Փաստ ինֆո

24-ամյա Հերմինեն Մարտակերտի Չափար գյուղից Արագածոտնի Մուղնի է հասել։ Երեք ընտանիք՝ 9 հոգով, տուն են վարձել գյուղում։ Այս տարիքում արդեն երկրորդ անգամ է տեղահանվում արցախցի մեր հայրենակիցը։

«Քարվաճառում էինք ապրում՝ Եղեգնուտ գյուղում։ Որ 2020թ․-ին տեղահանվեցինք, գնացինք Չափար՝ տատիկիս տանն ապրելու։ Երեք տարի հասցրեցինք մնալ այնտեղ։ Ամսի 19-ին, որ ադրբեջանցիները հարձակվեցին, նոր էի հասել մամայենց մոտ։ Երեխայիս վերցրեցինք, վազեցինք դեպի հարևանի տուն, իրենք նկուղ ունեին։ Հետո էլ մի կերպ տնից հանեցինք ընկերուհուս երեխեքին։ Հինգ երեխա ունի, ոտաբոբիկ հասցրել ենք նկուղ․․․»,-  «Փաստինֆո»-ին պատմում է Չափարից բռնի կերպով տեղահանված Հերմինեն։

Սեպտեմբերի 19-ին Հերմինեի ամուսինը դիրքերում էր։ Պատերազմից րոպեներ առաջ զանգել, կնոջը շնորհավորել էր ամուսնության երկրորդ տարեդարձի կապակցությամբ։

«Ամուսինս գրեց, շնորհավորեց ու ասաց, որ պետք է մոտս լիներ այդ օրը, բայց դե այդպես է ստացվել․․․ Սեպտեմբերի 5-ից թիվ 1-ում էր։ Ես էլ ասացի՝ ոչինչ, մյուս անգամ միասին կտոնենք․․․ Քիչ անցած պայթյունների ձայները լսեցինք․ հասկացանք, որ պատերազմ է նորից։ Մինչև ժամը 6-ն իրենից էլ ոչ մի լուր չունեի։ Մեր գյուղի դիրքերում էր, բայց ահավոր վիճակ էր․ պայթյունների ձայներն էնքան մոտիկից էինք լսում։ ժամեր անց, որ մյուսների հետ կարողացանք խոսել, իր հետ դեռ կապ չկար։ Իր քեռու տղային ասացի՝ եթե ինչ-որ բան է պատահել ամուսնուս, ասա, չեմ ուզում ինձ խաբեք, ասաց՝ չէ, ուղղակի խառն ա վիճակը, ինքը լավ է։ 15 րոպե անց զանգեց, դրանից հետո 2-3 օր էլի չէինք կարողանում կապ հաստատել հետը»,-հիշում է տեղահանված մեր զրուցակիցը։

Նույն օրը՝ Արցախի վրա ադրբեջանական ահաբեկչական ստորաբաժանումների հարձակումից կարճ ժամանակ անց վիրավորվում է Հերմինեի սկեսրայրը։ Ռմբակոծության հետևանքով վիրավորվել է, իսկ երբ մոտեցրել են շտապօգնության մեքենային, որ հասցնեն հիվանդանոց, ադրբեջանցիներն այդ ժամանակ էլ թիրախավորել են շտապօգնության մեքենան։

«Անօդաչուն, որ խփում է, ոտքը փշրվում է։ Մի կերպ հասցնում են Մարտակերտի հիվանդանոց, էնտեղ լույս չկար, որ գոնե ռենտգեն անեն՝ հասկանան վիճակը, ուժեղ կապում են կողերը՝ վախենալով, որ կարող է թոքը ծակած լինի։ Դե կողերը օրիվ փրշվել էր առաջին վիրավորումից։ Մի քանի օր անց տեղափոխում են Ստեփանակերտ, էնտեղ արագ հանում են էդ կապերը, քանի որ թոքը չէր վնասվել։ Եթե մի քիչ էլ ուշացնեին, ոտքը կապուտացվեր»,-ասում է Հերմինեն։

Էդուարդ Կասպարյանին՝ Հերմինեի սկեսրայրին, Մարտակերտում գրեթե բոլորն են ճանաչում․ նա արցախյան բոլոր պատերազմերին մասնակցել է, անգամ մականուն ունի՝ «Լյոտչիկ Էդո»։ Հարսը պատմում է՝ բոլոր պատերազմներից մի «հուշ» ունի՝ մի տեղից վիրավորվել է, բայց էս մեկն ամենածանրն էր։

Ստեփանակերտից Երևան՝ Արմենիա ԲԿ են տեղափոխել վիրավորին։ Այստեղ երկու անգամ վիրահատել են, բայց դեռ չի վերականգնվում։ Հերմինեն ասում է՝ տանը չկարողացավ նստել, ասաց՝ ես չեմ կարող հանգիստ նստել, եթե տղաս դիրքում է․ գնացել, աշխարհազորի մեջ էր ընդգրկվել։

«Այսքանից հետո դեռ 100 000 միանվագ գումարն էլ չի ստացել։ Որտեղ գնում ենք, բացատրում, որ ի վիճակի չէ վեր կենալ տեղից, հիվանդանոցում պառկած է, հրաժարվում են իր գումարը փոխացել․ ասում են՝ երբ անձամբ կգա, կստանա»,-ասում է տեղահանված կինն ու ավելացնում՝ որդու գումարն էլ չեն ստացել դեռ, բայց համապատասխա մարմնից վստահեցրել են, որ գործընթացը չի ավարտվել, կստանան։

Աղբյուր` Փաստինֆո