Փաստ ինֆո

Արցախից բռնի տեղահանված Բաբայանների ընտանիքը 3 տարվա մեջ երկրորդ անգամ է տեղահանվում։ Ամբողջ կյանքը, տարիների չարչարանքով ստեղծածն ու հիշողություները Հադրութի շրջանի Ազոխ գյուղում է մնացել։ Պատերազմից հետո որոշել ու վերադարձել էին Արցախ՝ արդեն Ստեփանակերտ։ Չորս տղաներից մեկը ՊԲ-ում էր ծառայում, երկուսը՝ Ոստիկանությունում։ Սեպտեմբերի 19-ին, երբ ադրբեջանական ահաբեկչական խմբավորումները հարձակվել են Արցախի վրա, կրտսեր որդին դիրքերում էր։ Ուղիղ չորս օր որդուց հարազատներտ որևէ տեղեկություն չի ունեցել։

«Կապ չկար, միայն լսել էինք, որ շրջափակման մեջ են։ Անդադար լացում էի, հույսս կտրել էր, որ որդուս նորից կտեսնեմ։ Հինգերորդ օրը նոր զանգեց․․․ (հեկեկում է,-խմբ․)։

Հետո իմացանք, որ ադրբեջանցիները ճանապարհը փակել էին, շրջափակման մեջ վերցրել ու ինքնաթիռներով ռմբակոծել դիրքերը։ Իրենց կողքի դիրքը հողին էին հավասարեցրել, տղաները բոլորը զոհվել են, մենակ մի հոգի է ողջ մնացել․․․»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է ընտանիքի մայրը՝ տիկին Մադլենան։

Որդու զինվորական համազգեստը վախից վառել են․․․ Տան պատերի պաստառն էլ հարսը պոկել ու թշնամուն ուղղված խոսքեր է գրել, հետո լացելով դուրս եկել․․․

«Ապրումներն ահավոր ծանր են, միակ մխիթարող միտքն այն է, որ հարազատներդ են ողջ․․․ Մենք տեսել ենք դժոխքը, լավ է գոնե թոռներս փոքր են, չեն հիշի տեսածը, ապրածը․․․ Նրանք էլ էնքան են մրսել, որ մինչև այսօր ջերմում են․ նկուղում ահավոր խոնավ ու ցուրտ էր, հետո էլ երկու գիշեր ճանապարհին էին։ Մատղաշ օրգանիզմներ են էլի, մեկը չորս ամսական է, մյուսը երկու տարեկան էլ չկա դեռ։ Ինչ եկել ենք, արդեն երեք անգամ շտապօգնություն ենք կանչել»,-պատմում է բռնի տեղահանված կինը։

«Տիկին Մադլենան ասում է՝ այնպիսի հոգեվիճակում ու իրավիճակում էին հայտնվել, որ ոչ մեկի մտքով չի անցել տնից ինչ-որ բան վերցնել․ մտածում էին՝ մենակ հասցնենք դուրս գանք, քանի ադրբեջանցիները չեն հասել տներին»,-ասում է բռնի տեղահանված կինը։ 12 հոգանոց ընտանիքը մինչև հիմա տուն չի կարողացել գտնել Երևանի մոտակայքում, որպեսզի որդիները կարողանան աշխատել ու օրվա հացը վաստակել։

Աղբյուր` Փաստինֆո