Փաստ ինֆո

Սահմանամերձ Բաղանիսում գարունն իր իրավունքների մեջ է մտել։ Մարդիկ իրենց առօրյայով ու գյուղատնտեսական աշխատանքներով են զբաղված՝ հաճախ սահմանային կրակոցների ձայնին անհաղորդ ու անտարբեր։ Բնակավայրի նախկին վարչական ղեկավարը թշնամու կրակոցների մասին չի ուզում խոսել։ Ասում է՝ հողի հետ աշխատանքն օգնում է ամեն ինչից, անգամ «ինտերնետից», կտրվել։ Գյուղատնտեսության ճյուղերից այգեգործությունն է ընտրել Նարեկ Սահակյանը. վարչական ղեկավարի պաշտոնը թողնելուց հետո որոշել ու սեփական այգին է հիմնել։

«3 հա այգի եմ դրել, կաթիլային համակարգն էլ միացրել եմ, դրանով եմ զբաղվում։ Բաղանիսից չեմ գնալու, միանշանակ չեմ լքելու, կապ չունի՝ գյուղապետ եմ, գյուղապետ չեմ, ես բաղանիսցի եմ, Բաղանիս ապրել եմ ու ապրելու եմ, ինձ այստեղ շատ լավ եմ զգում»,- «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում անկեղծանում է Սահակյանը։

Հատկապես 2020 թվականից հետո Բաղանիսում էլ փոխվել է կյանքը... Զրուցակիցս սրտի կսկիծով է արձանագրում՝ գյուղի երիտասարդները, մեկը մյուսին աչք տալով, լքում են բնակավայրը։ Լավ կյանքի հետևից են շտապում երիտասարդ բաղանիսցիները, ավելի հաճախ երիտասարդ տղամարդիկ գյուղից հեռանում են կանանց և երեխաների հետ միասին։ Ծերանում է Սահակյանի հարազատ Բաղանիսը... Անհանգիստ ու մտահոգ է նախկին գյուղապետը, բայց հույսը չի կորցնում... Մի օր արյան կանչը նորից պապական օջախներ հետ կվերադարձնի բաղանիսցի երիտասարդներին...

Սահակյանի խոսքով՝ արտագաղթին նպաստում է նաև համացանցը։ Օրվա մեծ մասը համացանցում անցկացնող գյուղի երիտասարդները տեսնում են, որ հարևան երկրում կամ Հայաստանի մեկ այլ քաղաքում մարդիկ ավելի բարեկեցիկ կյանքով են ապրում, վեր են կենում, իրենք էլ՝ գնում... Բաղանիսում ո՛չ աշխատանք կա, ո՛չ նոր աշխատատեղ, նորմալ է՝ մարդիկ ուզում են լավ ապրել...

«Ինտերնետը բոլորին հասանելի է՝ աչքը տեսնում է, սիրտն՝ ուզում։ Այն ժամանակ, որ այդքան շատ ինֆորմացված չէին՝ կողքի քաղաքում ինչ կա, կողքի երկրում, կողքի պետությունում ինչ կա, այդքան շատ չէին ձգտում գնալ։ Հիմա իններնետն ամենքին էլ հասանելի է։ Դե որ գնում են, տեսնում են, որ արդեն գործերը լավ է, կարող են տան վարձ տալ, քիչ-քիչ ընտանիքներն էլ են տեղափոխում»,- պատմում է նա։

Գյուղը լքող երիտասարդների մեծ մասը մայրաքաղաքում է հաստատվում, մյուսներն էլ՝
իրենց օրվա ապրուստը օտար ափերում են որոնում։ Որ ասածն ավելի պատկերավոր դառնա, Սահակյանը խորը ցավով ծերացող ծննդավայրը համեմատում է մահամերձ մարդու հետ։ Երկուսն էլ կենդանի օրգանիզմ են, երկուսի կենսունակությունն էլ վերջույթներն են ապահովում, իսկ եթե վերջույթներն ախտահարված են, օրգանիզմն էլ դատապարտված է չգոյության։

«Պետությունը ևս կենդանի օրգանիզմ է, գյուղերն էլ՝ այդ օրգանիզմի վերջույթներն են, հիմա, եթե այդ վերջույթներն սկսեն սևանալ, մահանալ, դա մեզ լավ տեղ չի տանի, էլի... Այս տարի Բաղանիսում առաջին դասարանցի չենք ունեցել, սա լուրջ ցավ է»,- ասում է Սահակյանը։

...Լավատես է Սահակյանը։ Հույս ունի որ մի օր կառավարությունը սահմանամերձ բնակավայրերի կյանքի որակի լավացման ծրագրեր կներդնի՝ մարդկանց զբաղվածության հարցը կլուծի, երիտասարդ ընտանիքներին արտոնյալ պայմաններով բնակարաններ ձեռք բերելու հնարավորություններ կստեղծի, որ երիտասարդ ընտանիքներին գյուղում պահի, թե չէ գյուղում հիմա էլ 30-ն անց տղաներ կան, որ կայուն եկամուտ չունեն և չեն կարողանում ամուսնանալ, ընտանիք կազմել...

Աղբյուր` Փաստինֆո