Փաստ ինֆո

Արցախից բռնի տեղահանված Աղաջանյանների գերդաստանի մի մասը՝ 11 հոգի, Վերին Պտղնի գյուղում է ժամանակավոր հանգրվանել։ Քանի որ տուն չէին գտնում, առաջարկված կացարանն էլ Սյունիքի մարզի խիստ սահմանամերձ գյուղում էին առաջարկում, որը չուներ մնալու համար տարրական պայմաններ, Աղաջանյանները հասել են Վերի Պտղնի։

«44-օրյա պատերազմի ժամանակ նույն գյուղում ենք մնացել։ Ոչ տաք ջուր, ոչ բաղնիք, ոչ էլ երեխաների հետ ապրելու մինիմալ պայմաններ կան այնտեղ։ Մեզ հետ հիմա հինգ անչափահաս կա, ո՞նց գնայինք նորից այնտեղ՝ այն դեպքում, երբ նաև երեխաները դեռ ուշքի չեն եկել, սթրեսի մեջ են, վախը մտել է մեջները»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է Կամո Աղաջանյանի դուստրը՝ Աննան։

Ներկա պահին երեք ընտանիք՝ 11 հոգի այդ ժամանակավոր կացարանում են, որը գտել են հայտարարությամբ։ Աննան ասում է՝ մի բարի մարդ մեզ մեկ ամսով տրամադրեց այդ տունը, բայց մինչև ամսվա վերջ պիտի դուրս գանք․ տունը վաճառում է։

Բռնի տեղահանված այս գերդաստանի ամենափոքր անդամը չորս տարեկան է, ընտանիքի ավագը 86-ամյա Համո պապիկն է։

«Ադրբեջանցիները որ հարձակվեցին, մենք Ստեփանակերտից գնացինք քույրիկիս տուն՝ Ասկերանի շրջանի Լուսաձոր գյուղ՝ մտածելով, որ այնտեղ ավելի ապահով կլինի, բայց պապիկս չկարողացավ մնալ այնտեղ․ նորից հետ ենք եկել Ստեփանակերտ։ Արդեն ամսի 28-ին դուրս եկանք քաղաքից՝ մեզ հետ վերցելով միայն երեխաների շորերն ու մի երկու շոր էլ մեզ՝ մեծերիս համար։ Երկու օր ճաապարհ ենք եկել։ Չէինք պատկերացնում, որ այդքան երկար կձգվի ու անգամ ջուր չունեինք։ 3-4 ժամ երեխաները ջուր էին ուզում ու չկար․․․ ՈՉ մեկը չէր պատկերացնում, որ այդքան մնալու ենք ճանապարհին ու բոլորի մոտ սպառվել էր թե ուտելիքը, թե ջուրը․․․»,-պատմում է երեք երեխաների մայրը։

Աննան՝ անկեղծանում է՝ կարոտը խեղդում է, իրենց տունն են ուզում, հարազատ բակը, հարևաններին, օդն ու ջուրը․

«Երեխաներն անընդհատ ասում են՝ մա՛մ, արի գնանք մեր տուն․․․ Իրենց խաղալիքներ են ուզում, հեծանիվը, ընկերներին, դպրոցն ու մանկապարտեզը․․․ Անդադար հիշում են ու տխրում․․․ Չեն հասկանում դեռ, որ մեր տուն գնալ էլ չենք կարող․․․ Պայթյունների ձայները դեռ ականջներիս մեջ է, չեմ կարող երեխաներիս նորից կրակի բերան տանել․ Սյունիք հիմնականում դրա համար չուզեցի մնանք․․․ Որտեղ էլ տուն գտնենք, կգնանք, միայն թե սահմանամերձ բնակավայր չլինի։ Էլ ի վիճակի չենք»,-ասում է Աննան ու հավելում՝ հենց որ տուն գտնեն, արդեն աշխատանքի կանցնեն մի տեղ, որպեսզի կարողանան երեխաներին պահել։ Աննան բուժքույր է ու Ասկերանում էր աշխատում։

Բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցները դեռ ոչ մի տեղ չեն գրանցվել ու որևէ օգնություն դեռ չեն ստացել․ սպասում են, թե որտեղ տուն կգտնեն, որպեսզի այնտեղ էլ գրանցվեն։

Աղբյուր` Փաստինֆո