ 15-րդ դարից պարսիկների և թուրքերի միջև կռվախնձոր է եղել։ Բայց քանի որ Իրանը Հայաստանի կողքին դարերով է եղել, դարերի պատմությունը գիտի, իսկ թուրք-թաթարներն ընդամենը լենինստալինյան հարինվածք են, իրենց 100-ամյա բոլշևիկյան կենսագրությունից էն կողմ չգիտեն․․․

Թեպետ՝ լավ են սերտել թուրքական սովորությունը՝ մի ոտքի տեղ են անում և վերջ․․․ սարիդ, հողիդ, ջրիդ, ունեցվածքիդ, տունուտեղիդ տիրանում։

Եվ ուրեմն՝ մենք հող հանձնող չենք նախադասությունը հայության համար, հայ գյուղացու, հայ զինվորի համար մեկ բան է նշանակում՝ ամուր մնալ սեփական հողում, գյուղում, հողն ու տունը, ծննդավայրն ու հայրենիքը, հայրենիքի սահմանները պաշտպանել․․․Իսկ ներկա իշխանության համա՞ր․․․Հող հանձնող չեք այնպես, ինչպես Սյունի՞քում, Վայոց Ձորո՞ւմ, Գեղարքունի՞քում, այդպե՞ս եք պատրաստվում հող չհանձնել նաեւ Տավուշում... զինվորականին ոչ հարիր է նման վարքագիծը։

Աղբյուր` Փաստինֆո