Փաստ ինֆո

Եղցահողի փոքրիկ բնակիչը՝ Աշոտը, Ամիրշատյանների 5-րդ զավակն է։ Փոքրիկը ծնվել է այն ժամանակ, երբ Եղցահողը դեռ միակողմանի էր շրջափակված՝ կտրված էր գյուղի կապն Արցախի մնացյալ հատվածի հետ, բայց Գորիս հասնելու հնարավորություն գյուղացիները դեռ ունեին։ Ամիրշատյանների բազմավազակ ընտանիքի ամենակրտսեր անդամը «Սերունդ» հիմնադրամի շահառու է․ երիտասարդ ամուսիններին Աշոտի ծնվելուց հետո հիմնադրամից ամսական 50 հազար դրամ են փոխանցում։

«Քանի որ Ստեփանակերտին կապող ճանապարհը փակել էին ադրբեջանցիները, Աշոտը ծնվեց Գորիսում։ Առաջին մեկ-երկու անգամը լիազորագրով էի գումարը ստանում․ մեր բարեկամներն էին ստանում, շատ անգամ կաթնախառնուրդ, տակդիր գտնելու դեպքում՝ գնում, ուղարկում։ Հետո եկավ մի պահ, որ Ստեփանակերտում էլ կաթնախառնուրդ չկար։ Այդ ժամանակ արդեն Գորիսի հետ կապն էլ էր ընդհատվել։ Ապրիլի 23-ից, երբ ադրբեջանցիներն անցակետ դրեցին, է՛լ արդեն Գորիսից էլ չէինք կարողանում երեխայի համար կաթնախառնուրդ բերել։ Ահավոր դժվար էր․․․ Մի երկու անգամ Կարմիր Խաչի միջոցով, գյուղապետի միջամտությամբ բերեցին, բայց եկավ մի պահ, որ կանգնեցինք փաստի առաջ․ կաթնախառնուրդը վերջացավ, ոչ Ստեփանակերտից, ոչ Գորիսից ոչ մի ձևով հնարավոր չէր բերել տալ, ստիպված սկսեցի կովի կաթ տալ երեխային։ Այդ ժամանակ ընդամենը 2,5 ամսական էր։ Ահավոր վախենում էի, որ կարող է բալիկիս մարսողությունը խանգարվել, բայց այլընտրանք չունեի․ երեխան սոված էր, լացում էր, ուրիշ տարբերակ չկար․․․»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Աշոտի մայրը՝ Մարիամը։

Արդեն մի քանի օր է՝ գյուղացիները շաբաթական երեք անգամ Ստեփանակերտ գնալ-գալու հնարավորություն ունեն, սակայն ոչ մեկը չգիտի, թե որ պահին նորից թշնամին կորոշի կտրել Ստեփանակերտի հետ կապը։ Ըստ այդմ՝ հատկապես մանկահասակ երեխա ունեցող ընտանիքները փորձում են գոնե մանկական սննդի որոշակի պաշար ունենալ։

Հիմնադրամից ստացած գումարը ոչ մի այլ նպատակով չեն ծախսում Աշոտի ծնողները՝ Մարիամն ու Արսենը․ միայն երեխաների, հիմնականում՝ Աշոտի կարիքներն են բավարարում դրանով։ «Հատկապես հիմա, երբ չգիտենք, թե որ պահին ինչ կարող է լինել, աշխատում ենք գոնե փոքրիկի կերը որոշ ժամանակային կտրվածքով ունենալ։

Ստացած գումարը հիմնականում կաթնախառնուրդների վրա էր ծախսվում։ Շուտով քանի որ չորս ամսականը կլրանա, արդեն մանկական շիլաներ կառնենք։ Ամեն դեպքում, երեխաների կարիքներն ենք փորձում առաջնահերթ բավարարել։ Մի բան է, երբ մեծերով եք, մի այլ բան՝ երբ երեխաների հետ ես՝ այն էլ մանկահասակ։ Քանի որ մինչև շրջափակումն ամեն ինչ կար, առատություն էր, հիմա դժվար է թե՛ իրենց, թե՛ մեզ համար․․․Երեխա է,մեկ էլ տեսար՝ մի բան է ուզում ու չես կարողանում բացատրել, որ չկա, ինչու չկա․․․ Մի ահավոր զգացողություն է, չգիտեմ․․․ Մտածում ես՝ ի՞նչ անես, ո՞նց ստեղծես, հայթայթես, որ երեխադ կարոտ չմնա․․․»,-անկեղծանում է բազմազավակ մայրը։

Ինչ վերաբերում է գումարին, Մարիամը միանշանակ նկատում է՝ հատկապես այս դժվարին օրերին անգամ ամենափոքր օգնությունը, ուշադրությունը հույս, հավատ ու ջերմություն է փոխանցում արցախցուն․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո