Փաստ ինֆո

Արցախից բռնի տեղահանված Ասրյանների ու Միաքայելյանների ընտանիքները, հազարավորների պես, Նոր տարին դիմավորել են Եռաբլուրում։ Երկու ընտանիքների զավակներն էլ՝ Սասունն ու Մասիսը, սեպտեմբերի 19-ին են զոհվել։

«Ժամը 23-ից Եռաբլուրում էինք․․․ Բոլորս էինք այնտեղ՝ բարեկամները, ամուսնուս, եղբորս ընկերները․․․ Դա միակ տեղն էր, որտեղ կարող էինք լինել։ Մարդաշատ էր Եռաբլուրը․ մեզ պես եկել էին նաև բոլոր նրանք, որոնց ամենաթանկ մարդիկ այնտեղ են։ Չէի սպասում, որ այսքանից հետո Երևանի օդը կթնդա հրավառության ձայներից, անկեղծ՝ չէի սպասում։ Կարծում էի, թե մարդիկ մի քիչ զուսպ կգտնվեն գոնե, կհարգեն կորուստ ունեցողներիս ցավը։ Ի վերջո, այսքան զոհ տալուց հետո Հայրենիք ենք կորցրել։ Մարդու ուղեղում չի տեղավորվում, թե ինչպես կարելի է 30 տարի արյամբ պահելուց հետո Արցախը կորցնել ու շարունակել ապրել այնպես, կարծես ոչինչ չի էլ եղել։ Ամուսնուս ու եղբորս կորցնելուց հետո ամենամեծ ցավը 31-ի գիշերն ապրեցի, երբ վերևում՝ Եռաբլուրում, հազարավորները լացում էին, իսկ ներքևում «մարդիկ» խրախճանք էին անում։

Ահավոր ծանր է երբ դիմացինդ, հայրենակիցդ չի ապրումակցում, չի գնահատում արված զոհաբերությունները, չի զգում կորցրածի արժեքը ու դեռ չգիտենք էլ, թե ինչ է սպասվում այսուհետ»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում անկեղծանում է Գայանեն, ով մեկ օրում կորցրել է ամուսնուն՝ Սասունին, և եղբորը՝ Մասիսին։

Արյան վրա խրախճանք անող «հայրենակիցների» պահվածքը Գայանեի համար անընդունելի էր դեռ 2016-ից՝ ապրիլյան պատերազմից հետո։ Ամանորին հրավառություն անելու ավանդույթն այդ տարվանից է դադարել իրենց ընտանիքում։

«Նոր տարին և՛ ամուսնուս, և՛ եղբորս ամենասիրելի տոնն էր, բայց դա մինչև 2020 թվականն էր։ 44-օրյա պատերազմից հետո տոնածառ մի անգամ ենք դրել՝ նցած տարի։

Հիշում եմ՝ 2021թ․ Սասունը ամսի 31-ին պիտի տուն գար, բայց ընկերոջ հետ հերթափոխ արեց, քանի որ մեր որդին դեռ փոքր էր, իսկ իր երեխաները հասկանում էին արդեն։

Սասունն ասել էր՝ դու գնա տուն, որ երեխաներն ուրախանան։ Անցած տարի՝ 2022-ին, սակայն, տանն էր։ Փոքր տոնածառ դրեցինք, ես ու Արամեն՝ մեր որդին, զարդարեցինք․ մի խաղալիք պահել էինք, Սասունն եկավ, ինքն էլ դա կախեց․․․ Ուրիշ ոչ մի ամանորյա զարդարանք չի եղել։ Երկուսս էլ անհարմար էինք զգում մեզ Նոր տարի նշել, քանի որ մտքներիս մշտապես զոհված տղաներն էին․․․»,-պատմում է Գայանեն։

Տակավին երիտասարդ տարիքում երկու հարազատ կորցրած Գայանեն Արցախի կորուստն էլ չի կարողանում մարսել։ Ասում է՝ ցավս այնքան մեծ է, որ Արցախիս չեմ հասնում, բայց, ո՞նց կարող էինք կորցնել Հայրենիքն ու համակերպվել դրա հետ, մի բան էլ՝ հրավառություն անել․․․ Ուզում եմ հասկանալ՝ ինչ են նշում այդ մարդիկ, ինչի՞ց են ուրախանում․․․

Հիմա, երբ հարազատ կորցրածների շարքում՝ այն էլ մեկի փոխարեն երկու, հայտնվել է նաև Գայանեն, զուգահեռ իրականության մեջ կատարվող, բարոյականության հետ որևէ աղերս չունեցող անմարդկային խրախճանքը որևէ կերպ հասկանալ, բացատրել չի կարողանում։ Ի վերջո, իր ընտանիքում էլ 2020-ին զոհ չի եղել, բայց գիտակցում էին, որ բոլոր զոհերը նաև իրենցն են, Արցախում ու Հայաստանում ապրող յուրաքանչյուրինն են, քանի որ նրանց կյանքի, թափած արյան շնորհիվ է, որ կանք, ապրում ենք ողջերս․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո