Փաստ ինֆո

Արցախի Մարտունի քաղաքում արդեն երկու տարի է՝ ֆուտբոլասերների մի հիանալի թիմ է գործում, անունն էլ՝ «Ավո»։ Մարտունիում ծնված, այնտեղ մեծացած Նարեկը որոշել էր՝ 44 օր շարունակ աշխարհում երբևէ չկիրառված, հակամարդկային զենքերի տարափին դիմադրած Մարտունի վերադարձած երեխաների կորսված մանկության պատառիկները վերագտնելու մի միջոց գտնել․ այդ միջոցը դարձավ ֆուտբոլը՝ պատանիների գերակշիռ մեծամասնության ամենասիրելի խաղը։

«2021 թ․ հուլիսից սկսել ենք պարապմունքները։ Սկզբում մոտ 10 հոգի էին, հետո աստիճանաբար շատացան երեխաները․ գալիս էին ոչ միայն Մարտունի քաղաքից, այլև հարակից գյուղերից։ Տեսնելով երեխաների մոտ աճող հետաքրքրությունը՝ սկսեցի շաբաթական երեք պարապմունք անցկացնել՝ երկուսի փոխարեն, բայց այդ գրաֆիկով աշխատել, ցավոք, երկար չստացվեց․ շրջափակման հետևանքով առաջացած խնդիրները՝ հատկապես վառելիքի սղությունը, շատ է նեղում։ Այդուհանդերձ, ոչ մի անգամ այս ընթացքում չենք դադարեցրել պարապմունքները, ինչ էլ ուզում է լինի՝ առնվազն երկու անգամ կպարապենք»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է «Ավո» մանկապատանեկան թիմի հիմնադիր Նարեկ Մկրտչյանը։

Մինչ շրջափակման հետևանքներն օր օրի ավելի աղետալի են դառնում, Ստեփանակերտի դատարկ, անաղմուկ փողոցները՝ ավելի ու ավելի լուռ, խանութների՝ վաղուց չհամալրվող, կիսադատարկ ցուցափեղկերը՝ ժամանակ առ ժամանակ մաքրվում բացառապես փոշուց, 12 տարեկան Գևորգը Գիշի գյուղից շաբաթական երկու անգամ առնվազն 10 կմ ճանապարհ է կտրում, հասնում Մարտունի, որ ֆուտբոլի պարապմունքը հանկարծ բաց չթողնի։

«Այստեղ այնքան շնորհալի երեխաներ կան, միայն թե չկան պայմաններ, որ նրանք աճեն, զարգանան․․․ Հավատացած եմ, եթե այս երեխաները ծնված լինեին ոչ թե պաշարված Արցախի Հանրապետությունում, այլ աշխարհի մեկ այլ երկրում, նրանցից մի քանիսը հանրահայտ, պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստներ կդառնային»,-ասում է Նարեկն ու հավելում՝ եթե պատանիներից թեկուզ մեկը պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլ մտնի օրերից մի օր, ապա կհամարի, որ ինքն իր նպատակին հասել է։

Կամային այն հատկանիշները, որ երեխաները ձեռք են բերում ֆուտբոլի շնորհիվ, ըստ մեր զրուցակցի, շատ ավելի հեռանկարային խնդիր կարող է լուծել։ Նախ՝ նրանք սովորում են աշխատել կոլեկտիվ, համախմբված՝ թե՛ դաշտում, թե՛ դաշտից դուրս, երկրորդ՝ չեն հաշտվում պարտության հետ, ամեն կերպ հաղթանակի են ուզում հասնել։

«Երբ ես նրանց առաջին անգամ ասացի՝ պետք է Ավո լինեք, զարմացած ինձ նայեցին։ Բացատրեցի, որ Ավոն ոչ միայն անկրկնելի հրամանատար է եղել, այլև՝ բազմաթիվ դրական հատկանիշներով օժտված մարդ, ով որևէ պարագում սուտ չէր խոսում՝ ճշմարտախոս ու արդարամիտ էր, ու չէր սիրում ուշանալ։ Նրա օրինակով էլ հենց սկզբունքներ ենք մշակել թիմի բոլոր անդամների համար, որոնք ոչ մեկը չի կարող խախտել»,-պատմում է Նարեկը։

Այն, ինչ այս երեք տարվա ընթացքում տեսել ու զգացել են արցախցի երեխաները, նրանց շատ է կոփել, բայց միևնույն ժամանակ՝ տակնուվրա արել հուզական աշխարհը․․․

Երեխաների զրուցներն ու հայացքները Նարեկին շատ անգամ են հուշել՝ պատերազմի ձայներն ու պատկերները այս՝ ժամանակից շուտ պարտադրաբար հասունացած փոքրիկների ականջներում ու մտքերում են, իսկ թե դեռ ինչքան այդպես կշարունակվի, հայտնի չէ․․․

Վերջին պարապմունքին երեխաներից մեկը վերև նայեց ու վախեցած հայացքով ասաց՝ անօդաչու է․․․ Հավանաբար, մտածել է, որ կհարվածի, ես էլ որպեսզի հանգստացնեմ, անմիջապես ասացի՝ դրոն է, նկարում են, մի վախեցիր․․․ Հասկանում եք՝ երեխաների հիշողություններում, մտքերում դեռ պատերազմի պատկերն է, զենքերի ձայները․․․ Արցախցի երեխաներն անգիր են արել զենքերի անվանումները՝ այն զենքերի, որոնցով 44 օր շարունակ թշնամին ռմբակոծում էր Արցախը․․․»,-մտահոգ ձայնով ասում է Նարեկը․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո