Փաստ ինֆո

Շուշիի Մեծ Շեն գյուղից բռնի տեղահանված Ավանեսյանների ընտանիքը դեռ կիսված է․ մայրը՝ երկու որդիների հետ Գորիսի հյուրանոցներից մեկում է հանգրվանել, հայրն ու մյուս որդին՝ Սուրենավանում մի կերպ գտած կացարանն են կարգի բերում։

«Մի կացարան ենք գտել էստեղ, բայց սանհանգույց չկա, հիմա բաղնիք-զուգարան չկա․ դրա հարցը լուծեն, որ ընտանիքս իրար գլուխ հավաքեմ։ Դեմը ձմեռ է, պիտի տեսնենք՝ ոնց անենք, որ չմրսեն երեխաները։ Վառելիքի հարցն է բարդ լինելու, մտածում եմ փայտ կամ ածուխ առնեմ, որ տաքացնենք տունը։ Դե, սեփական տուն է, դժվար կլինի տաքացնելը»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է ընտանիքի հայրը՝ Վալերիկ Ավանեսյանը։

Ավանեսյանների ավագ որդին՝ Արսենը, 44-օրյա պատերազմում զոհվել է։ Շուշիի աշխարհազորի հետ Հադրութում՝ «Թութակ» կոչվող տեղամասում է եղել վերջին մարտը։ Հայրը հիշում է՝ որդուց վերջին զանգը հոկտեմբերի 16-ին են ստացել, իսկ մահվան տեղեկանքի մեջ մահվան օրը նշված է հոկտեմբերի 18-ը։

«Արսենին Գորիսում՝ Եղբայրական գերեզմանոցում ենք հուղարկավորել․ մոտ էր ավել, դրա համար բերեցինք էստեղ։ Լավ է գոնե, որ ան ժամանակ այդպես որոշեցինք։ Շրջափակման ամբողջ ընթացքում չեմ կարողացել գնալ շիրիմին, հիմա կարողանում ենք, դա էլ մի բան է»,-ասում է հայրը և ավելացնում՝ քանի-քանիսը դա էլ չեն կարողանում․․․

Ավանեսյանների տունն Արսենի զոհվելուց հետո Արցախի հանրապետության կառավարության որոշմամբ սկսել էին վերանորոգել․ առաջին հարկն ավարտել էին, իսկ երկրորդը շրջափակման պատճառով կիսատ էր մնացել։ Չհասցրեցին էլ ապրել․ պատերազմն ու Արցախի կորուստը խլեց նաև տունը։

Վալերիկ Ավանեսյանը պատմում է՝ սեպտեմբերի 19-ին բարեկամի «Կամազ»-ով են դուրս եկել գյուղից՝ վերցնելով ընդամենը երեխաների համար մի քանի ձեռք շոր։

«Անասուններ ունեինք, բաց ենք թողել ու դուրս եկել։ 1992-ին էլ հայրական տնիցս ենք այդպես դուրս եկել․․․»,-հիշում է հայրենի գյուղից երկրորդ անգամ տեղահանված Վալերիկ Ավանեսյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո