Փաստ ինֆո

Մարիաննա Գրիգորյանը մեկն է այն բազմաթիվ կամավորներից, որ պաշարված Արցախում արդեն մեկ ամիս է, ինչ հացը փռից խանութներ է հասցնում, իսկ վերջին երկու շաբաթում՝ միայնակ ապրող տատիկ-պապիկների համար է հաց տանում։

«Օգոստոսի 7-ից ենք սկսել տարեցներին հաց հասցնել։ Մինչ այդ փռերից էինք խանութ տանում․ հիմա, երբ բաց խանութ գրեթե չկա, ու մարդիկ միանգամից փռից են հաց առնում, որոշեցինք միայնակ ապրող ծերերին ու բազմազավակ մայրիկներին մի քիչ օգնել՝ գոնե հացը հասցնել իրենց տուն»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Մարիաննան, ով տարեցների հասցեները գտնում, համակարգում ու կազմակերպում է հացի տեղափոխումը՝ ոտքով։

«Արցախի երիտասարդական կազմակերպությունների ալյանսն» «Արցախի անվտանգության և զարգացման ճակատի» հետ համատեղ այս նախաձեռնությունն սկսեց այն բանից հետո, երբ հասարակական տրանսպորտի աշխատանքը դադարեցվեց Արցախում՝ վառելիքի բացակայության պատճառով։

Երիտասարդները, հասկանալով, որ տարեցները ու հատկապես միայնակ ապրող տարեցները, չեն կարող ժամերով հերթ կանգնել՝ 1 կամ 2 հարց գնելու համար, մյուս կողմից էլ՝ ֆինանսապես խոցելի են, որոշել են այդպես օգնել նրանց։

Առայժմ Ստեփանակերտում գործող մեկ փուռ է ներգրավված այդ բարի գործին։ Կամավորներն այդտեղից օրումեջ 100-130 հաց են հասցնում քաղաքի տարբեր կողմերում ապրող տարեցներին ու բամազավակ, կարիքավոր ընտանիքներին․ հացն անվճար է տրամադրվում նրանց։

«Ո՛ր տուն մտնում ենք, հարազատի պես են ընդունում, տպավորություն է, որ հարյուր տարի ճանաչում ենք իրար։ Տատիկ-պապիկները միանգամից սկսում են իրենց առօրյայից պատմել, անցած երջանիկ օրերից․․․ Զգում ես, որ մարդիկ զրուցելու, լսելի լինելու կարիք ունեն։ Հատկապես այս իրավիճակում, երբ Արցախի բնակչության գերակշիռ մասը կորցրել է աշխատանքը, սոցիալական աշխատողի խիստ կարիք կա, բայց էդ մարդիկ էլ հնարավորություն չունեն այցելելու ընտանիքներ․ միայն տեղաշարժի խնդիրը շատ լուրջ խնդիր է դարձել Ստեփանակերտում»,-ասում է Մարիանան։

Այդ գիտակցումն է, որ Մարիաննային ստիպել է ժամանակ գտնել ու օրվա ընթացքում մի քանի րոպե տրամադրել միայնակ տարեցների հետ զրույցներին։

«Որոշել եմ բացի այցի օրերից, միայնակ ապրող տատիկ-պապիկներին նաև զանգել ու իրենց որպիսությունը հարցնել։ Նրանք այնքա՜ն ուրախանում ու շոյվում են մի փոքր ուշադրությունից անգամ․․․ Երկու օր առաջ Սվետլանա տատիկին էի հաց տարել։ Տուն մտնելով՝ սեղանին տեսա 44-օրյա պատերազմում զոհված ընկերոջս՝ Ալբերտի լուսանկարը․․․ Պարզվեց՝ Ալբերտի տատիկն է․․․Ու էնքան շատ են նման պատմությունները․․․»,նկատում է կամավորական երիտասարդ աղջիկը։

Կերպարները, որոնց հանդիպում ու որոնց հետ միանգամից մտերմանում են կամավորություն անող արցախցի երիտասարդները, շատ տարբեր են։

«Մի քանի օր առաջ էլ մի պապիկի էի այցելել։ Ի դեպ, ինքը միակ պապիկն է, ում օգնում ենք հիմա։ Երբ մտանք տուն, զարմացանք, քանի որ սենյակի պատերը ռոք երաժշտության աստղերի նկարներով էր պատված, ամենուր հին սկավառակներ էին, նվագարկիչներ․․ Հասկանալի էր, որ ժամանակին ակտիվ, երաժշտասեր երիտասարդ է եղել․․․»,-հիշում է զրուցակիցս։

Մարիաննան Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի դերասանուհի է․ թատրոնում նաև կազմակերպիչ է աշխատում։

Կամավորություն անող պատանիների ու երիտասարդների մի մասն աշխատում են, բայց դա չի խանգարում նրանց՝ ժամանակ գտնել ու օգնության ձեռք մեկնել դրա կարիքն ունեցող հայրենակիցներին։ Ավելին՝ ուզում են այնպես անել, որ մինչև ժամը 13-ը հացը խոցելի խմբում գտնվող այդ մարդկանց հասցնեն, որ ճաշին գոնե ցամաք հաց ունենան ուտելու․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո