Փաստ ինֆո

Արցախից բռնի տեղահանված 12 հոգանոց գերդաստանին զրկել են պետական աջակցությունից՝ պատճառաբանելով, որ ընտանիքի հայրը Հրազդանում 25 քմ-անոց տուն ունի, արդյունքում աջակցություն չի ստանում նաեւ Երեւանում իր անչափահաս երեխայի հետ վարձով ապրող որդու ընտանիքը ու ոչ միայն։

«Փաստինֆոյի» հետ զրույցում Հարությունը պատմեց, որ Արցախից տեղահանվելուց հետո կնոջ ու երեխայի հետ վարձակալական հիմունքներով բնակարան են գտել Երեւանում, իսկ երբ կառավարությունը որոշում կայացրեց 40 000-ականն դրամ հատկացնել բնակարանների վարձավճարների փոխհատուցման համար՝ պարզել են, որ պետությունն իրենց ամբողջ գերդաստանին մտադիր չէ գումարը փոխանցել։

«Պարբերաբար ստուգում էինք քարտերը՝ պարզելու գումարը նստել է, թե ոչ։ Ծանոթներն ասում էին, որ իրենք ստացել են, պարզվեց՝ միայն մերը՝ իմ ընտանիքին, հարազատ քրոջ ու եղբորս ընտանիքներին, ծնողներիս այդ գումարները չեն հատկացրել։ մեր հաշիվներին փոխանցվել էր միայն 10 000-ական դրամները՝ կոմունալ ծախսերի համար»։

Հարությունը պատմեց, որ հետաքրքրվել էին ու պարզել, որ պատճառը Հրազդանում դեռեւս 1990-ականներին հոր ստացած տունն է։
«Երբ հայրս Շահումյանից տարհանվել էր՝ ամուսնանալուց հետո պետությունը 25 քմ տուն էր տվել, որ դրսում չմնան, դրանից հետո ծնվեցինք մենք, ու մենք էլ հիմա այդ տան համասեփականատեր ենք համարվում, թեեւ մանուկ հասակում տեղափոխվել էինք Արցախ ու այնտեղ ենք բնակվել։ Այդ 25 քմ-անոց տանն արդեն 25 տարի է ոչ ոք չի ապրում, հիմա էլ երբ տեղափոխվել ենք Հայաստան՝ էլի ոչ ոք այնտեղ չգնաց, որովհետև անհնար է այդտեղ մնալը, նվազագույնը 10 մլն դրամ է պետք, որ դա տուն դառնա։
Հիմա մբոլորիս ընտանիքները՝ ես, քույրս, եղբայրս մեր առանձին ընտանիքներն ունենք ու այդ 25 քմ-ի պատճառով 12-13 հոգի չեն ստանում փոխհատուցման գումարը։

Հարությունի ընտանիքը, փաստորեն, կրկնակի փախստական է. Նա հայրն է գաղթել Շահումյանից՝ 1990-ականներին, ապա նաեւ իրենց ընտանիքները՝ Արցախից։ Ու հիմա տարակուսած է՝ եթե փոխհատուցում չտալու պատճառը այդ բնակարանն է, ապա այն կարող էին չվճարել միայն հորն ու մորը, թեև իրենք էլ հիմա նույն Հրազդանում վարձով են ապրում, այդ տանը չեն բնակվում։
«Կա՞ն չափորոշիչներ, թե մեկ անձի բնակության համար քանի քառակուսի են հաշվում, ամեն դեպքում՝ առավելագույնը 1-2 անձի կարող է բավարարել այդ քառակուսին։

Հիմա արդեն բոլորս՝ ես, քույրս, եղբայրս ունենք մեր ընտանիքները, ինչու պետք է իմ կինն ու երեխան տուժեն այն պատճառով, որ իրենց պապիկը 90-ականներից ստացած տուն է ունեցել, որտեղ իրենք երբեք չեն էլ եղել»,- նշում է մեր զրուցակիցը։

Հարությունն ընդգծեց, որ այդ տունն այն վիճակում է, որ անգամ վարձով տալն անհնար է։ «Այդ տանն արդեն 25 տարի է լույսի, ջրի գումար չի վճարվել դա շատ հեշտ է ստուգել, սրանք փաստեր են, որ կարող են հետագայում ճշտել։ Ինչու պետք է իմ ընտանիքը կամ քրոջս ընտանիքը հավասարապես տուժեն։ Ենթադրենք, ինձ համարում են հորս ժառանգ, բա քույրս ինչո՞ւ է տուժում, նա էլ է ընտանիք կազմել ու գնացել ուրիշ ընտանիք։ Կարծում եմ՝ սխալ օրենք է, ես էլ եմ հասկանում, որ գուցե բյուջեն չի բավարարում, ու էսպես աջակցություն ստացող մարդկանց քանակն են նվազեցնում, բայց ամեն դեպքում՝ ճիշտ չէ մարդկանց հետ վարվել այդպես, ովքեր այնտեղ թողել են ամեն բան»։

Հարությունն ասում է, որ մտավախություն ունի, որ եթե համակարգն այսպես շարունակի գործել՝ իրենք հետագայում էլ ավելի կարևոր ու նշանակալի ծրագրերից կզրկվեն։ «Օրինակ, արդեն քննարկվում է բնակարանային ապահովության հարցը, վաղն էլ նման ծրագրին մասնակցությունից կզրկեն, արդար չէ»։

Նրա փոխանցմամբ՝ այս իրավիճակում միայն իր ընտանիքն ու հարազատները չեն։

«Շատ են մարդիկ. ովքեր նոր-նոր են իմացել, որ ինչ -որ սեփականություն, օրինակ, ինչ- որ գարաժ ունեն իրենց անունով գրանցված ու այդ պատճառով զրկվում են աջակցությունից։ Այսինքն, օրենքը մշակողները մակերեսային են հարցին մոտեցել, բոլոր որոշումներն էլ կայացվում են ի վնաս մեզ։ Եթե այսպես շարունակվի՝ արցախցիների բունտ է հասունանալու»։

Աղբյուր` Փաստինֆո