Փաստ ինֆո

Երբևէ չեմ պատկերացրել, թե Արցախը կհայաթափվի։ Մտածել եմ, որ ազատագրված տարածքների մի մասը կզիջվի՝ Արցախի կարգավիճակի դիմաց, բայց որ կկորցնենք Հադրութը, Շահումյանը (Քարվաճառի շրջան,-խմբ․), Շուշին, մտքովս անգամ չի անցել։ «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում մտքերով կիսվում է հասարակական գործիչ, «Իմ Հադրութ» բարեգործական ՀԿ նախագահ, ազատամարտիկ Ռոման Բալայանը, ով 30 տարվա պայքարի ընթացքում կորցրել է բազմաթիվ հարազատների՝ այդ թվում հորը, քեռուն, հարազատ եղբորը, քրոջ ամուսնուն․․․

«Արցախ վերադարձ լինելու է, բայց դրա համար պետք է, նախ և առաջ, արցախահայությունը մնա Հայաստանում։ Վերադարձի ճանապարհը կփակվի, եթե բռնի տեղահանված արցախահայությունն արտագաղթի։ Արցախցի զինվորականները պետք են այստեղ՝ ՀՀ զինված ուժերում ծառայեն։ Բանակը հզորացնելու ու տնտեսությունը ոտքի կանգնեցնելու ճանապարհով է, որ կկարողանանք պատմական հայկական Արցախը հետ բերել։ Մենք ունենք բավարար ներուժ, ուղղակի աշխատել է պետք՝ անդադար աշխատել։ Մյուս կարևոր հանգամանքն այն է, որ հանկարծ Ալիևի ձեռքում չհայտնվի որևէ փաստաթուղթ, որով Արցախը կհանձնվի իրեն։ Եթե, Աստված մի արասցե, նման բան եղավ, ապա շատ դժվար կլինի Արցախի վերադարձը»,-ասում է ազատամարտիկը։

Հիշեցնելով, որ Սարդապարատի ճակատամարտը, որի շնորհիվ այսօր կա Հայաստանի Հանրապետություն, ղեկավարել են Դանիել Բեկ և Պողոս Բեկ-Փիրումյանները՝ Բալայանը նկատում է՝ նրանք ևս եղել են Արցախից, ծնվել ու սնվել են Արցախի հողից։

«Արցախը Հայաստանի անբաժանելի մասն է, մեկ միասնական Հայրենիք ունենք, որը մեզ հեշտ չի տրվել։ Մեր հողը պահելու համար միշտ էլ պատերազմների մեջ ենք եղել, տքնաջան աշխատանք ենք տարել․ հիմա էլ չպետք է կոտրվենք, մեր ազգային արժեքները, մշակույթը պարտավոր ենք սերունդներին հասցնել։ Որքան էլ ինչ-որ անհատներ Նժդեհին անուն դնեն, քննադատեն, պետք է շարունակենք նրա գաղափարները հասու դարձնել երեխաներին, երիտասարդներին։ Ամեն մեկս եթե մեկ հոգու ճիշտ, ազգային դաստիարակություն տանք, հաղորդակից դարձնենք ազգայինին, ապա նորից կկարողանանք ոտքի կանգնել։ 1988 թվականին ավելի վատ վիճակում ենք եղել․ զենք ու զինամթերք չենք ունեցել, բայց կամք, համառություն ենք ունեցել ու, իհարկե,միասնական ենք եղել։ Որ Ավոյին ասել են թուրքերը նոր զենք են գնել, պատասխանել է՝ ուրախացեք, որովհետև վաղը մերն է լինելու էդ զենքը․․․Հիմա էլ պետք է միաբանվենք, պայքարենք հանուն հայկական Արցախի ազատագրության»,-ասում է Բալայանը։

Մեր զրուցակիցը լիահույս է, որ աճող սերունդը պակաս հայրենատեր չի լինելու։ Գոհունակությամբ նկատում է՝ դպրոցներ կան, որի աշակերտությունն Ազգալդյանին է ուզում նմանվել, դպրոցներ էլ կան, որտեղ Մոնթեն է առաջնորդող հերոսը․․․

«Ծնունդով Արցախից շատ հրամանատարներ ունենք, որոնց անուն առ անուն պետք է ճանաչեն ու որոնց ճանապարհով պետք է գնան մեր երիտասարդները։ Օրինակ՝ Հադրութի շրջանի Տումի գյուղից Թևան Ստեփանյանին քչերը գիտեն, բայց նա եղել է Նժդեհի ու Անդրանիկի զինակիցը, ով ամբողջ կյանքում պայքարել է բոլշևիզմի ու թուրքերի դեմ»,-ասում է ազատամարտիկն ու հավելում՝ ազատության համար պայքարածներին ոչ թե միայն ճանաչելով, այլ առաջին հերթին՝ նրանց օրինակներին հետևելով է, որ կարող ենք որպես ազգ, պետություն շարունակել ապրել։

Աղբյուր` Փաստինֆո