Փաստ ինֆո

Փաստերը լեցուն էին, իրանական կողմը՝ այն ժամանակ լուսանկարներ էլ արել էր, բայց, վստահաբար, էլի ու էլի արած կլինեին 2004-05-ից առաջ։ Ֆիլմն էլ ունեինք, որ փաստում էր մշակութային եղեռնի մասին, բայց թե ինչու՞ չդարձրինք մատի փաթաթան՝ Սամվել Կարապետյանն էլ զարմացած էր։ 2010-ի՝ ապրիլի 23-ի «Հայոց աշխարհ» օրաթերթում Սամվելի հետ մեր զրուցն աչքս գրավեց․ այս տողերին հանդիպեցի՝ «Ջուղան չունենք այսօր, բայց կարո՞ղ էինք, չէ՞, այն մատի փաթաթան սարքել և երբ, ասենք, փոխզիջումներից խոսք է լինում, Ջուղան մատնանշելով ասել՝մենք չենք կարող Քարվաճառ հանձնել, որովհետև չենք կարող Դադիվանքը Ջուղայի կարգավիճակում տեսնել։ Չենք կարող Քարվաճառը հանձնել, որովհետև չենք ուզում Ծիծեռնավանքը Ջուղա դառնա։ Բայց չենք ասում, ճիշտ չենք ներկայացնում հարցերը»։

Հարցը դեռ հրատապ է՝ երեկ էլ այսօր էլ՝ մենք ե՞րբ հարց դրեցինք ազարբայջանի առջև՝ փչացրել եք, քանդել եք՝ պատասխան տվեք, ե՞րբ դատեր բացեցինք նրանց դեմ։ Նախիջևանում միայն 218 եկեղեցի և վանք ունեինք, մոտ 450 գերեզմանոց, միայն Ջուղայում՝ մի քանի հազար խաչքարեր։ Մենք չփորձեցինք անգամ հարվածել նրանց գրպանին։ Հույներն, ի դեպ, արել էին, փորձը կար մեկ միլիոն եվրո թուրքական կողմի տուգանքի․․․

Մենք չարեցինք, հիմա իրենք եկել մեր ունեցվածքի հաշվին մեզնից են ուզում տուգանքներ կորզել։ Այս անհեթեթություններին էլ պիտի խիստ և փաստական պատասխան տրվի։

Ինչու՞ հիմա չենք դարձնում Ջուղան մատի փաթաթան, երբ Արցախը շրջափակման մեջ է։ Թուրքերը մշակութային եղեռնի վարպետ են, բայց այն միշտ հաջորդել է մարդկային եղեռնին։ Եղեռն չէ, ի՞նչ է՝ մեկ օրում չորս երիտասարդ կյանք անօդաչուի բաժին դարձնելը։ Հետո էլ՝ հոխորտալը, թե՝ բա խաղաղություն, խաղաղության պայմանագիր։ Խաղաղությունը թղթով և ստորագրությամբ չի, այն էլ՝ երբ ստորագրողի ազգանունը՝ բարբարոս է։

Պիտի հստակ ասել, եթե՝ խաղաղությունը մահվան սպառնալիք է և մահ է՝ ընդ որում, շարունակ և հոգնակի, ուրեմն, մենք արդեն իսկ գործ ունենք Ցեղասպանության հետ։

Եվ էլ ո՞նց պիտի 120 հազար արցախցի ապրել կարողանա ցեղասպանների հետ։

Աղբյուր` Փաստինֆո