Փաստ ինֆո

«Նիկոլ Փաշինյանին, այլևս, երկու ճանապարհ է մնացել՝ կամ ամեն գնով պահել իշխանությունը, կամ Հայաստանը թողնել անիշխան, այսինքն՝ վերացնել Հայաստանը՝ որպես պետական, ինքնուրույն սուբյեկտ, որովհետև նա շատ լավ է հասկանում, եթե Հայաստանը մնաց որպես պետական կառավարվող համակարգ, ապա ինքն անպայման պատասխան է տալու՝ 2020 թվականի պայմանավորված և նվաստացուցիչ պարտության, ինչպես նաև՝ դրա ողջ պատճառահետևանքային զարհուրելի կապի համար», - «Փաստինֆո» լրատվականի հետ զրույցում նման տեսակետ է հայտնում ազատամարտիկ, 44 օրյա պատերազմի մասնակից Հովհաննես Մուրադյանը։

Եթե չկա Հայաստան կամ Հայաստանի իրավահաջորդ, ապա ոչ ոք չի կարող Նիկոլին իրավական պատասխանատվության ենթարկել։ Իսկ թե էլ ի՞նչ կերպ կարող է լինել իր և իր ընտանիքի համար այդ պատասխանատվությունը՝ միայն Աստված գիտի։ Փաշինյանը պետական հանցագործ է և այդ մասին գիտեն բոլորը, ասում է ազատամարտիկը։

Այս տեմպերով գնալու պարագայում Հայաստանին սպառնում է դառնալ Ռուսաստանի Դաշնության, Իրանի կամ, որ ավելի վատ է՝ Թուրքիայի մաս, ասում է ազատամարտիկն ու հավելում, այնինչ փրկօղակներ կան, դրանք առկա են։ Թե ինչո՞ւ այս իշխանությունը չի օգտվում բարեկամ գերտերությունների ընձեռած հնարավորություններից, արդեն ասվեց. «Ընդամենը երեք օր առաջ, ընդարձակ ասուլիսի ընթացքում Ռուսաստանի Դաշնության Արտաքին գերատեսչության խոսնակի բերանով Հայաստանին պարզ ասվեց՝ ստորագրեք ՀԱՊԿ-ի պայմանագիրը, որ այս պահին սեղանին է և ռուսական խաղապահները կբերվեն ու կկանգնեցվեն Հայաստանի սահմաններին` ապահովելով նաև ՀՀ-ի անվտանգությունը, որ էականորեն խարխլվել է այս ապիկար իշխանությունների վարած դավաճանական քաղաքականության արդյունքում։

Այս առաջարկն, ինչպես նաև դրանից առաջ արվածները, մնացին օդում կախված։ Հայաստանը վերջերս մերժեց նաև իր բարեկամ երկրի՝ Իրանի Իսլամական Հանրապետության առաջարկը՝ ռազմական դաշինք կնքելու, եւ սա այն պարագայում, երբ թշնամին վտանգավոր խորությամբ մխրճվել է ՀՀ սուվերեն տարածքում՝ գրավելով Սյունիքի ռազմավարական նշանակության գրեթե բոլոր բարձունքները։ Ինչի՞ մասին է խոսում իշխանությունների այս վարքը՝ կարծում եմ պարզ է…»։

Հայաստանի և Արցախի սահմաններին տեղի ունեցողը լիարժեք վերլուծելու համար, ազատամարտիկն առաջարկում է նայել, թե ի՞նչ է կատարվում աշխարհի ռազմական քարտեզի վրա, որովհետև՝ թե դեռ ի՞նչ է սպասվելու մեր երկրին, մեծապես կախված է աշխարհում տեղի ունեցողից. «Այն, ինչ վերջին մեկ տարում կատարվում է ՌԴ-ի և Ուկրաինայի միջև, անկասկած, իր հայելային արտացոլումն է գտնում նաև այստեղ՝ Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող ռազմական զարգացումների վրա։ Պետք է նշել, որ ՌԴ-ն, ինչպես իսկզբանե հայտարարեց, չի պատերազմում Ուկրաինայի դեմ, այլ միայն ռազմական հատուկ օպերացիաներ է իրականացնում այդ երկրի սահմաններից ներս, այսինքն, հարվածներ է հասցնում միայն հատուկ նշանառության տակ վերցրած ինֆրաստրուկտուրաներին։ Սակայն, բոլորի համար էլ պարզ է, որ ինչ- որ պահից այդ գործողությունները վերածվելու են լայնամասշտաբ ռազմական ագրեսիայի, այլ կերպ ասած՝ պատերազմի, և ես մեծ մտավախություն ունեմ, որ դա կարող է տեղի ունենալ, ասենք, ոչ թե Ուկրաինայի տարածքում, այլ այստեղ՝ Հարավային Կովկասում, որտեղ ՌԴ-ի հակառակորդները կարող են երկրորդ ճակատ բացել Ռուսաստանի Դաշնության դեմ՝ թուլացնելու և ջլատելու ՌԴ-ի ուժերը Ուկրաինայում»։

Հովհաննես Մուրադյանը վերլուծում է՝ ռուսական կողմի ուժերը ջլատելու համար աշխատում է մի ողջ համակարգ, ի դեմս ԱՄՆ-ի, հավաքական Արևմուտքի, Անգլիայի, ինչպես նաև՝ Թուրքիայի. «Իհարկե, Թուրքիայում վերջին ամիսներին տեղի ունեցած ողբերգական և աղետալի տարերքները մեծապես թուլացրին այդ երկրի ռեսուսրները, բայց միամտություն և հիմարություն կլինի մտածել, թե Թուրքիան դրանով կորցրեց համաշխարհային ազդեցության խաղացող լինելու դերը։ Ոչ, այդպես չէ։

Հատկապես Ռուսաստանի Դաշնության և Թուրքիայի հարաբերությունները, ինչպես հարյուրամյակների պատմությունն է ցույց տվել, երբեք էլ հարթ չեն եղել և հիմա էլ հարթ չեն։ Եկեք չմոռանանք, որ պատմությանը հայտնի է թվով 12 ռուս – թուրքական պատերազմ և հաջորդն էլ, հավատացնում եմ՝ ամենամոտ ապագայի հարց է։ Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ի՞նչ սադրանքների կգնա Արևմուտքն, այստեղ՝ Հարավային Կովկասում, հարվածելու համար Իրանի Իսլամական Հանրապետությանը, որովհետև աշխարհաքաղաքական վերադասավորումների իմաստով, իրական և մեծ թիրախն այստեղ, այս պահի դրությամբ, մնում է Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը։ Հայաստանն, այլևս, վերածվել է բուֆերային գոտու, այլ կերպ ասած՝ պլացդարմի, որի տարածքում կարող են տեղի ունենալ աշխարհաքաղաքական մեծ ու արյունալի բախումները, մի կողմից՝ Իրանի Իսլամական Հանրապետությանը «վնասազերծելու», մյուս կողմից՝ էներգակիրների հարցը բարեհաջող և վերջնական լուծելու համար»։

Ազատամարտիկը նշում է՝ սրտի մեծ ցավով է արձանագրում իրականությունը, սակայն, իրատեսական վերլուծությունից խուսափել և ինքնախաբեությամբ զբաղվելու ո՛չ ժամանակ է մնացել, ո՛չ ռեսուրս, ո՛չ էլ, մեծ իմաստով, նպատակ. «Սրտիս ցավով եմ խոսում այս մասին, բայց Հայաստան պետություն, որպես ինքնուրույն խաղացող, այլևս չկա։ Հենց այս պահին էլ Սյունիքում տեղի ունեցողն այդ իրողությունն է փաստում։ Թշնամին անարգել մտել է մեր Հայրենիքի ողնաշարի մեջ ու ավերում է այն, անում այնտեղ այն, ինչ ցանկանում է և չկա տարրական դիմադրություն անգամ։ Սա, իհարկե, իմ խորին համոզմամբ, հանցավոր անգործության հետևանք է, այլ կերպ ասած՝ արևմտյան պատվեր, որ կատարում են ՀՀ իշխանությունները և սա դեռ կբացահայտվի։
Ի՞նչ է սպասվում, այսքանով հանդերձ, Հայաստանին։ Կա իրադարձությունների զարգացման երկու ճանապարհ։ Քանի որ Արևմուտքում էներգետիկ ճգնաժամն, արդեն, պիկին է հասել, և ինչպես տեսնում ենք՝ Եվրոմիության կազմում արդեն իսկ, կոնկրետ երկրներ տնտեսական փլուզման եզրին են, ինչպես, օրինակ, Ֆրանսիան, ապա էներգակիրների խնդրի ժամ առաջ լուծումն օրհասալան հարց է այդ երկրների համար։

Էներգակիրները պետք է անցնեն Հայաստանի սուվերեն տարածքով՝ Սյունիքով։ Եթե հայաստանյան կողմը (նկատի չունեմ ՀՀ օրվա իշխանություններին) որոշում է արգելք հանդիսանալ գործարքի համար, այսինքն, այստեղ զինված դիմադրություն է սկսվում, ապա Ադրբեջանը կարող է հարձակում իրականացնել ՀՀ տարածքի վրա և ռազմական ճանապարհով փորձել լուծել խնդիրը։ Ընդ որում, պետք է ցավով նշեմ, որ ռազմական միջոցներով հարցի լուծման հավանականության ռիսկը խիստ մեծ է, և դա կարող է տեղի ունենալ՝ ընդհուպ օրերս։ Ոչ մեկ անգամ Իրանը կոշտ հայտարարել է, որ թույլ չի տալու իր երկրի հյուսիսային սահմանների վերաձևում, սա, արդեն իսկ հայտ է այն բանի, որ Իրանն անմասն չի մնալու ռազմական գործողություններին միանալու հեռանկարից։ Քանի որ Ռուսաստանի Դաշնության համար Հարավային Կովկասը եղել և մնում է ռազմական նշանակության խիստ կարևոր տարածք, նա ևս չի կաևող թույլ տալ իր ազդեցության թուլացումն այս տարածաշրջանում։

Հետևաբար, եթե Ադրբեջանը որոշեց ռազմական հարձակում սկսել Սյունիքի ուղղությամբ՝ վերջնականապես լուծելու տարածքի գրավման հարցը, ապա բոլորովին չի բացառվում, որ Ռուսաստանի Դաշնությունը լուրջ և որոշիչ հարված կտա Ադրբեջանին, և այդ երկրի ղեկավարը քաջ տեղյակ է զարգացման այս հավանական պլանի մասին։ Իսկ, եթե, հանկարծ, ռազմական գործողություններին մասնակցության հայտ ներկայացրեց նաև Թուրքիան, ապա այստեղ, արդեն, կարող ենք արձանագրել ռուս – թուրքական մեծ պատերազմի, սրանով նաև՝ Համաշխարհային Երրորդ պատերազմի մեկնակը»,- վերլուծում է ազատամարտիկը։

Յուրաքանչյուր զարգացման պարագայում, Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի դիմադրության և զինված պայքարի, եթե չի ցանկանում ուղղակի ջնջել իր հետքը աշխարհի և պատմության քարտեզից. «Իհարկե, Հայաստանի Հանրապետության տարածքում լայնամասշտաբ և արյունալի պատերազմի վերսկսման պարագայում, հայկական կողմին ռազմական օգնության ձեռք կմեկնեն թե՛ Ռուսաստանի Դաշնությունը, թե՛ Իրանի իսլամական Հանրապետությունը, որովհետև մեծ է վտանգը, որ ռազմական հարձակումների թիրախ կարող է դառնալ հանրապետության ողջ տարածքը, սակայն, այստեղ կա մի մեծ խնդիր՝ Նիկոլ Փաշինայնը։ Ո՛չ Ռուսաստանի Դաշնուոյունը, ո՛չ Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը ՀՀ տարածքում ռազմական գործողություններին մասնակցելու հայտ չեն ներկայացնի, քանի դեռ ՀՀ իշխանության աթոռը զավթել է բոլորի կողմից որպես դավաճան ընկալվող Նիկոլ Փաշինյանը։ Հետևաբար, ես խորը համուզմունք ունեմ, որ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարմանը հաշված օրեր կամ շաբաթներ են մնացել»,- ավարտելով զրույցն, ասում է մահապարտ ազատամարտիկ, 44 օրյա պատերազմի մասնակից Հովհաննես Մուրադյանը։

Աղբյուր` Փաստինֆո