Փաստ ինֆո

68-ամյա Մարինա Ազարյանը Ստեփանակերտից է։ Ինքն ու ամուսինն այն հարյուրավորների շարքում են, որ տուն վերադառնալ չեն կարողանում։

Տիկին Մարինան մասնագիտությամբ մանկավարժ է, տեսակով' չտրտջացող եւ դժվարություններից չվախեցող։ Մի քանի օր առաջ, իմանալով «Կանայք հանուն Արցախի» նախաձեռնության մասին, որի շրջանակում կանայք, հերթափոխելով միմյանց, մեկօրյա հացադուլ են անում, միանգամից ցանկություն է հայտնել միանալու։ Այսօր նա ՄԱԿ-ի գրասենյակի մոտ առավոտից նստած էր։

«Ինչքան պետք լինի, ես գալու եմ էստեղ, մենակ թե ճանապարհը բացվի...Սովոր եմ սոված մնալ։ Տանն էլ օրերով գրեթե բան չեմ ուտում։ Կուլ չի գնում... Հասկանու՞մ եք, Արցախում հարազատներս, ընկերներս, աշակերտներս, հայրենակիցներս սոված են, ես չեմ կարող ուտել, չի ստացվում։ Ո'չ ձմերուկ եմ առել էսքան ժամանակ, ո'չ միրգ, ո'չ քաղցրավենիք... Չեմ կարող առնել»- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է տիկին Մարինան։

Վաստակաշատ մանկավարժը դպրոցում չի աշխատում արդեն հինգ տարի' թոշակի է անցել։ Անցած տարի դեկտեմբերի 5-ին էլ ամուսնու հետ արտասահման' աղջկան տեսության էին գնացել։ Չգիտեին, որ նախատեսված երկու ամսվա ճամփորդությունն անվերջանալի է դառնալու...

«Դեկտեմբերի 12-ին իմացանք' փակել են։ Մտածեցինք, թե կբացվի։ Երկու ամիսը դառավ երեք, երեքը' չորս... Մարտը որ մտավ, ասացի' էլ չեմ կարող սպասել, գնում են Հայաստան, որ հենց ճանապարհը բացվի, գնամ իմ տուն... Ահավոր վատ եմ զգում, որ հիմա իմ տանը չեմ, հարևաններիս, բարեկամներիս, ընկերներիս կողքին չեմ։ Ուզում եք հավատացեք, ուզում եք' չէ, բայց շատ ավելի ուրախ կլինեի, լավ կզգայի ինձ, եթե հիմա իմ տանը լինեի' առանց գազ, առանց լույս, սոված... Մենակ թե տանս լինեի, ի'մ տանը», արցունքոտ աչքերը թաքցելով' ավելացնում է տիկին Մարինան։

68-ամյա կինը նկատում է' արցախբնակները դժգոհող չեն, տրտնջացող չեն, ում հետ խոսում ես, ասում է' դիմանում ենք, էլի կդիմանանք' մենակ թե որոշակիություն լինի, իմանանք, որ լավ է լինելու վերջը։

Հիշեցնենք, որ հուլիսի 17-ից ՄԱԿ-ի գրասենյակի մոտ «Կանայք հանուն Արցախի» նախաձեռնությունը հացադուլ է իրականացնում' ի զորակցություն տոտալ շրջափակման մեջ գտնվող Արցախի մեր հայրենակիցների։ 

Աղբյուր` Փաստինֆո