Փաստ ինֆո

Երբ սկսվել էր Մարտակերտի տարհանումը՝ մարտակերտցի 37 երեխա Ստեփանակերտի ապաստարաններ էին տեղափոխվել, անմարդկային պայմաններում էին, շուրջ 10 օր հատակին են պառկել։ Այս մասին «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում պատմեց արցախցի բռնի տեղահանված քաղաքագետ Արշակ Աբրահամյանը՝ նշելով, որ մարզերը դատարկվում էին ու գալիս Ստեփանակերտ, հետեւապես շատ դժվար էր տեղում քնապարկեր ու ծածկոցներ գտնելը, շատերը պառկել էին սառը գետնին, «շատ դաժան իրավիճակ էր իրականում»։

Նրա փոխանցմամբ՝ Ստեփանակերտից բնակիչների տարհանումն սկսելուց հետո անձամբ է դիմել տարբեր պետական պաշտոնյաների ու խնդրել, որպեսզի ավտոբուս տրամադրեն՝ այդ երեխաներին րոպե առաջ Գորիս հասցնելու։

«Շատերը արդեն մրսած էին ու առողջական խնդիրներ ունեին։ Պետնախարարն ու ԱԺ նախագահն ասացին, որ պետք է 3 օր սպասել, քանի որ այդ պահի դրությամբ ավտոպարկն ամբողջությամբ դուրս էին բերել։ Ես ասացի, որ ես կարող եմ սպասել, բայց երեխաները չեն կարող, որովհետև նրանցից շատերն արդեն առողջական խնդիրներ ունեին։ Ընկերների միջոցով սկսեցինք զինվորական մեքենա փնտրել ու վառելիքի հարց լուծել։ Զինվորական մեքենայով էլ երեխաներին բերեցինք, հասցրեցինք Գորիս։ Ճանապարհին 48 ժամից ավելի ենք եղել»։

Ըստ նրա՝ ճանապարհի կեսը ոտքով է անցել։ «Խցանման մեջ հայտնված վարորդներին խնդրում էի, որ ճանապարհ տան, որպեսզի երեխաներին րոպե առաջ հասցնենք Հայաստան։

Երեխաները 22-ն էին, նրանցից մի քանիսի ծնողներն իրենց հետ էին։

Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Հայաստանի այն ուժայիններին, որ մեր մեքենան տեսնելուց հետո մի քանի արկղ քաղցրավենիք, ջուր, հյութեր տվեցին երեխաներին, ապա՝ տեղում կազմակերպվեց նրանց գրանցման գործընթացը։ Գորիսում նրանցից բաժանվեցի, որովհետև մայրս նույնպես այդ մեքենայում էր ու շատ վատ վիճակում, ստիպված էի տաքսիով առանձին նրան հասցնել Հրազդան։

Երեխաների մի մասն արդեն Ծաղկաձորում են, մյուսները՝ ծանոթների ու հարազատների տներում»։

Նա ընդգծեց, որ երեխաների ծնողների մեջ կայի զինվորականներ, որոնք դեռ ծառայության մեջ էին, սա էր պատճառը, որ շատերն առանց ծնողների էին հայտնվել Ստեփանակերտում։

«Մոտ 2 գիշեր եղել ենք ճանապարհին։ Զինվորական մեքենայի պայմանները կարելի է պատկերացնել, ավտոբուսը որոշակի հարմարավետություն ունենում է, փափուկ նստարաններ ունի, բայց զինվորական մեքենայում շատ ցուրտ էր, երեխաների ունեցած հիվանդությունները խորացել էին։

Գիտեք, ամենադժվարը երեխաների աչքերին նայելն էր, որովհետև շրջափակման 6-րդ ամսից սկսած Ստեփանակերտում մենք տեսնում էինք երեխաների, որոնց ձեռքին քաղցրավենիքի փոխարեն հացի կտորներ էին կամ «պերաշկիներ», որոնց համար ավելի քան 18 ժամ հերթ էինք կանգնում։ Անհնար է նկարագրել, թե ինչ ես զգում, այդ պահին երեխայի աչքերին նայելով, անհնար էր այդ երեխային բացատրել, թե ինչի համար է նա այդ վիճակում։

Չնայած դրան՝ ես դեռ չեմ հանդիպել որևէ արցախցու, ով չգերադասեր շրջափակված պայմաններում մնալ Արցախում և անցներ այն դժվարությունների միջով, քան կորցներ Արցախն ու գալ այստեղ։

Ես ինքս էլ կգերադասեի մնալ Արցախում։ Գիտեք, մարդիկ դեռ զբաղված են կենցաղային խնդիրներով, ու շատերը չեն գիտակցում, թե ինչ են կորցրել»։

Մանրամասները՝ տեսանյութում։

Աղբյուր` Փաստինֆո