Փաստ ինֆո

44-օրյա պատերազմի հետևանքով կիսված Թաղավարդում, որքան էլ տարօրինակ թվա, այսօր ապրում են նաև մարդիկ, ովքեր իրենց տունն են կորցրել․ Զարինե Գաբրիելյանն ընտանիքով Հադրութի շրջանի Ակնաղբյուր գյուղում էր ապրում․ թշնամու կողմից այն բռնազավթելուց հետո որոշում են վերաբնակվել Թաղավարդում՝ թշնամու դիրքերից մի քանի հարյուր մետր հեռավորության վրա։

«Պատերազմի օրերին երեխաների հետ Երևան էինք գնացել, բայց հենց ավարտվեց, հետ եկանք։ 2020թ․ դեկտեմբերից Թաղավարդում ենք ապրում։ Չկարողացանք Երևանում մնալ, այստեղ՝ Արցախում, շատ ավելի լավ ենք զգում մեզ․․․Երեխաներն էլ չկարողացան հարմարվել Արցախից դուրս ապրելուն։ Թաղավարդը իմ հայրական գյուղն է․ այստեղից էի հարս գնացել Ակնաղբյուր, իսկ հիմա նորից այստեղ եմ։ Հայրական տանս մոտ գտնվող տունն ենք վարձակալել ու արդեն 3-րդ տարի է՝ այստեղ ենք ապրում»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է տիկին Զարինեն։

2020 թվականից սկսված պատերազմն այս ընտանիքի համար չի ավարտվել։ Թաղավարդի օկուպացված հատվածում տեղակայված ադրբեջանական դիրքերից պարբերաբար թիրախավորում, փորձում են վախեցնել մեր հայրենակիցներին։ Անցած տարի թշնամու արձակած փամփուշտը տիկին Զարինեենց տուն է մտել։

«Հիշում եմ՝ երեկոյան 11-ի կողմերն էր, որ սկսել էին կրակել։ Զգում էինք, որ կրակոցների ձայները բավականին մոտիկից են լսվում։ Դե, նրանց դիրքերն էլ պարզ երևում են մեր տնից։ Հաջորդ օրը, որ տունը մաքրեցի, տեսա, որ պատը քանդված է, անցք էր բացվել։ Փաստորեն՝ փամփուշտը տունր էր մտել, մենք էլ չէինք հասկացել․․․Ոստիկանները որ եկան՝ արձանագրելու դեպքը, պահարանի հետևից հանեցին փամփուշտը․․․»,-հիշում է մեր զրուցակիցը։

Ակնաղբյուրում ոչ միայն տունն ու աշխատանքը, այլև տարիների ընթացքում ամբողջ ստեղծածն են թողել տիկին Զարինեենք։ Ինքը մանկավարժ է՝ 15 տարի Ակնաղբյուրի դպրոցում է աշխատել, ամուսինն էլ անասնաբուծական ֆերմա ուներ՝ 150 գլուխ անասունով։ Մինչև հիմա անգամ դրանց կեսի փոխհատուցումը չեն ստացել։

«Ակաղբյուրում ամեն ինչ անում էինք՝ հող էինք մշակում, անսուն պահում․․․ Հիմա էլ ինչ հնարավոր է՝ անում ենք։ Տան դիմացի հողակտորն ամբողջությամբ ցանել ենք․ դեռ տնից մի քիչ հեռու մի հողակտոր էլ ենք վերցրել, մշակել։ Ամեն ինչ ցանել ենք, որ շրջափակումը շարունակվելու դեպքում շատ չնեղվենք։ Չենք մտածում Արցախից դուրս գալու մասին, չենք էլ պատկերացնում, թե ուրիշ որտեղ կարող ենք ապրել։ Երեխաներն էլ իրենց կյանքը, ապագան այլ տեղ չեն պատկերացնում․․․»,-ասում է մեր զրուցակիցը։

Տիկին Զարինեն հիմա ամեն օր Թաղավարդից Կարմիր Շուկա աշխատանքի է գնում․ դպրոցում է աշխատում։ Խոստովանում է՝ աշխատանքի գնալիս միշտ մտածում է, մի օր նորից վերադառնալու է իր հարազատ օջախը, որ կրկին դասավանդելու է Ակնաղբյուրի փոքրիկներին․․․

«Բոլորս էդ հույսով ենք ապրում։ Կիսուրս 85 տարեկան է, սկեսրայրս էլ՝ 87, ամեն օր ասում են՝ պիտի գնանք մեր տուն, մեր գյուղում պիտի մեռնենք․․․ Էդ հույսով ենք ապրում բոլորս, բոլորս․․․Մի քանի օր առաջ էլ Ստեփանակերտում համագյուղացիներիցս մեկին եմ հանդիպել, ասում է՝ մե՛կ է, վերադառնալու ենք, նորից մեր տներն ենք գնալու․․․Ամեն երեկո հուշերով մեր տանն ենք՝ հատկապես երեխաները․․․»։

Տիկին Զարինե փոքրիկ դուստրը 6-րդ դասարանում է սովորում։ Մայրն ասում է՝ որ շարադրություն է հանձնարարում ուոսուցչուհին, միշտ Հադրութի, իրենց գյուղի մասին է գրում․․․ Օրերս նման մի շարադրությամբ փոքրիկ Անգելինան հուզել է Կարմիր Շուկայի միջնակարգ դպրոցի ուսուցիչներին․․․Մայրը պատմում է՝ բաց դասի շրջանակում շարադրություն էր հանձնարարված․ աղջկա՝ Հադրութի մասին գրված շարադրությունն այնքան հուզիչ էր, որ բոլորին ստիպել է արտասվել․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո