Փաստ ինֆո

Մարտունու «Ավո» ֆուտբոլային թիմն Արցախի կորստից հետո հիշողություն դարձավ․ ընդամենը երկու ամիս առաջ նրանք Մարտունիում ֆուտբոլ էին խաղում՝ ի հեճուկս շրջափակման ու չորս կողմից թափվող սպառնալիքների։ Թիմի կրտսեր անդամները՝ շուրջ 30 հոգի, Հայաստանյան տարբեր ֆուտբոլային ակումբներում են ներառվել․ որոշները հասցրել են նաև խաղալ։

«Թիմից ֆեյսբուքյան էջն է մնացել, իսկ երեխաները ցրված են Հայաստանով մեկ։ Ֆեյսբուքը, որ հիշողություններ է բերում, կիսվում եմ պարտադիր․ դա մեր երանելի օրերից մնացած թանկ հիշողություններն են․․․ Երևանում ապաստանած երեխաները հիմնականում տարբեր թիմերում տեղավորվել են, պարապում են։ Չէի ուզի, որ կորչեն, դադարեն ֆուտբոլով զբաղվել»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է «Ավո» ֆուտբոլային թիմի հիմնադիր Նարեկ Մկրտչյանը։

Նարեկը պատերազմից շատ բան չի պատմում․ ծանր է պատմելն անգամ։ Ասում է՝ առաջին պայթյուններից անմիջապես հասկացել է, որ պատերազմ է․ շտապել է, նախ և առաջ, երեք ամսական աղջկան քիչ թե շատ ապահով տեղ տանել, որից հետո ընկերների, հարազատների հետ կապ հաստատել է փորձել։

«Այդ օրն աշխատանքի չէի գնացել, տանն էի։ Որ սկսվեց, երեխաներին, կանանց տեղափոխեցինք նկուղներ, տղամարդիկ ամեն մեկն իր՝ նախապես որոշված տեղը, դիրքը գնաց զբաղեցնելու։ Ազնավուրը՝ Մարտունու քաղաքապետը, նախ ապաստարաններով շրջեց, կանանց ու երեխաներին հույս ու սիրտ էր տալիս, որ չվախենան․․․ Ճանապարհին հանդիպած մարտունեցիները, որ նրան հարցրել են, թե ինչ է լինելու, ինչ պիտի անենք, պատասխանել է՝ կռիվ է էլի, ի՞նչ պիտի անենք, պիտի կռվենք․․․ Շատ մտերիմ էինք, բայց այդ օրը հետն այդպես էլ չկարողացա խոսել․ զանգ չէր գնում․․․ Գիտեմ, որ «Կոհակ» տեղամաս էր շտապել մի խումբ մարտունեցիների հետ, հենց որ իմացել է, որ ադրբեջանցիներն առաջ են եկել այդ մասում։ Այդտեղ էլ զոհվել է․․․ Հիվանդանոց էի գնացել, այնտեղ իմացա, որ Ազնավուրն է՛լ չկա․․․ Նրա կորուստը շատ ծանր ենք տարել մարտունեցիներս, շատ ծանր։ Ինքը միշտ ասում էր՝ ինձ համար առաջին տեղում Մարտունին է, նոր մնացածը, ես Մարտունու քաղաքապետն եմ․․․ Եվ, իրոք, շատ լավ քաղաքապետ էր, նվիրված, բոլորին հասնող, իր կերպարն ուրիշ էր․․․»,-ասում է Նարեկն ու շարունակում՝ մարտունեցիները հայրենի քաղաքում չեն էլ հասցրել հրաժեշտ տալ նրան, Եռաբլուրում են հրաժեշտ տվել։

Դիմադրությունը, որին հանդիպել են ադրբեջանցիները Մարտունիում, անգամ նրանց ագրեսոր ղեկավարին էր ապշեցրել։ Այդպես էլ չի հանձնել, մինչև վերջ կանգում է մնացել քաղաքը․

«Դեռ փոքրուց հիշում եմ, որ ասում էին՝ Մարտունին թուրքի ոտք տեսած չկա։ Այդպես էլ մինչև վերջ չկարողացան դրանք (ադրբեջանցիները) գրավելով մտնել Մարտունի։ Շատ ավելի ցավոտ է, երբ քեզնից հետո թշնամին մտնում է քո հողը, բայց միևնույն ժամանակ, պետք է ընդունել, որ էն գաղափարը, որ Մարտունին թուրքի ոտք չի տեսել ու չպիտի էլ տեսնի, մարդկանց մեջ այնքան ամուր էր նստած, որ այդպես էլ եղավ․ միայն բռնի տեղահանությունից հետո Ալիևը կարողացավ մտնել այնտեղ»։

Վերադարձի հույսը Նարեկը պահում է, բայց գտնում է, որ պետք է իրատես լինենք՝ բոլորս, ազգովի, հստակ դնենք այդ նպատակն ու կոնկրետ քայլերով գնանք նրան ընդառաջ, այլապես Հայաստանն էլ կարող ենք կորցնել։

«Այդ ազդակը նախ ՀՀ-ից պետք է գա։ Շատ-շատերն առանց վարանելու կվերադառնան, եթե Արցախը նորից ազատագրվի։ 2020թ․ պատերազմից հետո Արցախ վերադարձած մարդիկ հաստատակամ էին, որ մինչև իրենց կյանքի վերջն Արցախում են ապրելու, նրանք որոշում էին կայացրել այդքանից հետո վերադառնալ Արցախ։ Բայց հիմա բռնի տեղահանված արցախահայությունն անգամ ՀՀ-ում պահելու ուղղությամբ իրատեսական քայլեր չեն արվում։ Եթե այսպես շարունակվի, ապա կարճ ժամանակում արցախահայությունը ցրվելու է աշխարհով մեկ ու այն ժամանակ արդեն վերադարձը, Արցախը վերադարձնելու հավանականությունը շատ է նվազելու»,-ասում է Արցախից բռնի տեղահանված Նարեկն ու հույս հայտնում, որ առայժմ գոնե արցախահայության արտագաղթը կկանխվի․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո