Փաստ ինֆո

Արցախցիները շարունակում են շուրջօրյա հերթապահել Ասկերան քաղաքի մուտքի մոտ, որպեսզի թույլ չտան օկուպացված Ակնայից ադրբեջանական որևէ մեքենա մուտք գործի Արցախ։

«Նույն ռեժիմով հերթապահում ենք, գիշերներն էլ միշտ մարդիկ կան այնտեղ, զգոնությունը չենք թուլացնում։ Ադրբեջանցիներն ինչպես Ակնայի հատվածում վրաններ էին տեղադրել՝ մոտ 20 վրան, շարունակում են մնալ նույնտեղում․ այսինքն՝ որևէ փոփոխություն, շարժ նկատելի չէ նաև մյուս կողմում»,- «Փաստինֆո»-ն ասում է Ստեփանակերտի Մեսրոպ Մաշտոց համալսարանի Կովկասագիտության կենտրոնի ղեկավար Հովիկ Ավանեսովը։

Ադրբեջանական որևէ ապրանքի մուտք թույլ չտալու հարցում արցախաբնակ մեր հայրենակիցները միակամ ու հաստատակամ են՝ Ադրբեջանին, որը 10 ամիս շարունակ իրենց պահում է պաշարման մեջ և ակնհայտորեն ձգտում ցեղասպանել, չի կարելի թույլ տալ «հումանիտար» անվան տակ սողոսկել ներս ու վերջնականապես հասնել իր նկրտումներին։

Պաշարումը որքան երկարում, այնքան հացի՝ ալյուրի խնդիրն ավելի է սրվում․ ոչ միայն Ստեփանակերտում, այլև գյուղերում է կարևորագույն մտահոգությունը դարձել ալյուր գտնելը։

«Խնդիրն այն է, որ 44-օրյա պատերազմի հետևանքով Արցախի վարելահողերի մի զգալի մասն Ադրբեջանը զավթել է, մյուս մասն էլ մշտապես կրակահերթի տակ է պահել, ու գյուղացիները հնարավորություն չեն ունեցել ցորեն ցանելու, ցանածը հնձելու․․․ Այսինքն՝ մի կողմից Արցախը կտրել են արտաքին աշխարհից, մյուս կողմից անընդհատ թիրախավորելով դաշտերում աշխատող մարդկանց, գյուղտեխնիկան՝ թույլ չեն տվել, որ եղած հողը գոնե մշակվի»,-իրավիճակը ներկայացնում է Ավանեսովը։

Ստեղծված պայմաններում հացի համար գոյացող հերթերը փոքր-ինչ մեղմելու նպատակով օրեր առաջ հացի ձեռքբերման համար Ստեփանակերտում ևս ներդրվել է կտրոնային համակարգ։

Ավանեսովը նշում է՝ հերթերը դրանով չեն վերացել․ հացի համար հիմա արդեն կտրոնով են կանգնում մարդիկ, բայց խնդիրները շատ են․ նախ՝ ալյուրի քանակությունն է շատ քիչ, հետո կտրոններ ձեռքբերելն է խնդիր․դրա համար ևս հերթ են կանգնում մարդիկ․

«Մեխանիզմներ կարելի է մշակել նաև այդ հերթերը կարգավորելու համար, որպեսզի ամբողջ օրը մարդիկ ստիպված չլինեն հերթերում անցկացնել՝ մեկ հաց գնելու համար։ Հացի արտադրամասերը նախօրոք զգուշացնում են, թե որ ժամից է լինելու վաճառքը և ըստ այդմ՝ մարդիկ գնում, առնում են իրենց հասանելիք մեկ հացը, իսկ եթե չեն հասցնում, հաջորդ օրն են առնում՝ նախորդ օրվա կտրոնով»։

Ամբողջ օրվա համար Արցախում արդեն տևական ժամանակ է՝ յուրաքանչյուր հոգու 200 գրամ հաց է հասնում, իսկ թե ինչ կուտեն այդ մի կտոր հացի հետ, շատերի համար ամենադժվար լուծվողն է։

Ստեփանակերտի խանութներում արդեն քանի ամիս է՝ դատարկություն է, խանութների դռները փակ են։ Քաղաք գյուղմթերք հասցնելն էլ է ահավոր դժվար․ հեռավոր գյուղերից ընդհանրապես չեն կարողանում քաղաքաբնակներին օգնել․ սնուցող միակ օղակը Ստեփանակերտին մոտ գտնվող գյուղերն են ու քաղաքի ծայրամասային հատվածներում մշակված հատուկենտ հողակտորները։

«Քանի որ վառելիք չկա, Ստեփանակերտին մոտ գտնվող գյուղերից են միայն կարողանում որոշ չափով գյուղմթերք հասցնել։ Իրենց ունեցածից մարդիկ ձիով, հեծանիվով բերում ու տարբեր թաղամասերում վաճառում են։ Դա էլ ժամանակավոր է, քանի որ նախ գյուղմթերքի սեզոնն է ավարտվում, հետո էլ եղանակը որ վատացավ, հեծանիվով կամ ձիով բերելն էլ հնարավոր չի լինի»,-ասում է Ավանեսովը։

Աղբյուր` Փաստինֆո