Փաստ ինֆո

«Գուցե, սա բանակցությունների պրակտիկայում «նոր» խոսք է, երբ բանակցության ընթացքում բանակցող մի կողմը, մյուս կողմի զինվորներին է ոչնչացնում և գնում բանակցությունների։ Այսպիսի իրավիճակում տրամաբանությանը մոտ որևէ բացատրություն կամ պատասխան լինել չի կարող, որովհետև սա անմեկնաբանելի երևույթ է»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասում է քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը՝ մեկնաբանելով վաշինգտոնյան վերջին բանակցությունների ընթացքում ադրբեջանական ԶՈՒ-ի կողմից Արցախի Մարտունի քաղաքի հրետակոծության փաստը, որի ընթացքում կիրառվել է նաեւ ԱԹՍ, ինչի հետեւանքով հայկական կողմն ունի 4 զոհ։ Արցախի խորհրդարանը հայտարարությամբ հանդես եկավ՝ պահանջելով, որ ՀՀ ԱԳՆ-ն դադարեցնի բանակցությունները, սակայն պաշտոնական Երեւանը որեւէ կերպ չարձագանքեց։

Ս.Դանիելյանի գնահատմամբ՝ միակ բացատրությունը, թերևս, այն է, որ հայկական կողմը լեգիտիմ է համարում հայերի սպանությունը և դա հիմք չէ՝ բանակցությունն ընդհատելու համար

Կարծես օրինաչափ է դարձել, որ բոլոր բանակցությունների ժամանակ, դրանից առաջ կամ դրա ընթացքում կարող են հանգիստ հայ սպանել և բանակցությունը կշարունակվի, կարծես թե, ոչինչ չի եղել։ Սա օրվա իշխանությունների օրոք, ցավոք, առաջին դեպքը չէ, ասում է քաղաքագետն ու հավելում՝ երևույթը ո՛չ բարոյական, ո՛չ դիվանագիտական, ո՛չ պետական քաղաքականության ասպեկտներում որևէ բանական կամ տրամաբանական բացատրության չի ենթարկվում։Սա բոլոր տեսակի նորմերի ոչնչացում է, որն իրականցնում են հայաստանյան գործող իշխանությունները, ասում է Ստեփան Դանիելյանը։

Հարցին՝ ինչո՞ւ որևէ տեսակի արձագանքի չարժանացավ Արցախի Ազգային Ժողովի հայտարարությունը՝ Ստեփան Դանիելյանը պատասխանում է՝ օրվա իշխանությունները ոչ միայն լռեցրել են Արցախն, այլև նրանց համար գոյություն չունեն անգամ Արցախում ապրող 120.000 մարդիկ. «Սակայն, այստեղ խնդիրը Կառավարության մեջ չէ միայն։ Փաստ է, որ այս Կառավարությունն իր քաղաքացիների սպանությունը չի համարում լուրջ հիմք՝ բանակցությունները կանգնեցնելու կամ ինչ – որ հակազդող քայլեր ձեռնարկելու համար։ Խնդիրն, արդեն, նաև հասարակության մեջ է, այն հասարակության, որ այս ամենն ընդունում է, իսկ նրանց մի մասը, նույնիսկ, նորմալ է համարում։ Սա ավելի լուրջ խնդիր է, քան Կառավարության դրսևորած վարքը»։

Հարցին՝ ի՞նչ բանակցային ձեռքբերումներ մասին է խոսում Արևմուտքը, երբ ադրբեջանական ԶՈՒ-ն շարունակում է մնալ ՀՀ ինքնիշխան տարածքում և երբ Արցախում ապրող շուրջ 120.000 մարդ սովի և նոր Ցեղասպանության եզրին է, բանախոսը պատասխանում է՝ իրականում, ամեն ինչ շատ պարզ է՝
աշխարհաքաղաքական երկու խաղացողների՝ Արևմուտքի և ՌԴ-ի միջև պայքար
է գնում, նրանցից յուրաքանչյուր կողմ ո՛չ միայն առաջ է տանում իր քաղաքական շահն, այլև ցանկանում է ցույց տալ, որ իր նախաձեռնությամբ մեկնարկած և ընթացող բանակցություններն անարդյունք չեն մնում.«Բնական է, որ երկու կողմն էլ ցանկանում է, որպեսզի բանակցային պրոցեսն իր դաշտում ընթանա՝ ելնելով սեփական շահերից և առաջնորդվելով իր իսկ սցենարով։ Եվ այստեղ, բոլորովին, էական չէ՝ ի՞նչ ասել է բանակցային ձեռքբերում կամ ո՞ւմ համար է տվյալ իրավիճակը ձեռքբերում համարվում և այլն։ Եթե որևէ հարթակում ընթացող բանակցությունից հետո հայտարարվի, որ դրանք արդյունավետ չեն եղել, այսինքն, տապալվել են, սա նշանակում է՝ տվյալ հարթակի տապալում։ Հենց այս պատճառով էլ՝ նման ձևակերպումներն, այսպես ասած, օրինաչափ պետք է համարել՝ տվյալ հարթակի համար»։

Հարցին՝ արդյո՞ք այս ենթատեքստում ռուսաստանյան վերջին եռակողմ բանակցությունները կարելի՞ է տապալված համարվել, երբ այն տևեց, ընդամենը, 20 րոպե և ավարտվեց՝ առանց որևէ կողմից արված պաշտոնական հայտարարության, քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը պատասխանում է. «Խորհուրդ կտամ մեկ անգամ էլ կարդաք երեկ՝ Մարսելում հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ կայացած հանդիպման ընթացքում Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի արած հայտարարությունը, ըստ որի կա մեծ խնդիր՝ ՀՀ գործող վարչապետը և որ ինքը՝ լինելով Ֆրանսիայի նախագահ, բանակցային սեղանի շուրջ ավելի մեծ ճնշում է բանեցնում Ադրբեջանի նախագահի նկատմամբ, քան ՀՀ վարչապետը։ Ըստ էության, արդեն, բառացիորեն պարզ ասել է, որ խնդիրը հենց Նիկոլ Փաշինյանն է։ Այսքանից ավելի՝ էլ ի՞նչ կարելի է ասել…»։

Աղբյուր` Փաստինֆո