Փաստ ինֆո

Բռնի տեղահանված բազմաթիվ արցախցիներ այս օրերին հրաժարվում են պետության կողմից մարզերում տրամադրված կացարաններից, գալիս են Երևան ու հաճախ հայտնվում են փողոցում։

ՀՀ Աժ նախկին պատգամավոր, այժմ արցախցիների աջակցությամբ զբաղվող Սոֆյա Հովսեփյանը «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում ասաց, որ այս օրերին բազմաթիվ այդպիսի քաղաքացիների է հանդիպել։

«Ես չեմ խրախուսում այն, որ բոլորը պետք է Երևանում բնակվեն, եթե չկան հատուկ ցուցումներ։ Այդ հատուկ ցուցումներց մեկն այն է, որ երբ ընտանիքում քաղցկեղ ունեցող երեխա է լինում՝ նրան հեռավոր մարզում տեղավորելով լրացուցիչ դժվարություններ են ստեղծվում այդ ընտանիքների համար, քանի որ երբ գալիս է հերթական ամսվա բուժական փաթեթը ստանալու ժամանակը՝ ընտանիքը ստիպված է լինում Երևանում օրավարձով տուն վերցնել, որը հիմա ծայրահեղ դժվարություն է դարձել։ Ուստի, կառավարությունը պետք է նկատի ունենա, որոշակի կատեգորիաներ, որպեսզի կացարաններ տրամադրի նրանց Երևանում»։

Նրա փոխանցմամբ՝ լինում են դեպքեր, որ որևէ մեկին աշխատանք է առաջարկվում Երևան քաղաքում, մինչդեռ Երևանում կամ մերձակա տարածքում ոչ կացարանի հատկացումներ կան, ոչ էլ վարձակալության հնարավորություն; «Նման մարդկաց ուղարկում են Նոյեմբերյանի ինչ-որ գյուղեր, բայց նա պետք է աշխատի Երևանում, որը անհնար է, արդյունքում իրենց տված աշխատանքը դառնում է անարդյունավետ»։

Հաջորդ խնդիրը, ըստ մեր զրուցակցի, այն է, որ բոլորին տանում են սահմանամերձ գյուղեր։ «Ես միշտ խրախուսել եմ սահմանամերձ գյուղերի բնակեցումը, բայց ոչ արցախահայության հաշվին, որովհետև այն, ինչ այս մարդիկ տեսել են վերջին 3 տարիների ընթացքում դա չի կարող պատկերացնել, որևէ երևանաբնակ կամ այլ մարզերի բնակիչ։ Որևէ մեկը չի կարող պատկերացնել, թե ինչ սթրեսի են ենթարկվել այս մարդիկ, երբ սպանդի էին ենթարկում ողջ Արցախը։ Այդ ամենից հետո, երբ նրանց տանում են սահմանամերձ գյուղեր, որտեղ իրենք ամենօրյա ռեժիմով կարող են լսել կրակոցներ, նրանց հոգեկան աշխարհն ամբողջությամբ խաթարվում է։ Որևէ մեկը նրանց հոգեբանական աջակցություն չի ցուցաբերել, հիմա էլ նրանց ուղղորդում են հեռավոր գյուղեր։

Ընդ որում՝ նրանց առաջարկվում են տասնամյակներով լքված տներ, որտեղ հնարավոր չէ անգամ դռանը ձեռք տալ, որովհետև թափվում՝ ընկնում է ներքև, պատուհան գոյություն չունի, տանիք չկա, նման տներում մարդկանց տանում տեղավորում են, ասում են՝ ապրեք։
Այսինքն, այնպիսի իրավիճակում են գցում մարդկանց, որ մարդիկ սթրեսից հետո, էլի սթրեսի մեջ են հայտնվում, բայց կարևորն իրենք կատարողական են տալիս, թե բնակեցրել են այսքան մարդու։ Չէ, իրենք էդքան մարդու չեն բնակեցրել, իրենց մարզերում կան մարդիկ, որ իրար գլխի ծվարած սպասում են, որ իրենց գուցե բնակեցնեն»։

Սրան զուգահեռ երկրաչափական պրոգրեսիայով աճում են վարձով տների վճարները։

Հովսեփյանն ասաց, որ սա անարխիայի, անիշխանության, անգթության հետևանք է։ «Չգիտեմ, ինչ գնահատական տալ այս երևույթին։ Այն տները, որոնց արժեքները ամիսներով եղել 70 000 դրամ, հիմա դարձել է 180 000 դրամ։

Հրազդանում, Աղվերանում տների գները հասել են 180 հազար դրամի, Գյումրիում 220 -250 հազար է, Վարձորում՝ 180-200 հազար, հետևաբար, ինչի՞ պետք է զարմանաք, Երևան քաղաքում վարձերը անցնում են 350 000 դրամից։

Հսկայական, բարձր ու անկառավարելի գներ են։ Այդ վարձակալներից որևէ մեկը հարկատու չէ, վարձերը բարձրացնում են ու պետությանը հարկ չեն վճարում։ Պետությունն անգամ այստեղ անփույթ է վերաբերվում ու չի ստիպում, որ նրանք գոնե հարկատու լինեն, որպեսզի այդ հարկերից միջոցներ գեներացնի արցախահայության համար հետագայում որևէ սոցիալական ծրագիր իրականացնելու համար»։

Հովսեփյանի փոխանցմամբ՝ հաճախ, երբ վարձակալները լսում են, որ տունը արցախահայութան համար է՝ մերժում են։ «Ասում են՝ արցախցիներին տուն չենք տալիս։ Իհարկե, նման դեպքերը շատ չեն, բայց կան։ Սրա պատճառներից մեկն այն է, որ արցախահայության դեպքում չեն կարող արնախումի նման անընդհատ բարձրացնել վարձերը, մյուս պատճառն էլ այն է, որ մտածում են՝ ավելի բարձր գնով գուցե տան ռուսներին և ուկրանացիներին։

Այս ամենը խոսում է այն մասին, որ ամեն ինչ արվում է հային այստեղից հանելու, Հայաստանն էլ հայաթափելու համար։ Որպեսզի մարդիկ այլ երկրներում ապրելու հնարավորություններ փնտրեն։ Այս ամենի արդյունքում կստացվի, որ մարդկանց իրենց պապական տներից հանեցինք, բերեցինք այստեղ, անտերության մատնեցինք, արդյունքում վերացնում ենք հայ տեսակը»։

Աղբյուր` Փաստինֆո