Փաստ ինֆո

Թումանյանի Բարեկենդանը, բայց արցախյան բարբառով, արդեն հինգերորդ օրն է ՝ «շրջում է» արցախյան գյուղերով։ 44-օրյա պատերազմից հետո ստեղծված «Ծիլ» տիկնիկային ստուդիայի սաներն օրական երկու գյուղի փոքրիկների ուրախություն ու ժպիտներ են պարգևում։ Մարտունու շրջանի ութ գյուղում արդեն հյուրընկալվել են ներկայացման հերոսները։

Տիկնիկային ստուդիայի հիմնադիր Արմեն Գաբրիելյանը շեշտում է՝ պատերազմի հիշողություններից, շրջափակման ծանր զգացողությունից երեխաներին թեկուզ կես ժամով կտրելու հարցում տիկնիկները շատ են օգնում։ Փոքրիկ հանդիսատեսների հիացած աչուկներն ու զրնգուն ծիծաղն են լավագույնս վկայում դրա մասին։

Շուշիիում ծնված ու մեծացած Արմենը տիկնիկավար է, 6 տարեկանից բեմում է։ Ասում է՝ սեփական ստուդիան ունենալու մասին վաղուց է երազում․ երազանքը կյանքի կոչելու որոշումը կայացրել է պատերազմից կարճ ժամանակ անց։

«Պատերազմից հետո կարիք կար մարդկանց միջից հանել այն սթրեսը, ապրումները, որոնք ունեցել են, հիմա էլ ունեն։ Հեքիաթը, տիկնիկային թերապիան օգնում են դրան։ Իհարկե, առաջին հերթին փոքրիկներն ունեն դրա կարիքը, բայց հասուն մարդիկ էլ այս անվերջանալի անորոշության, սթրեսի մեջ ապրելով՝ կարիք ունեն թեկուզ մի քանի րոպեով լիցքաթափվելու, ծիծաղելու․․․ Ես սա ասում եմ, նախ և առաջ, որպես տունս, միջավայրս կորցրած մարդ․․․»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում անկեղծանում է Արմենն ու հավելում՝ ժպիտներն ու վճռականությունը, որ տեսնում է հանդիսատեսի աչքերում, լավագույն նվերն է իր համար։

«Բերակենդանը» գյուղեր հասցնել, մարդկանց անկեղծ ժպիտներ պարգևել «Ծիլ»-ի սաներին հաջողվում է ԱՄՆ-ից Արցախ տեղափոխված Շանթ Չարշաֆճեանի ու Սփյուռքի մեր այն հայրենակիցների շնորհիվ, ովքեր գումար են փոխանցում Շանթի բացած «Լորիկ» հիմնադրամին։

«Գաղափարը կար, բայց գումար չկար։ Ու քանի որ գիտեի Շանթի հայրենանվեր գործերի մասին, դիմեցի նրան, ինքն էլ ողջունեց մտահղացումս ու աջակցեց, որպեսզի հնարավորություն ունենանք շրջել Արցախի գյուղերով և ժպիտներ պարգևել գյուղացիներին։ Ստուդիան 50 սան ունի, ու նրանց մի մասը մեզ հետ հիմա շրջում են գյուղեգյուղ․ մեկը լուսանկարում է, մյուսը երաժշտական մասն է ապահովում․․․»,-ասում է Արմենը։

Արցախի ամեն մի գյուղ առանձնահատուկ ուշադրության պետք է արժանանա․ դա Շանթի համոզմունքն է։ Ասում է՝ ցանկացած նախաձեռնություն պետք է հասնի նաև գյուղեր, որպեսզի չանտեսվի գյուղացին, միշտ պահվի առաջնագիծը՝ նաև այնտեղ ապրելով։

«Ես խիստ դեմ եմ նրան, որ ամեն ինչ կենտրոնացվի Ստեփանակերտում․ տներ են կառուցում հիմնականում այնտեղ։ Առաջնահերթ գյուղերում պետք է բնակարանաշինական ծրագրեր իրականացվեն։ Շատ կարևոր է, որ տեղում գան ծրագրեր անեն։ Այս շրջագայությունների ընթացքում նաև շփվում ենք միմյանց հետ, մարդիկ կարողանում են կիսվել։ Բացի այդ, տեսնում ենք, ցույց ենք տալիս, որ այսինչ գյուղն առաջնագծում է, ազերին երևացող դիմացի բլուրին է և այլն։ Արցախն այստեղ ապրող մարդիկ ենք՝ նախ և առաջ։ Միայն քարտեզի վրա ու բառերով չպիտի ճանաչենք Արցախը, այլ այստեղ ապրող մարդկանցով։ Նաև աշխարհին պետք է ցույց տալ, որ մարդիկ այստեղ ապրում են, ժպտում են, ու պիտի շարունակեն ապրել ու ժպտալ․․․»,-շեշտում է Շանթը։

Տիկնիկային ներկայացումներով ուրախություն ու լիաթոք ծիծաղ են պարգևում ոչ միայն երեխաներին։ Շանթը նշում է՝ սպիտակաշենցի 80 տարեկան մի տատիկ ներկայացման ամբողջ ընթացքում ժպտում էր․․․

«Սպիտակաշենում մի տատիկ անդադար կժպտար ու կխնդար․․․ Բոլորը՝ մեծ, թե փոքր, համակ ուշադրությամբ նայում էին ամբողջ ներկայացումը, ու այդպես բոլոր գյուղերում էր, որտեղ եղել ենք։ Նաև կարևոր է, որ արցախյան բարբառով է բեմադրությունը, իսկ գորգը, որ բերվել է թանգարանից, 14-15-րդ դարերի գորգ է․․․»,-նշում է Շանթը և հավելում՝ ներկայացման վերջում երեխաներն ավանդական խաղեր են խաղում՝ թույլ չտալով, որ մոռացվեն դրանք։

Արմենն ու թատրոնի սաներն առայժմ Մարտունու գյուղերով կշրջագայեն։ Ժամանակ ու ֆինանսական ռեսուրսներ գտնվելու դեպքում՝ նաև Արցախի մնացած գյուղերում կլինեն։ Շանթն ասում է՝ ցանկությունը շատ մեծ է ամբողջ Արցախով մեկ բազմաբնույթ ծրագրեր իրականացնելու, բայց ծրագրերը հասցնում են իրականացնել դեռևս Մարտունու շրջանում։

Աղբյուր` Փաստինֆո