Փաստ ինֆո

7-18 տարեկան տղա էի՝ էտյուդներ էի արել գյուղում, դե, երբ Մինասի ընկերները ողջ էին, 10-20 օրը մեկ պահանջում էին, որ իրենց ցույց տամ նկարներս, ընդ որում, ահավոր խիստ էին և անողոք, մի փոքր սխալ՝ և ինձ ուղղակի ուզում էին հողին հավասարեցնել։ Դրա համար ես երևի թե բավական գրագետ նկարում էի։

Հիմա՝ Դեղձ Աշոտն է /գեղանկարիչ Աշոտ Հովհաննիսյան/ նկարներս նայում ու թե՝ էէէ՜՜․․․

Այսինքն, էդպես է արձագանքում, ես էլ իրեն մի յուրահատուկ ձևով էի մեծարում ու այնքան վատ զգացի․․․մտածում էի՝ համարյա կումիրս է այս մարդը ու ես, փաստորեն, ինձ չարդարացրեցի․․․ և ահա՝ նա հիասթափված ասում է՝ «էէ»՜՜՜ ։

Ասեք, ի՞նչ պետք է անեմ, կամ՝ ի՞նչ չպետք է անեմ, ես կփորձեմ՝ ցածրաձայն, ներքուստ՝ հուզված՝ արձագանքում եմ․․․

Ինքը, թե՝ էս մոտիվները, որ դու նկարել ես, շա՞տ հեռու են ձեր տնից։ Ասացի, չէ, շատ մոտ են բոլորն էլ։ Ի՜նչ լավ է, ասում է՝ վերցրու էտյուդնիկը, գնանք, ամեն ինչը քեզ բացատրեմ։ Վերցրեցինք ու գնացինք։ Նայում է նորից և դառնում է ինձ՝ իր խոսակցականով ա՛յ էսպես՝ «Դուն մտածում ես, որ ասում եմ՝ դժգո՞հ եմ, ուրեմն, նկատի ունեմ ռեալի՞զմը։

Ասում եմ՝ չգիտեմ։ Ինքը, թե՝ չէէէ՜՜՜, նկարելը կարո՛ղ ես, լա՜վ է, գրագե՜տ է, բայց դուն պիտի հիմա ավելի լավ նկարես»։

Ասում եմ՝ ի՞նչ նկատի ունեք «լավ նկարել» ասելով։

Դե, շատ պատանի էի։ Ասաց՝ նկարում ես, բայց՝ չես մտածում, դու ուղղակի ուզում ես լավ, ճիշտ նկարել, դա ի՜նչ, ամեն լավ ուսանող, ի վերջո, կարողանում է։ ՈՒ սկսեց շատ լավ, պարզ ու հասկանալի բացատրել, ասում է՝ բնությունը դու պիտի զգաս, հետո՝ նրա վերացական, ընդհանրացված պատկերը տաս․․․

Եվ ասում էր՝ նայիր այս ծառերին, մե՜ծ, կանաչ, ահռելի զանգված, որի մեջ հազարավոր երանգներ են։ Կամ՝ նայիր էս հարթությունները, մեծ հարթություններով կառուցիր, մեկն՝ այստեղից բեր, մյուսն՝ այնտեղից, հետո՝ Սեզանին էր հիշում, հետո՝ նորից ու նորից․․․ Այդ օրը ես նկարչությունը շատ ավելի ճիշտ հասկացա։ ՈՒ շատ կարևոր է, երբ մեզ ժամանակին ճիշտ մարդիկ են ասում կարևոր բաներ։ Կարևոր է՝ ո՞վ է ասում։ Երևի բոլորս էլ այդ հիմնական ճշմարտությունները լսում կամ հասկանում ենք, բայց ասողը պիտի լինի նա, որին կհավատանք, որ՝ հենց նա է։

Երևի Հիսուսն էլ ամեն ինչը չէ, որ նոր է ասել, առաջին անգամ, բայց երևի ինքը պիտի գար ասեր, որ փոխվեր աշխարհը․․․

Ահավասիկ, ևս մի պատում՝ «Առասպելյալ ռեալիզմից անդին» էսսեից

Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո