Փաստ ինֆո

«Ուրալի մեջ 30 հոգով էինք, 15 հոգի էլ մարդատար երկու մեքենայի մեջ էին տեղավորվել, որոնք «բուքսիր անելով» բերում էինք։ Երեք օր կուչ եկած մնացել ենք, անգամ ոտքերը դնելու չկար։ Վառելիք չկար, որ մեր մեքենաները գոնե բերեյինք, ստիպված «Ուրալից» տրոսով կապել, բերել հասցրել ենք Կոռնիձոր։ Անձրև էր գալիս, լցվել էր մեքենայի մեջ․ ջրի մեջ կորել էինք։ Առավել ահավոր էին գիշերները․ երեխաները կուչ էին եկել ու անդադար լացում էին, հաց ու ջուր էին ուզում, բայց երկրորդ օրն արդեն ոչինչ չկար ո՛չ ուտելու, ո՛չ խմելու․․․ Առանց չափազացության՝ այդ ճանապարհին էլ դժոխքը նորից տեսանք․․․՝ կյանքի ու մահվան կռիվ էր ու մտածում էինք՝ միայն թե փրկվենք, ողջ մնանք․․․»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Մարտունու Սոս գյուղից բռնի տեղահանված տիկին Աիդան։

3 օր՝ ուղիղ 36 ժամ է պահանջվել, որ Ստեփանակերտից մինչև Կոռնիձոր հասնի թշնամու հարկադրանքով սեփական տներից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցների հերթական խումբը, որի մեջ էր նաև ինքը՝ երկու անչափահաս երեխաների հետ։

« Գրեթե բոլորս հիվանդ ենք, երեխաները ջերմում են, հազում․․․Ամենափոքրը վեց ամսական է․ բնականաբար՝ ամենաշատն իր համար էինք անհանգստանում։ Ոչ կաթ կար, որ տայինք, ոչ էլ մայրն էր երկու օր բան դրել բերանը, որ կարողանար կերակրել։ Լրիվ ուժասպառ էինք, գլուխներս պտտվում էր, աչքերիս առաջ սևացել էր․․․Մեզ հետ վերցրած ուտելիքը միայ առաջին օրը բավարարեց․ երկրորդ օրը երեխաներին մի կտոր հաց ենք տվել ու վերջ։ Նրանց լացի ձայնն ականջներումս է ու երբեք չի անցնելու․․․ Կյանքիս ամենածանր օրերն եմ ապրում այս ընթացքում»,-ասում է տիկին Աիդան ու արտասվում։

Լինելով հողի արժեքն իմացող և ուժեղ կամքի տեր անձնավորություն՝ չի կարողանում հաշտվել հայրենի Արցախը կորցնելու մտքի հետ։

Ասում է՝ որտե՞ղ է արդարությունը, որ մարդ իր քրտինքով տասնամյակների ընթացքում ստեղծածը թողնի ու ստիպված գաղթի։

«Մեզ եկել մեր տներից դուրս են հանել ադրբեջանցիները, մեր հողից, մեր պապական հողից կտրել են, զավթել այն հողը, որը հազարամյակներ շարունակ մերն է՝ հայերինս»,-դառնացած ասում է գաղթի ճանապարհը բռնած զրուցակիցս ու հավելում՝ դա էլ, իբր, քիչ էր, ճանապարհին էլ տեգրոջս են կանգնեցրել ադրբեջանցիները՝ թե դու զինվորական ես եղել, քեզ պիտի տանենք։ Տեգրս թե՝ զինվորական չեմ ես․․․ Ինչ որ է՝ բարեբախտաբար, բանը դրան չհասավ, տանջված, բայց տեղ հասանք»,-պատմում է տիկին Աիդան։

Աղբյուր` Փաստինֆո