Փաստ ինֆո

Գոռ Ազիզյանը 30 տարեկան կդառնար 2023թ․ դեկտեմբերին։ Չհասցրեց, 29-ում անմահացավ՝ հայրենի Մարտունին պաշտպանելիս։

«Գոռի հայրենասիրության վրա երբեք չեմ կասկածել։ 2020թ․ պատերազմը որ սկսվեց, ինքը Ռուսաստանում էր, իսկ չորրորդ օրն արդեն՝ Արցախում։ Որ զանգեց, ասացի՝ խնդրում եմ Գոռ, չգաս էլի, գոնե դու կռվի դաշտում չլինես։ Ասաց՝ լավ, մամ, հանգիստ եղիր, չեմ գալու․․․ Իր այդ «չէ»-ն ինձ համոզիչ չթվաց, գիտեի, որ գալու է։ Ես աշխատանքի էի՝ հոսպիտալում, պատերազմի չորորդ օրն էր, մեկ էլ կանչեցին բակ, դուրս եկա՝ տեսնեմ Գոռս դիմացս կանգնած․․․Ընտանիքիս երեք տղամարդիկ՝ երկու տղաներս ու ամուսինս առաջնագծում էին, ես էլ հոսպիտալում․․․ Որ ավարտվեց պատերազմը, հարցրեցի՝ Գոռ, չե՞ս ուզում վերադառնալ ՌԴ, ասաց՝ չէ, մամ, մնում եմ»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում պատմում է սեպտեմբերի 19-ին Մարտունու ուղղությամբ թշնամու մեծաքանակ ուժերի առաջխաղացումը կասեցնելիս դիպուկահարի կրակոցից զոհված Գոռի մայրը՝ տիկին Սիրվարդը։

Քառօրյա պատերազմի ժամանակ էլ, ինչպես հետո ընկերներն են պատմել, Գոռն ամեն օր զանգում հետաքրքրվում էր, թե կա՞ արդյոք իր կարիքը։

Այն ժամանակ էլ էր մայրը հորդորում չգալ, բայց Գոռի պատասխանը հստակ էր՝ կգամ, եթե զգամ, որ կարիքս այդտեղ կա․ իմ արյունը ոչ մեկի արյունից քաղցր չէ։

«Մի քանի ամիս առաջ եկավ, թե՝ ուզում եմ աշխարհազորին միանամ, ասացի՝ ոնց ճիշտ կհամարես, այդպես էլ արա․ քո որոշելիքն է դա, իսկ մենք կհարգենք որոշումդ։ Մինչ այդ էլ պարբերաբար գիշերները անհետանում էր, ցերեկները գալիս քնում։ Հասկացել էի, որ ընկերների մոտ դիրքեր է գնում, բայց իրեն որ հարցնում էինք, չէր ասում, թաքցնում էր։ Աշխահազորին որ միացավ, էլի չգիտեինք, թե կոնկրետ ինչ է անում․ մի օր լեզվից թռցրեց, որ հետախուզության վրա է»,-հիշում է զոհվածի մայրը։

Գոռենց տունը Մարտունի քաղաքում է, տեղադիրքն այնպիսին էր, որ ադրբեջանական դիրքից ամբողջությամբ դիտարկվում էր․
«Գոռը չէր թողնում, որ լվացք փռեմ մեր պատուհանից․ ասում էր՝ մամ, գիտե՞ս, որ թշնամու ուղիղ նշանառության տակ ենք, ու դիպուկահարը հանգիստ կարող է խփել։ Սովորել էինք, այդպես ապրում էինք։ Էս մի կռիվը որ սկսվեց, չգիտեի, որ Գոռը հենց մեր տան դիմացի դիրքում է՝ «Կոհակ»-ում։ Որ զանգել են ասել համար 1 է, ինքը չի սպասել, երկու րոպեում դուրս է վազել․ անգամ զինվորական համազգեստը չի հագել։ Ասել է՝ մամ, շուտ կգամ․․․ Դե, ինքը գիտեր, որ կռիվ է, ես դեռ չէի հասկանում, թե ինչ է կատարվում։ Դիրք բարձրանալուց առաջ մեր հարևանի տուն է մտել․ երեք անչափահաս երեխա ունի հարևանս, ամուսինն էլ ծառայության էր։ Մտել է ասել՝ Անժելիկա, չվախենաս, երեխաներին կվերցնես՝ կգնաս մամայիս մոտ։ Հետո հինգ րոպե չանցած՝ հետ է եկել ու ասել՝ երեխաներին հեռու տեղ տար, ապահով տեղ․․․»։

Թե ինչպիսի անձնվիրությամբ են կռվել Գոռն ու հայտնի դիրքում գտնվող տղաները, նկարագրել դժվարանում են անգամ ողջ մնացած մարտական ընկերները․

«Ինքս եմ նրան հայրենասեր դաստիարակել ու ոչ մեկին չեմ մեղադրում իր զոհվելու մեջ։ Իր գիտակցական ընտրությունն էր՝ ծառայել ազգին, Հայրենիքին։ Մարտական ընկերներն ապշել էին՝ տեսնելով, թե ոնց է մի ձեռքում նռնակը, մյուսում ինքնաձիգը տեղից տեղ թռչում, մարտնչում, դիմադրում․․․Գիտեր որդիս, հասկանում էր, որ էլ տարբերակ չկա, պիտի կանգնեցվի թշնամին, քանի որ հետևում մայրն է, քույրն է, իր ընկերների մայրերն են, քույրերն են․․․ Վստահաբար եմ ասում, եթե այդպես չկռվեին, անձնվիրաբար չմարտնչեին Գոռն էլ, մեր քաղաքապետն էլ՝ Ազնավուրը, մյուս նահատակված տղաներն էլ, մենք ողջ չէինք լինի․ ադրբեջանցիները կմտնեին ու հերթով բոլորիս կկոտորեին, բոլորիս․․․»։
Գոռի հայրենասիրությունն ու ազգասիրությունը միայն սեպտեմբերի 19-ին չի արտահայտվել։ Մայրը հիշում է՝ միշտ ասում էր, որ ուզում է իր ժողովուրդը, ազգակիցները մեկը մյուսին սիրեն, օգնեն իրար, համերաշխ ապրեն։

«Գոռի մասին խոսելիս բոլորը՝ մեծ, թե փոքր, առաջինը նրա բարությունն են շեշտում․ ա՜յնքան բարի էր, կամեցող․․․ Ուզում էր բոլորին օգնած լիներ, ձեռք մեկներ, մի բանով օգներ․․․ Բացառի տեսակ էր, իրոք բարության մարմնացում էր։ Հա՛մ ցավում է հոգիս, ու էդ ցավը միշտ ինձ հետ է լինելու, հա՛մ էլ հանգիստ եմ, հպարտ եմ, որ որդիս իր կյանքի գնով բազմաթիվ մարդկանց կյանքեր է փրկել՝ իր ազգակիցների կյանքերը։ Ու ինքը դա արել է գիտակցաբար․ այո, Գոռն աշխահազոր մտել էր ոչ թե աշխատելու, գումար վաստակելու համար, այլ՝ Հայրենիքին, ազգին ծառայելու։ Ինքը զգում էր, որ զոհվելու է։ Այդ դեպքից օրեր առաջ մայրիկիս կորցրեցի․ ինքն այդ օրն ասաց՝ հերթն իմն է, ասացի՝ ինչո՞ւ ես այդպիսի բան ասում, Գոռ․․ Փաստորեն, կանխազգում էր երեխես, զգում էր, որ պիտի գնա․․․»,-ասում է տիկին Սիրվարդը։

Գոռի մարմինն ամփոփվել է հայրենի Մարտունիում՝ այն սուրբ հողում, որին միախառնված է նաև իր արյունը․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո