Փաստ ինֆո

Խաչատրյանների բազմազավակ ընտանիքի համար ծանրագույն ժամանակներ են։ Լիակատար շրջափակման պայմաններում արդեն 9-րդ ամիսն է, որ ամենատարրական սնունդը գտնելու հարցը մի կերպ են լուծում։ Ստեփանակերտի խանութներում վաղուց արդեն ոչինչ չկա, բացի որոշ քանակությամբ տեղական գյուղմթերքից։ Եղածն էլ այնքան թանկ է, որ ձեռք բերել չեն կարողանում։ Տան միակ աշխատողը հայրն է․ մայրը՝ տիկին Ռուզաննան, չի կարողանում աշխատել, քանի որ երկու որդիները հաշանդամություն ունեն ու տեղաշարժվել չեն կարողանում, փոքրն էլ 3 տարեկան է։

«Վալերիս ու Բաթս մշտական խնամք են պահանջում։ Մեկը 8 տարեկան է, մյուսը՝ 11։ Եթե նման խնդիր չունենային երեխեքս, ես այսօր ոչ մեկի օգնությանը չէի սպասի, կաշխատեի ու իմ 5 երեխաներին կպահեի։ Մի քանի օր առաջ ամբողջ գիշերը Վալերին լացեց, քաղցր թեյ էր ուզում։ Հաջորդ օրն առավոտյան գնացի համապատասխան պետական գերատեսչություններ, խնդրեցի, որ գոնե շաքարավազ տան, ասացին, որ չկա։ Լացելով հետ եկա, օգնության խնդրանքով դիմեցի Սփյուռքի մեր հայերին, որ գումարով գոնե օգնեն, եղածից ինչ-որ բան կարողանամ գնել, ու մինչև սոցապից կարձագանքեին, բազմաթիվ համաքաղաքացիներ օգնության ձեռք մեկնեցին, ով ինչով կարող էր՝ օգնեց։ Հետո էլ սոցապ նախարարությունը որոշ քանակությամբ սնունդ բերեց, որը մի 7-10 օր կհերիքի, հետո թե ինչ ենք անելու, չգիտեմ»,-«Փաստինֆո»-ին պատմում է տիկին Ռուզաննան։

Հացի հերթ կանգում ու օրական 2-3 հաց տուն է բերում ամուսինը։ Սովորաբար, աշխատանքից հետո՝ գիշերը ժամը 4-ից է գնում հացի։
Նախքան շրջափակումը էլի դժվարությամբ, բայց Ռուզաննան ու ամուսինն ամեն կերպ փորձում էին երեխաներին՝ հատկապես առողջական խնդիրներ ունեցող Բաթին ու Վալերիին, վիտամինաշատ սննդով ապահովել։ Վերջին ամիսներին, որ արդեն հնարավոր չի դա անել, երկուսն էլ ավելի թույլ ու նվաղ են դարձել։ Մայրն ասում է՝ ամենաշատը այդ երկուսի համար է մտահոգ, չգիտի ինչ անի, որ օգնի երեխաներին։

«Գոնե որ ճանապարհը բաց լիներ, Երևան կբերեինք, որպեսզի մի հատ նորից հետազոտեն։ Վալերիին անցած տարի Երևանում հետազոտել էին, ասել էին, որ գենետիկ խնդիր կա, բայց անկեղծ ասած, շատ եմ ուզում, որ մի անգամ էլ արտասահմանում հետազոտեն։ Մայր եմ, հույսս չեմ կորցնում, որ ինչ-որ բան հնարավոր է անել․ գուցե հնարավոր լինի քայլեն․․․ Շարժումներ անում են, ամեն ինչ հասկանում, ըմբռնում, զգում են, բայց քայլել չի ստացվում, ոչ էլ խոսում են։ Գիտեմ, որ ամբողջովին չեն առողջանա, բայց եթե փոքր-ինչ բարելավվի վիճակները, էլի մի բան է։ Ահավոր ծանր է նրանց համար, սիրտս ցավում է, որ տեսնում եմ, թե ոնց են տառապում երեխեքս»,-ասում է բազմազավակ մայրը։
Վալերիի ու Բաթի խնամքի հարցում Ստեփանակերտի Ք․ Քոքսի անվան վերականգնողական կենտրոնն օգնում էր․ թե՛ վարժություններ էին երեխաների հետ անում, թե՛ խնամքի պարագաներ էին տրամադրում։ Բերձորի (Լաչինի) միջանցքը փակվելուց հետո բազմաթիվ խնդիրներ են առաջացել նաև այդ առումով։

«Հիմա, որ ճանապարհը փակ է, տակդիրի խնդիր կա ու քիչ քանակությամբ են տրամադրում, բացի այդ՝ էլ չենք կարողանում երեխաներին վերականգնողական տանել։ Մեքենա էին տրամադրել, ու ամուսինս տանում էր երկուսին էլ, բայց հիմա դա էլ չի ստացվում, ընդհատվել է վերականգնողական բուժումը»,-ասում է բազմազավակ մայրը։

Խաչատրյանների 4-րդ զավակն այս տարի դպրոց պետք է գնա, իսկ Ստեփանակերտի խանութներում չկան նաև գրենական պիտույքներ, հագուստ, կոշիկ․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո