Փաստ ինֆո

Շանթ-2015 զորավարժությունները հիշու՞մ եք․․․ Հիշեք․․․

Ես հիշում եմ։ Ինը տարի առաջ այս համատեքստում հետաքրքիր էր հետևել մեր գերատեսչությունների ղեկավարների կեցվածքին՝ տվյալ գործողության կարևորությունը գիտակցելու համատեքստում: Այն ժամանակ էլ կային իմիտացիոն համարող տեսակետներ, դրանով պայմանավորված էլ՝ անկարևոր, այն դեպքում, երբ զոհեր էինք ունենում սահմաններին…

Նախօրեին, Ալվարդ Պետրոսյանի հիշատակի օրն էր, և կարծում եմ՝ արժե ընթերցել ու վերընթերցել նրա տեսակետը՝ հիշածս՝ Շանթ-15 զորավարժությունների մասին։ Այն նաև մեր ներկա օրերին է վերաբերվում ու հենց այսօրվա մասին լինի ասես՝ երբ Տավուշի գյուղերի լռելյայն հանձնման խոսույթը և պետպաշտոնյա-հանձնողների առասպելական հանգստությունը ազգային վերջի վկայություն է․․․ Արձագանքի բացակայությունը՝ նույնպես․․․
 

Ա. Ե.

Ալվարդ Պետրոսյան․ Կարծում եմ ամեն տուն, իսկ մեր երկիրը մեր տունն է, հիմնավոր մաքրության՝ այսպես ասած՝ «ուբոռկայի» կարիք ունի: Նմանատիպ մի բան էլ երկրի պատրաստվածության առումով Շանթն էր, երկիր, որ ուղղակի իմաստով պատերազմական օղակի մեջ է գտնվում: Պատահական չի, որ մերոնք տանը նստած՝ասենք՝ Ռանչպար գյուղում պայթյունը լսում են. պարզվում է՝ Թոնդրակ և Մասիս լեռների դեմ հանդիման՝ Թուրքիայում քրդերի հանդեպ գործողություններ են կատարվել…

Շանթ 15-ի զորատեսը շատ կարևոր եմ գնահատում. Ըստ իս, մեզ մոտ հասարակության մի հատված շատ է քաղքենիացել, նրանց թվում է միշտ աստղային տուսովկաների, խնջույքների մեջ պիտի անցկացնեն օրերը և զարմանում են, որ իրենց զվարճանքին կարող է խանգարել ինչ-որ մի բան: Ընդ որում, երիտասարդության մի հատված կա, որ հատկապես շատ է սիրում զվարճանքը… միտինգի և նստացույցի մասնակից մեր երիտասարդներին ուզում եմ ասել՝ կարևոր և անկարևոր շատ թեմաներ կան և լավ կլինի, որ ձեր եռանդն ու ավյունը , հրայրքն ուղղեք նման խնդիրներին, քանի որ երկիրը ոչ միայն սահմանում է պաշտպանվում, այլ նաև սրտում,երկրում, ներսում:

Այն ինչ կատարվում է մայրաքաղաքում, ճառագայթվում է սահմանամերձ գյուղերում: Մովսես, Վահան, Կոթի և մյուս սահմանամերձ գյուղերի երիտասարդները նույնքան տագնապ պիտի ունենան, որքան՝ մայրաքաղաքի մտահոգ երիտասարդությունը: Այնքան միամիտ չեմ, որ մտածեմ՝ բոլորը, թեպետ իմ սերունդը 60-ականներին տեսել է նաև համատարած արթնացումը. 65-ին սերնդի համար պատվի խնդիր էր հողերը պահանջելը:

Մենք պատերազմական օղակի մեջ գտնվող երկիր ենք և շատ կարևոր է, թե մեր երիտասարդության տեսադաշտը ինչ բացվածքով է ուղղված աշխարհին:

Այս խնդիրներն են ինձ մտահոգում և այդ տարօրինակ խուճապը, թե՝ պատերազմ է սկսվել…

Բայց մենք պատերազմը դեռ չենք ավարտել: Այս խաղաղ դադարները պիտի կարողանանաք ճիշտ օգտագործել, մենք լուրջ խնդիրներ ունենք աշխարհի ոտքի տակ չընկնելու, մեր երկիրը պահելու և տեր լինելու, գաղթողների մասին չեմ խոսում, աստված իրենց հետ: Չի կարելի փախչել երկրից, հետո վերադառնալ՝ նորից հերոսական կեցվածք ընդունել: Չեմ հարգում այն մարդկանց, որ գնում և այնտեղից մատ են թափ տալիս:
Իրենց փախուստն արդարացնելու համար չի կարելի քար նետել սեփական տան վրա, այս երկիրը մեր երկիրն է և ոչ - ոք ուրիշը չի տալու: Այն, ինչ այսօր Եվրոպայում է կատարվում՝ տեսնել-հասկանալ է պետք և գնահատել մեր փոքրիկ, բայց՝ հզոր երկիրը:

Աղբյուր` Փաստինֆո