Փաստ ինֆո

Պաշարված Արցախում վաղուց արդեն ոչ ոք անհոգ չէ․ մանկահասակ երեխաներից սկսած՝ այստեղ բոլորը ժամանակից շուտ ու չափից շատ հասուն են դարձել․․․ 6-ամյա Սյունեն հանապազօրյա հացի բացակայությունից չի նեղվում, մի բան էլ՝ մամային ու պապային է փորձում սիրտ տալ, որպեսզի շատ չնեղվեն, որ իր ու եղբոր համար մի ամբողջ օր հաց չեն կարողացել գտնել։

«Փռերը որ փակվեցին, մի կտոր անգամ հաց չկար ոչ մեր, ոչ էլ հարևանների տանը։ Հաջորդ օրն ընդհանրապես ցամաք հաց չենք կերել։ Ու որ նստեցինք սեղանի շուրջ, Սյունեն թթու վարունգը վերցրեց, կծեց ու ասաց․ «Հաշվեք՝ հաց եք ուտում, սա էլ էսօրվա հացն է։ Հացը կծում, ճաշն ուտում ենք, չէ՞։ Դե էսօր էլ վարունգ կկծենք կուտենք, ի՞նչ կլինի որ․․․ »,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում պատմում է 6-ամյա Սյունեի և 9-ամյա Սևակի մայրը՝ Գայանեն, ու ավելացնում՝ տատիկը մի քիչ ալյուր ուներ․ թխել ու գյուղից մի կերպ արդեն հաց հասցրել է թոռներին։

Երիտասարդ ընտանիքը Ստեփանակերտի Աջափնյակ ծայրամասային թաղամասում է ապրում։ Իրենց տնից մինչև դպրոց մոտ 3 կմ է։ Սեպտեմբերի 1-ին Սյունեն առաջին դասարան է գնացել։ Գայանեն կատակում է՝ շատ հիշարժան սեպտեմբերի 1 է ունեցել Սյունեն․ դպրոց է հասել հարևանի մեքենայի բեռնախցիկում։ Պաշարված Արցախի համար դա մեծ ճոխություն է համարվում․․․

«Մեր հարևանն այդ օրը թաղի երեխաներին հավաքել ու իր մեքենայով տարել է․ 10 հոգուց շատ էին, ու փոքրերը բեռնախցիկում էին տեղավորվել․․․ Սեպտեմբերի 1-ին բախտներս բերեց, իսկ մնացած օրերին պիտի ոտքով գնանք։ Մոտ 40-50 րոպե քայլելու ենք, որ հասնենք դպրոց։ Թաղամասում էլ կա դպրոց, բայց դա էլ է մեր տնից բավականին հեռու։ Բացի այդ, հարմար չի այն առումով, որ մոտ չի ոչ իմ աշխատավայրին, ոչ էլ ամուսնուս։ Այսպես գոնե դասերից հետո ամուսնուս աշխատավայր են գնում երեխաները՝ մինչև աշխատանքն ավարտի ու տուն տանի»,-պատմում է երիտասարդ մայրիկը։

Գայանեն այն մայրիկներից է, որ, չնայած պաշարման հետևանքով ստեղծված դժվարագույն խնդիրներին, միանշանակ կողմ է դասապրոցեսի մեկնարկին։ Գրենական պիտույքներ շատ քիչ քանակությամբ ձեռք էր բերել դեռևս հուլիսի վերջին․ ասում է՝ օգոստոսի 1-ին արդեն տետր գտնել հնարավոր չէր Ստեփանակերտում։

Սյունեն ու Սևակն էլ իրենց բաժին դժվարությունն են տանում։ Գիտեն ու հասկանում են, որ ժամը 9-ին դասի հասնելու համար պետք է սովորականին առնվազն 1 ժամ շուտ արթնանան։

«Ամեն ինչ փորձում ենք հարմարեցնել լույսի գրաֆիկի հետ։ Սովորաբար 7-ի կողմերն ենք վեր կենում, բայց եթե տվյալ օրը ժամը 7-9-ն անջատելու են լինում լույսը, մի 20 րոպե ավելի շուտ ենք վեր կենում, որ երեխաները ինչ-որ բան ուտեն․․․ Մենք արդեն քանի ամիս է՝ բացառապես մեր այգու բերք ու բարիքով ենք յոլա գնում»,-նկատում է Գայանեն։

Տանն էլի ինչ-որ բան գտնվում է ճաշի համար, բայց դպրոցում խնդիրն շատ ավելի բարդ է, եթե ոչ անլուծելի։ Քանի որ վաղուց խանութներն ու «բուֆետները» փակ են, տնից էլ, ըստ էության, դպրոց տանելու հարմար ոչինչ չի լինում, դպրոցականները և հատկապես 6 տարեկան առաջին դասարանցիները հարկադրված են լինում քաղցած հասնել տուն․․․

Ամենահետաքրքիրն այն է, որ այս իրավիճակում անգամ 9 տարեկան Սևակը մորն ասում է՝ մամ, որ ճանապարհը բացվի, չասես, թե գնում ենք Երևան՝ տատիկ-պապիկին տեսնելու։ Վախենում եմ գնանք ու ճանապարհը նորից փակվի, մնանք էնտեղ։ Տատիկն ու պապիկը կգան այստեղ՝ Արցախ ու մեզ մեր տանը կտեսնեն․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո