Փաստ ինֆո

Փողոցում ով՝ ում հանդիպում է, առաջինը հարցնում է՝ ի՞նչ է լինելու սրա վերջը․․․Ստեղծված մղձավանջային իրավիճակի վերջն, իրոք, չի երևում։ Ինձ հույս է տալիս այն, որ 1990-ականներին, երբ շատ ավելի ծանր պայմաններում էինք, կարողացել ենք հաղթահարել դժվարությունները։ Իհարկե, այն ժամանակ մենակ չէինք՝ Հայաստանը մեզ հետ էր։ Այդուհանդերձ, այլ տարբերակ չունենք նաև հիմա․ ռեսուրսները շատ քիչ են, բայց եղածով ստիպված ենք դիմադրել, մինչև ՀՀ-ում իրավիճակ փոխվի ու Հայաստանը կրկին երաշխավոր կանգնի Արցախի անվտանգությանը։ Իր մտահոգություններով «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում կիսվում է Արցախի ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության քարտուղար Վահրամ Բալայանը։

«Այսօր արցախցին մտածում է իր հանապազօրյա հացի խնդիրը լուծելու մասին, ինչը խանգարում է, որ կարևորագույն գաղափարի մասին մտածի ու համախմբում լինի, բայց 1990-ականներին սոցիալական վիճակն ավելի ծանր էր։ Այն ժամանակ Մարտունուց Ստեփանակերտ ոտքով հաց էինք բերում՝ տոպրակների մեջ, որ երեխաներին տանք, սոված չմնան։ Այսինքն՝ մարդիկ 40 կմ ճանապարհ էին անցնում ոտքով ու հացը հասցնում Ստեփանակերտ, այդքանով հանդերձ՝ ժողովուրդն իր մեջ ուժ գտավ ու հաջողեց գոյապայքարում։ Մի շատ կարևոր բան կար բայց այն ժամանակ․ Հայաստանից ոչ միայն ֆիզիկական ու նյութական օգնություն էր գալիս, այլ՝ բարոյական․ Հայաստանի աջակցության շունչը զգում էինք 1990-ականներին, հիմա չկա դա»,-ասում է Բալայանը։

Արցախի ԱԺ պատգամավորը նշում է՝ միջազգային հանրությանը, օտար երկրներին ապավինելու անիմաստ լինելու մասին դեռ նախքան 44-օրյա պատերազմն էր զգուշացնում։ Մասնագիտության բերումով ու կյանքի փորձով բազմիցս համոզվել է, որ մեծ պետությունները սեփական շահի համար միշտ էլ զոհաբերում են փոքրերին ու, եթե ուզում ես գոյատևել, լինել գործոն տարածաշրջանում և ոչ թե գործիք, ապա ամեն օրը պետք է ծառայեցնես երկրիդ հզորացմանը, այն անառիկ ամրոց դարձնելուն։

«Հասարակություններն ունեն իրենց օրինաչափությունները, մարդն էլ իր էությամբ գրեթե չի փոխվել դարերի ընթացքում և թեկուզ փողկապ է կապում հիմա, նույն ագրեսիվ, ագահ կենդանին է մնացել։ Դա է պատճառը, որ Թուրքիան տարածաշրջանային խաղացող է դարձել հերիք չի, հիմա էլ ՄԱԿ-ի մշտական անդամ դառնալու համար է պայքարում։ Որպեսզի չվերանանք որպես ազգ, որպես պետություն, պետք է բերդ սարքենք մեր երկիրը, քանի որ հարևանների նկրտումները, հավակնությունները մեր երկրի, հողի նկատմամբ երբեք չեն վերացել ու չեն վերանալու։ Հենց թուլանում ես, գազանի նման հարձակվում են»,-նշում է պատգամավորը և հավելում՝ Ադրբեջանն Արցախից հետո կկլանի Սյունիքը ու հերթով կլանելով՝ կհասնի Երևան։

Անդրադառնալով Մադրիդյան սկզբունքներին ու դրա վերաբերյալ վերջերս ՀՀ վարչապետի արած անհիմն ու վտանգավոր հայտարարություններին՝ Բալայանը շեշտում է՝ դա նախ՝ աշխատանքային փաստաթուղթ էր, և երկրորդ՝ ուներ մի շարք կետեր, որոնք մեկը մյուսին չի կարելի ստորադասել։

«Մադրիդյան սկզբունքները ոչ մի կողմ չի ստորագրել․ այն ընդամենն աշխատանքային փաստաթուղթ էր, որը ժամանակի ընթացքում փոփոխվել է, տարբեր անվանումներ է ստացել՝ Կազանի փաստաթուղթ, Լավրովի պլան և այլն։ Այնպես չէր, թե մենք շատ ոգևորված էինք այդ փաստաթղթով, բայց գոնե այնտեղ խոսվում էր միջանկյալ կարգավիճակի մասին, հետագայում հանրաքվեով կարգավիճակ տալու մասին էր խոսվում, և, ի վերջո, ամրագրված էր․ որ ստատուս քվոն պետք է պահպանվի»,-ասում է Բալայանն ու հավելում՝ եթե այն ձեռնտու լիներ Ադրբեջանին, ապա նրանք վաղուց ստորագրած կլինեին։

Աղբյուր` Փաստինֆո