Փաստ ինֆո

Պետության պոզիտիվ պարտականությունն է երկրում հողային ֆոնդի վարում, եղած հողային ռեսուրսների արդյունավետ օգտագործումը, որպեսզի այն տնտեսության վրա թողնի բարեբեր ազդեցություն։ Սակայն հողի մասնավորեցման գործընթացը անարդար ձևով տեղի ունեցավ, ինչի արդյունքում էլ հիմք դրվեց նոր ձևավորվող պետության մեջ անարդարության մթնոլորտի ձևավորմանն ու դրա խորացմանը մինչև խրոնիկ աստիճանի։ Այդ մասին Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է քաղաքագետ Արա Պողոսյանը։ «Հողը մշակողը ստացավ ավելի քիչ հող, քան հողը սեփականացնելու համար հնարավորություն և ծանոթություններ ունեցողը։ Արդյունքում այսօր հսկայական հողատարածքներ թեպետ սեփականաշնորհված են, բայց պարապուրդի մատնված։ Ընդհանրապես, զարմանալի է, թե ինչպիսի՞ սկզբունքներով է կազմվել երկրի պարենային անվտանգության հայեցակարգը, եթե այն առհասարակ հայեցակարգ կարելի է կոչել, եթե գյուղատնտեսական նշանակության հողային ֆոնդի մեծ մասը անմշակ է։

Հողերի սեփականատերերի մի հսկա բանակ պարզապես երկրում չի, և անգամ չի էլ մտածում վերադառնալու և իր հողը մշակելու մասին, այն պարագայում, երբ շատ գյուղացիներ կամ հողազուրկ են, կամ այնքան փոքր հողակտոր ունեն, որի մշակման պարագայում անգամ տնտեսության մեջ իրենց բաժին արտադրանքի տեսակարար կշիռը ձգտում է 0-ի։

Թերեւս այսպիսին է այն պատկերը, որով մենք մտածում ենք անվտանգային համակարգի մասին, որի ամենակարևոր մասնիկներից մեկը հենց պարենային անվտանգությունն է։

Լուծումներ բնականաբար կան, որոնք բարեբեր ազդեցություն կթողնեն ո'չ միայն տնտեսության վրա, այլև կնպաստեն պարենային անվտանգության տեսակետից ինքնաբավ պետության։

Բայց դրա մասին իմաստ ունի խոսել այն ժամանակ, երբ կա իշխանություն, որը կարող է հավակնոտ ծրագրեր իրականացնելու կամք ունենալ, բավարար մասնագիտական կարողություններ, և հայրենասիրություն»,-գրել է նա։

Աղբյուր` Փաստինֆո