Փաստ ինֆո

«Տունը, որտեղ վարձով ապրում էինք ես ու ամուսինս, նկուղ չուներ։ Սեպտեմբերի 19-ին որ սկսվեց պատերազմը, գնացինք մեր հետևի շենքերի նկուղը։ Երեք օր էնտեղից դուրս չենք եկել։ Մարտունին էլ կտրված էր ամբողջությամբ․ Ստեփանակերտի հետ կապ չկար, ոչ էլ կարողանում էի երեխաներից մի լուր իմանալ»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է 69-ամյա Աննա Հարությունյանը։

Տիկին Աննան ամուսնու՝ Արարարատ Հարությունյանի հետ, մինչև 2020թ․ Մարտունու Թաղավարդ գյուղում էին ապրում։ 44-օրյա պատերազմից հետո, երբ Ադրբեջանն օկուպացնում է Թաղավարդի կեսը, նրանց տունը ևս մնում է թշնամու վերահսկողության տակ։ Այդուհանդերձ, թոշակառու ամուսինները որոշում են վերադառնալ Արցախ։ Մարտունի քաղաքում մեկ սենյականոց տուն են վարձում ու ամեն ինչ նորից զրոյից սկսում ստեղծել։

«Փոքր հողամաս ունեի տնամերձ, ամեն ինչ ցանել էի, շրջափակման ընթացքում մեզ էլ պահում այդ հողամասը, երեխեքիս էլ էր ահագին օգնում։ Չէի կարծում, թե ամեն ինչ այսպես կավարտվի, լիահույս էի, որ գոնե Արցախի մնացած մասում կկարողանանք ապրել․․․»-ասում է տիկի Աննան ու շարունակում՝ ցավոք, չստացվեց։

Աննա Հարությունյանին Թաղավարդում բոլորը գիտեին․ 41 տարի գյուղի դպրոցում ռուսերեն ու անգլերեն է դասավանդել։ Սերունդներ կրթելու գործը նրա կյանքի իմաստն էր․ Մարտունիում էլ աշակերտների հետ պարապում էր։

Հիմա արդեն մի կերպ գոյություն պահելու խնդրի առաջ են կանգնել թոշակառու ամուսինները․ այդ տարիքում Մարտունուց հարկադրաբար Եղեգնավան են հասել։ Տանը, որը վարձակալել են, ապրելու պայմաններ չկան․ մի քիչ կարգի են բերում, որ տեղափոխվեն։ Ասում է՝ դեռ բարեկամի տան են ապրում, բայց չեն ուզում անհանգստացնել ոչ մեկին։

Տիկին Աննան՝ ամուսնու հետ, Արցախից բռնի տեղահանված այն հազարավոր ընտանիքներից է, որ ապրում էր թոշակով, իսկ Հայաստանի հանրապետությունը սառեցրել է տեղահանված մեր հայրենակիցների կենսաթոշակները ևս․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո