Փաստ ինֆո

Ստեփանակերտի բնակիչ Ջուլիա Սեդրակյանն արդեն 2 օր է, ինչ Երևանում է ընտանիքի հետ, ու հայտնվել փողոցում։ «Փաստինֆոյի» հետ զրույցում նա պատմեց, որ փողոցում մի օտար աղջիկ է հանդիպել ու իրենց տուն տարել։

«Նա էլ է այստեղ վարձով ապրում, վատ էի զգում ինձ, տեսավ՝ իր տուն բերեց; Երեկ դուրս եկանք իր տանից, մտածեցինք՝ ամոթ է, բայց աղջիկը նորից մեզ հետ բերեց իր տուն։

Այստեղ ամսունուս հետ եմ, տեղյակ էլ չեմ, թե տղաս, հարսս, թոռս հիմա որտեղ են»։

Կինը պատմեց, որ Գորիսում իրենց առաջարկել են Նոյեմբերյան տեղափոխվել, սակայն թե ինքը, թե ամուսինը առողջական խնդիր ունեն ու բժշկական վերահոսկողության կարիք կա։

«Մեր նման մարդկանց ինչի են տանում Նոյեմբերյան, ես գնամ էնտեղ ինչ անեմ։ Թող փոքր թեկուզ, խարխլված մի բան լինի, բայց քաղաքում լինի։ Առողջական լուրջ խնդիր ունենք, ես նոր եմ Երևանում ողնաշարս վիրահատել, դեռ բժիշկների հսկողության կարիք կա, ամուսինս էլ հաշմանդամություն ունի։ Պետությունը շան տեղ էլ չի դնում մեզ, ո՞ւր գնամ, ասեք՝ ո՞ւմ դիմեմ։ Տան վարձերը 200 հազարից պակաս չկա, ուր գնամ, ում դիմեմ, գոնե կեսը փոխհատուցեն, Եթե կարողանանք այստեղ էլ գործ ճարել, որ կարողանանք ինքներս վճարել, տղաս էլ վիրավորված է եղել 2020 -ի պատերազմում, այս պատերազմին պոստում է եղել, շրջափակումից են դուրս եկել, որ կարողացել ենք գալ»։

Հարցրինք, իսկ ի՞նչ աջակցություն են ստացել պետությունից՝ նա պատասխանեց. «Մի պաչկա վաֆլի են տվել, մի ջուր, մի յոգուրտ, երկու բանան, բայց ոչ մի բան էլ չեմ ուզում, միայն կացարան լինի՝ փողոցում չմնանք։ Իրավաբան եմ, հույս ունեմ գործ կգտնեմ, ամուսինս էլ թոշակ է ստանում, կապրենք, միայն թե մի կացարան լինի; Ես ամեն ինչ կորցրած մարդ եմ, 40-45 տարի տուն տեղ եմ դրել, դուռս փակել դուրս եմ եկել, հիմա փողոցում եմ մնացել»։

Աղբյուր` Փաստինֆո