Փաստ ինֆո

Գեղարքունիքի մարզում գյուղեր ունենք, որտեղ ջրային ռեսուրսների ակունքները հայտնվել են Ադրբեջանի վերահսկողության տակ։ Նորաբակում, Վերին Շորժայում, Գեղամաբակում և հարակից մի քանի այլ գյուղերում մարդիկ լուրջ խնդրի առաջ են կանգնել։ Փաստացի՝ այդ համայնքներ մտնող և՛ խմելու, և՛ ոռոգման ջրերը վտանգի տակ են։ Հազար տեսակի թունաքիմիկատներ ու տեխնոլոգիաներ կան, ադրբեջանկան կողմը կարող է այնպես թունավորել ջուրը, որ թվարկածս գյուղերի հարյուրավոր բնակիչներ ջրից մասսայական թունավորում կստանան,-«Փաստինֆո» լրատվականի հետ զրույցում ասում է Գեղամասար համայնքի նախկին ղեկավար Հակոբ Ավետյանը և հավելում՝ եթե կուզեք իմանալ, սրանով Ադրբեջանն ավելի մեծ մասշտաբների վնաս կհասցնի, քան, ասենք, սնարյադով հարվածի, որովհետև, երբ խփում են, գոնե, կարողանում ես հավաքես էրեխեքիդ, մտնես մի ապահով վայր, մինչև կրակը դադարի, այս դեպքում ի՞նչ պետք է անենք։ Մարդիկ անընդհատ ջուր են խմում և չգիտեն, թե ո՞ր պահին այդ ջրի մեջ ինչ պարունակություն կարող է լինել։

Գեղարքունիքի մարզի սահմանամերձ դարձած տասնյակ համայնքերում կյանքը դժոխքի է վերածվել, ասում է Հակոբ Ավետյանն ու մանրամասնում.«Սոթքում, Կութում, Կուտականում թշնամու պոստերն այնքան մոտ են գյուղերին, որ նրանց համար որևէ խնդիր չկա՝ քայլելով մոտենալու ջրի ակունքներին ու հենց այնտեղից թունավորելու տասնյակ գյուղեր խմելու և ոռոգելու ջրով ապահովող աղբյուրները։ Իմ տան բակն, անգամ, թշնամու ուղիղ նշանառության տակ է։ Իմ երեխաները մեր բակից տեսնում են թշնամուն, նրանք էլ՝ մեզ և ցանկացած պահի, եթե ուզենան՝ կկրակեն, որևէ տեսակի արգելք կամ խոչընդոտ չկա, պատասխան տվող՝ նույնպես։ Այդ աստիճանի մենք մեր տան բակում, արդեն, պաշտպանված չենք»,-ասում է պարոն Ավետյանը։

Հարցին՝ արդյո՞ք հնարավո՞ր է լինում թշնամու ուղիղ նշանառության տակ հող մշակել կամ անասուն պահել, հատկապես, որ մինչև ատամները զինված թշնամին այդքան մոտ է բնակավայրերին, Հակոբ Ավետյանն ասում է՝ գյուղացիները միանշանակ հեռու են մնում այն հողատարածքներից, որոնք թշնամու պոստերին չափազանց մոտ են։ «Եվ անասնապահություն, և՛ վարուցանք ու խոտհարք այդ հատվածներում չի իրականացվում կամ օգտագործվում։ Կհավատա՞ք՝ գյուղերում ապրողների հիմնական մասն իրենց անասուններին վաճառել են։ Հիմա, եթե այս գյուղերում ապրող գյուղացուն կաթ է պետք լինում, գնում՝ խանութից պետական կաթ է առնում։ Օրինակ այստեղ՝ Սոթքում, եթե կաթի կարիք է լինում, իջնում՝ Վարդենիսի խանութներից ենք առնում։ Եվ սա այն պարագայում, երբ Երևանում կաթի և կաթնամթերքի հսկայական ծավալները հենց Սոթքը, Նորաբակը, Կութն ու Ազատն են ապահովել, որովհետև մարդիկ տարիներ շարունակ այս գյուղերում հենց անասնապահությամբ են զբաղվել։ Ինչի՞ համար է գյուղացին ստիպված վաճառել իր անասունը, որովհետև, երբ անցյալ տարի սեպտեմբերյան դեպքերը տեղի ունեցան, ժողովուրդը հասցրեց միայն իր երեխաներին ու կարևոր փաստաթղթերը հավաքի ու փախնի ապահով ինչ -որ վայր, իսկ անասունը մնաց գոմերում կապած կամ դաշտերում բաց թողած։ Ու, քանի որ ամեն պահի այստեղ կարող է նույնը կրկնվել, մարդիկ մտածում են՝ այսպես, գոնե, հեշտ կլինի արագ պաշտպանական միջոցներ ձեռնարկել»,- նշում է Հակոբ Ավետյանը։

Ամփոփելով զրույցը՝ Գեղամասարի նախկին համայնքապետն ասում է՝ հենց այս պահին էլ, չնայած վտանգին, կարտոֆիլի բերքահավաքով է զբաղված, որովհետև հասկանում է՝ ոչ մի երաշխիք չկա, որ վաղը թշնամին նորից չի հարձակվի գյուղերի վրա ու բերքը չի մնա դաշտերում թափած, իրենք էլ՝ առանց ձմռան մինիմալ պաշարի։

Աղբյուր` Փաստինֆո