Փաստ ինֆո

Վերջերս հայերեն և ոչ հարերեն խոսող մեր կյանքի հակառակորդներն ու թշնամիները խոսում են ազգային պատիվը վերականգնելու մասին, ովքեր տառապանք ունեն այսօր, հայրենիքի կորուստ ունեն, Արցախ աշխարհի կորուստ, 1000-ավոր զոհերի, բանտարկված ընկերների, կիսատված սահմանների ամենօրյա սպառնալիքի ներքո։ Այդ մարդիկ համարվում են ռևանշիստներ։

Այս մասին կիրակնօրյա իր քարոզի ժամանակ ասել է Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Արքեպիսկոպոս Գալստանյանը՝ նշելով, թե ոմանք կարծում են, թե դա վատ բան է։ «Առաջին իմաստով դա նշանակում է վրեժ և վրեժխնդրություն։ Եվ ո՞վ է առաջին վերժխնդիրը, մեր Տեր Աստված։ Մեր Տեր Աստված իր մարգայի բերանավ հետևյալն է ասում՝ «Տեսավ Տերը և չհավանեց»։ Վստահ եմ, որ Տերը տեսնում է մեր կյանքը և չի հավանում։ Եթե հավանելիս լիներ՝ մենք այսպիսի վիճակում չէինք լինի։ Իսկ դա վերացական ինչ-որ բան չէ, դա մեր կյանքից ու վարքագծից բխած բան է, Աստծո գործը երբեք վերացական չէ»։

Նա նշեց, որ մեր կյանքում, մեր հետ պատահածին վրեժ է հարկավոր։

«Այո, ես ինձ համարում եմ ռևանշիստ, և այդպես եմ ապրելու մինչև կյանքիս վերջին վայրկյանը:

Որովհետև այն ուղղված չէ կողոպտելու մեր կյանքը, թե΄ հոգևոր իմաստով, թե΄ բարոյական իմաստով, թե ֆիզիկական իմաստով: Այն ուղղված չէ անընդհատ ծնկած, սողալով ման գալուն, այլ հակառակը՝ վեր կանգնել և մեր Տիրոջ առաջ կանգնելով ասել՝ ավելացրու իմ հավատքը, որպեսզի կարողանամ քո գործը կատարեմ երկրի վրա: Եվ մենք այդպես պիտի մտածենք, որ մենք Աստծո գործն ենք կատարելու երկրի վրա՝ արդարության, ճշմարտության և փրկության վերահաստատումը:

Եվ այո, այդ ճանապարհը վրեժի ճանապարհն է, ուրիշ ի՞նչ ճանապարհ կա մեր տունը վերականգնելու: Դա ատելություն չի ենթադրում, ընդհակառակը՝ դա ենթադրում է սեր, դա ենթադրում է նվիրում, ենթադրում է անսպառ հավատք, մեծագույն հույս, զոհաբերություն, քաջություն և բոլոր առաքինությունները և ոչ հակառակը: Չի կարող լինել մարդ, որի ամբողջ ներաշխարհը ավերակված ու տակնուվրա է արված, բայց նա կարողանա հանգիստ ապրել: Մեզ կարող են մեղադրել, որ մենք անընդհատ խոսում ենք, բայց անընդհատը չի փոխել մեր իրականությունը և դեռ ավելին է խորացել և դեռ ավելին է խորանալու, և այս հատուցումը պետք է տեղի ունենա, որովհետեւ մեր կյանքերի համար հազարավոր մարդիկ իրենց կյանքն են ընծայել, որովհետև մի քանի տարի առաջ ուրախությամբ ապրում էինք մեր Արցախ աշխարհում, գրկում էինք մեր սրբավայրերը։ Դա մեզ համար նվաճված կամ ձեռք բերված քաղցրություն էր և այդպիսին էլ պիտի դառնա»:

Աղբյուր` Փաստինֆո