Փաստ ինֆո

Երբ Փաշինյանն ասում է, թե մենք մտել ենք մի փուլ, որտեղ պետք է անենք հնարավոր ամեն ինչ՝ չկորցնելու համար մեր պետականությունը, կարծում եմ, նա մատնանշում է այն մարտահրավերներն ու վտանգները, որոնք կարող են կախվել Հայաստանի Հանրապետության գլխին՝ կապված արցախյան հակամարտության խնդրի հետ,- «Փաստինֆո» լրատվականին ասում է քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանը՝ վերլուծելով Փաշինյանի նախօրեի ելույթը։

Փաշինյանի այս հայտարարությունն, ուղղակիորեն, հասկանում եմ որպես ղարաբաղյան երրոդ պատերազմի իրական վտանգ.«Մեկ բանում վստահ եմ՝ արցախյան երրորդ պատերազմը կարող է հարվածել, արդեն, Հայաստանի Հանրապետության պետականությանը, նրա գոյությանն, այն պատճառով, որ Հայաստանն այսօր չունի այն ռազմատնտեսական ռեսուրսները, որոնցով կարող է մտնել պատերազմի մեջ, եղածն էլ՝ հարյուրապատիկ ավելի քիչ է թուրք – ադրբեջանկան տանդեմի ռազմատնտեսական պոտենցիալից»,- ասում է քաղաքագետը։

Բանախոսն ընդգծում է՝ համամիտ է բոլոր այն մարդկանց հետ, ովքեր ասում են՝ պետք է անել հնարավոր և անհնար ամեն ինչ՝ թույլ չտալու արցախյան երրորդ պատերազմը.«Առանց վարչապետի այն հայտարարության էլ, թե մենք մտնում ենք մի փուլ, որտեղ պետք է անենք ամեն ինչ՝ չկորցնելու համար պեատականությունը, ես ասում եմ՝ համաշխարհային ուժային կենտրոններից և փորձագիտական շրջաններից եկող տեղեկատվությունն ուսումնասիրելով պարզ է, որ պետք է խուսափել երրորդ պատերազմից, որովհետև հենց դա է լինելու հարվածը՝ մեր պետականությանը»։

Գարիկ Քեռյանը հավելում է՝ պետականության կորուստ ասելով պարտադիր չէ հասկանալ, թե մեր պետությունն այլևս չի լինելու աշխարհի քարտեզների վրա կամ դրա գոյությունն իսպառ անհետանալու է.«Պետականության կորուստ ասվածը միանշանակ չի լինում։ Պարզապես, պետության վզին կարող են փաթաթվել այնպիսի պայմանագրեր, որոնք տվյալ պետությանը կզրկեն ինքնիշխանության բոլոր լծակներից, այսպիսիով պետությանը դնելով, այսպես ասած, չգոյության պայմանների մեջ»,- ասում է բանախոսը։

Անդրադառնալով նախօրեին Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանի ունեցած «բացառիկ» հարցազրույցի թեմային, քաղաքագետը նկատում է՝ այն, որ Արցախում չկա ստեղծված ճգնաժամից դուրս գալու գործողության ծրագիր, սա միանշանակ է. «Ընդ որում, ուզում եմ շեշտել, որ այդպիսի ծրագիր չկա նաև այստեղ՝ Հայաստանում։ Թե՛ Ստեփանակերտը, թե՛ Երևանը հույսը դրել է բանակցային գործընթացի վրա, որը մեկ քաշելով տանում – հասցնում են Բրյուսել, Վաշինգտոն և Մոսկվա, բայց ինչպես վարչապետ Փաշինյանը խոստովանեց վերջերս Եվրոնյուզին տված իր հարցազրույցում՝ թե մոնիտորինգ են կատարել և հաստափոր մի գիրք ունեն, որտեղ նշված է՝ որևէ պայմանավորվածություն կյանքի չի կաչվել, սա իրողություն է»։

Բանախոսը նկատում է՝ եթե ՀՀ-ն, լինելով միջազգայնորեն ճանաչված երկիր, բարձր հովանու ներքո գտնվող երկրների հետ բանակցությունների մեջ հակամարտության լուծարման ուղղությամբ ոչ մի արդյունք չի գրանցում, ապա ի՞նչ ակնկալել Արցախից.«Արցախը կարող էր ունենալ ճգնաժամի հաղթահարման իր ծրագիրը կամ կանխատեսել իր քայլերը, եթե դրա համար անհրաժեշտ պայմաններ լինեին։ Սակայն, Արցախն այսօր չճանաչված պետության կարգավիճալկով մի տարածք է, գտնվելով ամբողջովին մեկուսացված շրջափակման մեջ։ Նա ընդունված միավոր չէ միջազգային ոչ մի կառույցում՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։ Եթե նախկինում Մինսկի խմբի համանախագահները, երբեմն - երբեմն այցելում էին Ստեփանակերտ՝ ծանոթացնելու բանակցային գործընթացի արդյունքներին, ապա այդպիսի այցեր 2019 թ.-ից հետո, այլևս չեն գրանցվել, էլ չխոսենք 2020 թ. 44 օրյա պատերազմից հետո ստեղծված իրավիճակին»։

Ամփոփելով զրույցը` քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանն ընդգծում է՝ Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանի ելույթն, իսկապես, քաղաքական և ծրագրային ելույթ չէր, որը պետք է բացատրել ոչ թե սուբեկտիվ, այլ՝ ստեղծված օբեկտիվ իրավիճակով։

Աղբյուր` Փաստինֆո