Փաստ ինֆո

Շրջափակումը փոխել է Արցախում ապրողների կյանքը բոլոր առումներով։ Մարտունու շրջանի Սոս գյուղի միջնակարգ դպրոցի 12-րդ դասարանի աշակերտուհի Նորայի գրաֆիկն էլ այս ընթացքում մի քանի անգամ խմբագրվել է։

Երևանի պետական համալսարան ընդունվելու մտադրությունը Նորային դրդել է հայող լեզվից ունեցած գիտելիքներն ամրապնդել Ստեփանակերտում։ Այդ իսկ պատճառով շաբաթական երկու անգամ նա Սոսից Ստեփանակերտ էր գնում, պարապում ու նույն օրն էլ վերադառնում տուն։ Ամեն ինչ հոյակապ էր, քանի դեռ թշնամին չէր փակել Արցախի կյանքի ճանապարհը՝ խիստ նվազեցնելով նաև Արցախի մեր հայրենակիցների տեղաշարժվելու հնարավորությունը։

Տևական ժամանակ է արդեն, ինչ Նորան նույն օրը տուն վերադառնալ չի կարողանում․ վառելիքի սղության, շատ դեպքերում նաև՝ բացակայության պատճառով երթուղի դուրս չեն գալիս վարորդները։ Վերջիններիս պարտադրված պարապուրդն ուղղակիորեն սկսեց ազդել ինչպես շատերի, այնպես էլ Նորայի վրա։

«Նախքան շրջափակումը, ժամը 14։00-ի երթուղայինով գնում էի Ստեփանակերտ, ժամանակին հասնում պարապմունքի ու պարապմունքից հետո անմիջապես հետ գալիս գյուղ։ Հիմա նույն օրը վերադառնալ չի ստացվում․ երթուղային չի լինում։ Ստիպված բարեկամի տուն եմ գնում, այնտեղ գիշերում, հաջորդ օրն առավոտյան վերաադառնում գյուղ ու ուղիղ դասի գնում»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է ապագա ուսանողը։

Երևանի պետական համալսարանում սովորելու մասին Նորան վաղուց էր երազում․ երազանքը նպատակի էր վերածել ու սկսել այն իրագործելու ուղղությամբ տքնաջան աշխատել ուսումնական տարվա սկզբից։ Անկեղծանում է՝ միևնույն ժամանակ, աշխատում է դասերից շատ չբացակայել։

«Հիմա դասաժամերը կարճ ենք անում՝ 30 րոպեանոց։ Փայտով է մեր դպրոցը ջեռուցվում, եթե կարելի է դա ջեռուցում համարել (ժպտում է,-խմբ)։ Այնքան ցուրտ է լինում, որ վերարկուներով ենք նստում։ Դասասենյակները չեն տաքանում, բայց դե դաս պիտի անենք, առանց դա էլ չի լինի»,-ասում է Նորան ու հավելում՝ ամենահետաքրքիրը մոմի լույսի տակ դաս անելն է։

Դասապատրաստման ժամերն էլ են հարմարեցվել հովհարային անջատումների գրաֆիկին։ Նորան կատակում է՝ բլոկադան սովորեցրել է ճկուն լինել․ ամեն ինչ հարմարեցվում է պայմաններին։

Ադրբեջանի կողմից Արցախի արդեն 72 օր շարունակվող շրջափակումը նաև էներգետիկ ճգնաժամ է առաջացրել Արցախում։ Հովհարային անջատումներով էլեկտրաէնեգիայի տեղական պաշարներով մի կերպ գոյատևելու հրամայականը բոլորն են գիտակցում, հետևաբար՝ ոչ մթնից, ոչ էլ ցրտից չեն բողոքում այստեղ։ Ամեն մեկն իր բաժին դժվարությունը շալակած՝ շարժվում է առաջ։

Այդուհանդերձ, թունելի վերջում Նորան լույս տեսնում է, վստահ է, որ Արցախը մայր Հայաստանին կապող ճանապարհը բացվելու է, ինքն էլ իր երազանքի հետևց անպայման գնալու ու հասնելու է։

Աղբյուր` Փաստինֆո