Փաստ ինֆո

Դեռ ամիսներ առաջ՝ հունվարին արված՝ Գելափի սոցհարցման արդյունքներից ամենակարևորն, ըստ իս, այն էր, որ մեր հասարակության 97․4 տոկոսը հստակ համոզմունք ունի, որ Արցախի ժողովուրդը չի կարող ունենալ ազարբայջանի կազմում ազգային փոքրամասնության կարգավիճակ։

Սա նշանակում է, որ մենք ազգովի հասկանում ենք՝ Արցախն ազարբայջանի կազմում չի կարող լինել երբեք ու երբեք։ Այս դիտանկյունից դրական մոտիվ է այն, որ հանրային համախմբման համար հիմք կարող է լինել հայության վերոնշյալ համոզմունքը։

Հաջորդ հարցի պատասխանն էլ պարզ է՝ այս համոզմունքին դեմ են բացառապես քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության վերին էշելոնի ներկայացուցիչները։ Իշխանությունը։ Նրանք, ովքեր իշխանության ղեկին են, քանի որ թշնամու շահերն են սպասարկում։

Եվ ուրեմն, «Հայաքվե» նախաձեռնությանը կողմ և իրենց կողմ լինելը՝ սեփական ստորագրությամբ հաստատելու պատրաստակամություն պիտի ունենա Արցախն ազարբայջանի կազմում որպես փոքրամասնություն տեսնելուն բացարձակ դեմ մեր ժողովրդի 97,4 տոկոսանոց մեծամասնությունը։ ՈՒղղակի պիտի գնան և ստորագրեն՝ այդպիսով կատարելով իրենց քաղաքացիական պարտքը։ Սեփական ստորագրությամբ փաստելով, որ Արցա՛խ, քեզ հետ ենք, եղբայրներ, ձեր կողքին ենք, դուք մենակ չեք։

Այս համատեքստը պիտի կարևորի 2023-ի սեպտեմբերին կայանալիք Երևանի ավագանու ընտրությունը։ Քանի որ այն ընդամենը Երևանի ավագանու ընտրություն չէ։ Ի դեպ, բացարձակ համամասնական ընտրակարգը արդեն իսկ փաստում է վերջինիս բացարձակ քաղաքական, այլ ոչ զուտ քաղաքային լինելը։ Վերջինս, քաղաքայինը, թերևս ամենից շատ ձեռնտու է ներկա քաղաքային իշխանությանը, այսինքն, իմքայլական մեծամասնությանը։

Նկատենք, որ Երևանի ավագանու ընտրությունների նախանախընտրական փուլի ակտիվությունը, որն, ըստ էության, իշխանության թեկնածուի ակտիվությամբ պայմանավորվեց, այսօր զուտ քաղաքային ենթատեքստի շեշտադրմամբ է ընթանում։ Արդյո՞ք շարունակության մեջ էլ այս՝ բացառապես իշխանությանը ձեռնտու շեշտադրումն է գերակայելու։ Եվ այդ կե՞րպն են առաջ տանելու նաև ընդդիմադիր թևի ներկայացուցիչները։

Ի դեպ, 2018-ի ընտրությունն էլ զուտ քաղաքային չէ, քանի որ այն ժամանակ նիկոլականները հիմնական գործոն դարձրին պառակտումը՝ ազգը բաժանեցին սև ու սպիտակի։

Հիմա՝ էականը միասնությունը, համախմբումը պիտի լինի։ Հայության համախմբումը։ Եվ համախմբման կենտրոնակայան որպես դիտարկվող Երևանը պիտի իր հստակ մեսիջն ունենա առ Հայկական Արցախ, առ Ստեփանակերտ։ Եվ միասնության, միակամության այդ մոտիվը՝ հայի ապրումակցումը, ձեռքմեկնումը հային, հայի սատարումը հային՝ պիտի գերակա լինի։

Իսկ ի՞նչ է ուզում այսօր երևանցին։ Գիտակցու՞մ է, արդյոք, որ այս ընտրությունը ավելին է, քան իր քաղաքային խնդիրները․․․

Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո