Փաստ ինֆո

Հիմա շատերն են ասում՝ մինչև կրակոցները չգան, չհասնեն Երևանին, հնարավոր չէ, մինչև երևանցիները թշնամու շունչը Երևանի մատույցներում չզգան, Սարդարապատ չի լինի։

Այսօր մենք ընդհուպ այդ սահմանին ենք հասել, բայց դեռ Սարդարապատի ընկալումը չկա։ Փոխարենը՝ գնալով խորանում և ահագնանում է երկրում ատելությունն ու առճակատումը, զուգահեռաբար էլ,՝ իշխանությունը չի դադարում թշնամու հետ ինչ-որ երևակայական խաղաղության օրակարգի մասին ամենուր հայտարարելը։ Տպավորություն է, որ թուրքադրբեջանական և փաշինյանական եղբայրությունը մրցակցության մեջ է՝ թե ամսվա ընթացքում ո՞վ ավելի շատ հղում կանի «խաղաղության օրակարգ»-ին։

Նաև տպավորություն է, թե՝ խաղաղություն բառը այն վարագույրն է, որի տակ ահավոր հանցագործություններ կարող են թաքցվել։ Օրինակ, ազարբայջանը կարող է ասել՝ մենք խաղաղություն ենք ուզում, բայց Հայաստանը չի ընդունում մեր պայմանները։ Միաժամանակ, կարող է դիվերսիոն գործողություններ իրականացնել ՀՀ-ի նկատմամբ և երևակայական խաղաղության սույն կողմնակիցները կարող են պարտակել դիվերսիան։ Կարող են։ Մենք էլ կասկածելու իրավունք ունենք։

Իրականում՝ խաղաղություն չի կարող լինել, երբ դիմացինդ փակում է քո և զավակներիդ կյանքի, ապրելու ճանապարը, երբ պարբերաբար կրակ է բացում հայ զինվորի դեմ՝ խախտելով պայմանավորված հրադադարը, երբ զանգվածային ցեղասպանություններ իրականացնելով անցյալ դարասկզբին՝ 1905-1921-ին՝ Անդրկովկասում և Արևմտյան Հայաստանում և դարավերջին՝ 1988-ին՝ Սումգայիթում, Բաքվում, Մարաղայում, այլ վայրերում, այսօր էլ՝ Բերձորի միջանցքն է փակում՝՝ բարբարոսություններին զուգահեռ նոր տիպի՝ հոգեբանական ցեղասպանություն կիրառելով․․․

2018-ին, երբ հրապարակի հսկայածավալ ժողովրդին գլխավոր հերոսից և հիմնական ուղղորդողներից մոլեգին կոչեր էին փոխանցվում այն ժամանակվա իշխանության հանդեպ վրեժի թույնով լի և ժողովուրդը հեշտորեն տրվում էր դրան, ես սարսափում էի դեստրուկտիվիզմի կուտակումից, ներքին երկպառակությունների հնարավորությունից, ի վերջո, դրանից մեր թշնամի պետությունների օգտվելուց, անգետներ կային, որ խորագետ կարծելով իրենց համարում էին, թե այլևս զենքով մարդիկ անցյալ են, թե՝ Հայաստանը աշխարհաքաղաքացիության ճանապարհն է բռնելու և շուտով երկնքից մանանա է թափվելու։

Պատերազմի գործոնով իշխանության եկողների ժամանակն անցել է՝ շատ ինքնավստահ ասում էին իրենց հետևողական պացիֆիստ համարողներ ու մնում էր զարմանալ, թե՝ ո՞նց կարելի է այնքան կույր լինել, որ մեր տարածքի քարտեզն ու աշխարհագրությունը չտեսնել։

Առաջ էլ, հիմա էլ երբ պատերազմի հավանականության մասին հարց է հնչում, այլ պատասխան, չկա, քան՝ պատերազմները միշտ են հնարավոր։ Ժողովուրդների պատմությունն, ընդհանրապես, պատերազմների պատմություն է։ Եվ եթե մտածում ենք, թե՝ աշխարհի ազգերի շարքում դեռ լինելու ենք և առաջ գնանք, ուղղակի հստակ պիտի հասկանանք ու պատկերացնենք՝ պատերազմներն այդ ընթացքի անբաժան մասն են, անխուսափելի են։

Եվ վերջապես՝ դարեր շարունակ պատերազմ սանձազերծող և հարևանի հողի վրա իրենց հորինված պատմությունը գրող պետությունների խաղաղության կեղծապատիր խոստումներով կամ նույնիսկ՝ թղթի վրա թանաք դնելով չէ խաղաղությունը գալու։

Ասված է՝ խաղաղությու՞ն ես ուզում, պատրաստվի՛ր պատերազմի։ Պատրաստ եղիր․․․

Հեղինակ՝ Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո