Փաստ ինֆո

Վարդան Միքայելյանն Ասկերանի շրջանի Փառուխ գյուղից է․ ադրբեջանցիների կողմից 2022թ․ մարտի 24-ին Փառուխն օկուպացելուց հետո Ստեփանակերտում էր ապրում․ Աջափնյակ թաղամասում տուն էր կառուցել։ Սեպտեմբերի 19-ին՝ ադրբեջանական հարձակման օրը, հազիվ է հասցնում երեխաներին տնից հանել։ Հենց որ ստանում են լուրը, որ ադրբեջանցիները մոտեցել են իրենց թաղամասին, մի մասը՝ օդանավակայան, մի մասն էլ քաղաքի կենտրոնական մաս է շտապում։

«Շատերս դեպի օդաավակայան ենք գնում։ Երեխաներիս, կնոջս ու ծնողներիս տանում եմ այնտեղ ու հետ գալիս․ տղամարդկանցով գյուղի տարածքում ենք լինում։ Քանի որ խոսակցությունն այնպես էր գնում, որ մի քանի օրով ուղղակի տարհանում է, նորից գալու ենք հետ՝ հենց որ ադրբեջանցիներին հետ տանք, չէինք մտածում որևէ բան վերցնել հետներս։ Անգամ մի հատ ներքնակ չէինք վերցրել»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Փառուխի գյուղապետ Վարդան Միքայելյանը։

Տուն վերադառնալու հույսը մարել է այն ժամանակ, երբ հայտնի է դարձել, որ պաշտպանության բանակը զինաթափվում է։ Այդ ժամանակ արդեն թշնամին դիրքավորված էր Աջափնակին հարակից բարձունքում ու ամբողջությամբ վերահսկում էր թաղամասը։

«Ադրբեջանցիներն արդեն շրջում էին թաղամասում․ հին գյուղատեղիի տարածքում մարդ էին սպանել, մեկ ուրիշին վիրավորել էին․ վտանգավոր էր տներին մոտենալը։ Մի պահ անգամ ռուսները պոստ էին դրել, որ չմտնենք, վտանգավոր էր։ Էդ պայմանավորվածություններից հետո հանեցին պոստը, բայց էլի վտանգավոր էր։ Ամեն դեպքում, որոշեցի գոնե երեխաների նկարները վերցնել։ Նրանք մի երկու տուն վերև էին, ես 3-4 րոպեով տուն մտա, միայն նկարները վերցրեցի ու շուտ դուրս եկա»,-հիշում է Միքայելյանը։

Օդանավակայանից նրա ընտանիքը տեղափոխվում է Վալեքս հյուրանոց, որտեղ մինչև ամսի 27-ը՝ Արցախից դուրս գալու օրը, մնում են․

«Աննկարագրելի վիճակ էր այդ օրերին․ թե ինչքան մարդ կար էդ տարածքում, չեք պատկերացնի։ Գյուղերից էին տարհանվել ու այդտեղ եկել, քաղաքի ծայրամասային թաղամասերի բնակիչներն էին․․․Մի մասը գետնին, մի մասը պատերի տակ, մի մասը մեքենաների մեջ էինք քնում»։

Միքայելյանների յոթ հոգանոց ընտանիքն Աբովյան քաղաքում է աապստանել․ դեռ աշխատանք չեն գտել։ Արցախից բռնի տեղահանված զրուցակիցս 2022թ․ մարտի 24-ին, երբ ադրբեջանցիները լկտիաբար ներխուժում ու օկուպացնում են Փառուխն ու Քրագլուխ բարձունքը, Փառուխում՝ հայրենի գյուղում , երեք տուն է կորցնում, մեծ թվով անասուններ ու հողատարածք։

«Միայն երեք տուն ունեինք գյուղում, 7-8 կով, 10 խոզ, 45 ոչխար․․․ 30 հա էլ արտ էի արել․ մնաց իրենց։ Հողով էինք ապրում, մեզ հողագործությունն ու անասնապահությունն էր պահում։ Գյուղատնտեսական տեխնիկաս էի մենակ կարողացել հանեմ, էմ էլ պակաս մասեր կային, գնեցի, որ կարողանամ աշխատել։ Դա էլ չհասցրեցինք, մնաց Աջափնյակում»,-ասում է Միքայելյանն ու հույս հայտնում, որ մի օր նորից կորցրածը վերագտնելու հնարավորություն կստանանք․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո