Փաստ ինֆո

Մարտակերտի շրջանի Կիչան գյուղը սահմանապահ է դարձել 2020թ․ պատերազմի հետևանքով։ Արցախի օկուպացված տարածքներում տեղակայված ադրբեջանական ստորաբաժանումները ոչ միայն դիտարկում են գյուղը, այլև՝ գյուղացիներին զրկել են սեփական հողը մշակելու հնարավորությունից։

«Վարելահողերն ամբողջությամբ ադրբեջանցիների դիտարկման տակ է, նրանց դիրքերին շատ մոտ է։ Մոտ 30 հա հող ընդհանրապես չեն կարողանում մշակել։ Աշնանացանը կիսատ է մնացել։ Երբ սերմը գցելու ժամանակը եկավ, թույլ չտվեցին, թե մտնենք դաշտ։ Ռուս խաղաղապահների միջնորդությամբ փորձել ենք նաև ցանկապատ կապել, որ գոնե անասուններին կարողանանք արոտի տանել․ խոտհարք, արոտավայր դարձյալ էդ կողմում են՝ դրանց (նկատի ունի ադրբեջանցիներին,-խմբ․) դիրքերի մոտ, բայց դա էլ չեն թույլ տվել։ Հիմա անտառների կողմն ենք տանում կովերին, տնամերձ հողատարածքներում էլ ինչ ստացվում է՝ ցանում ենք, էլի»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում պատմում է Կիչանի գյուղապետ Արտո Հակոբյանը։

Ադրբեջանցիների ստեղծած անելանելի պայմանների պատճառով գյուղում անասուն գրեթե չի էլ մնացել։ Շուրջ 20 գլուխ սահմանն անցել է, թշնամին գողացել է, մնացածներն էլ՝ մորթել են։ Գյուղապետը հիշում է՝ նախքան պատերազմը 140 գլուխ միայն խոշոր եղջերավոր անասուն կար, հիմա՝ հազիվ 15։

«Երկու ամիս առաջ էլ իմ 7 կովերն էլ էին ձեռքիցս գնում։ Խաչենագետի մյուս կողմն էին անցել։ Ռուսների միջնոդությամբ գնացել էի, որ քշեմ, բերեմ մեր կողմ, էն էլ դեռ տեղ չէի հասել, ադրբեջանցիները սկսել են կրակել․ ռուսները չեն թողել առաջանամ դրանից հետո։ Կովերից երկուսին վիրավորել են ադրբեջանցիները, բայց քանի որ նոր էին ծնել՝ հորթուկ ունեին, հետ եկան»-ասում է գյուղապետը։

Այս ամենով հանդերձ, Կիչանից դուրս գալու ցանկություն՝ անգամ այդ ուղղությամբ մտածող, գյուղապետի վստահեցմամբ, չկա։ Այս ամբողջ ընթացքում ընդամենը մի ընտանիք է դուրս եկել, մնացածները ոչ էլ ուզում են լսել դուրս գալու մասին։ Մեր տներից, մեր հողից ինչո՞ւ պետք է գնանք․․․Որքան էլ որ դժվար է, էստեղից լավ տեղ չկա։ Ավելի լավ է ես էստեղ ընկնեմ, մեռնեմ, քան ուրիշ տեղ գնամ։ Որ անգամ չթաղեն էլ ինձ, գոնե հողիս վրա կլինեմ․․․»-ասում է պարոն Հակոբյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո