Փաստ ինֆո

Հայաստանի իշխանությունն իրականությունից կտրված, ոտքի տակի հողը չզգացող-չգիտակցող մի վիճակում է, որը հղի է կործանարար հետևանքներով ոչ միայն արդեն 13 օր փաստացի շրջափակման մեջ գտնվող Արցախի և արցախցու համար, այլև՝ Հայաստանի Հանրապետության և ողջ հայության։

Իշխանությունն էյֆորիայի մեջ՝ պահի լրջությունը չգիտակցելով՝ ներքին կյանքում զանազան անկարևոր միջոցառումներ է անում՝ ձևացնելով, թե՝ շատ լուրջ գործի է։ Իսկ արտաքին դաշտում պաշտոնական հանդիպումների ուղեգիծը հաճախ կարող է փոխվել մեկ անձի՝ Հայաստանով դեպի ազարբայջան անցնելու համատեքստում՝ պայմանավորելով իշխանության հանդիպումների ուղղությունը։

Ըստ այդմ, մեկ էլ ասես տեսաշարով՝ վարչապետ ու արտգործնախարար, պաշտպանության նախարար, ԱԽ քարտուղար և այլք արևմուտքի այս կամ այն երկրի դռներն են ծեծում, ընդ որում, այդ այցերը որպես կանոն ձևական են լինում, անարդյունք, քանզի խոստումները, որ նրանց տրվում են, 100 տարի առաջ էլ տրվել էին, բայց դրանք որպես կանոն՝ օդից կախ էին մնացել։

Ինչպես ազարբայջանի հետ Արցախի խաղաղ գոյակցության, խաղաղ ապրելու, այնպես էլ՝ եվրոպականացված Թուրքիայի գաղափարին հավաքական Արևմուտքը, բնականաբար, չի հավատում։ Արևմուտքն ինքն է համատարած իսլամացման վտանգի մեջ և եթե ոչ այսօր, ապա վաղը Եվրոպան բոլորովին ուրիշ դեմք է ունենալու։ Արդե՛ն ունի։

Ամեն դեպքում, այսօր յուրաքանչյուր երկիր առաջնորդվում է իր սեփական շահերով, սեփական դիվանագիտությամբ և միայն ներկա Հայաստանի իշխանություններն են, որ հայության շահերը ստորադասելով՝ օտարի, թշնամու շահն են առաջ տանում՝ բացառապես սեփական անփառունակ իշխանությունը հնարավորինս երկարաձգելը համարելով իրենց նպատակը։

Ահա այս ազգակործան և պետականաքանդ նպատակին են ուղղված նրանց հանդիպումները տարբեր պետություններում, իսկ թե գնալ -գալու արդյունքը ո՞րն է լինում, այդպես էլ անհայտ է մնում։ Արդյունքների մասին ուղղակի կարելի է դատել ազարբեյջանի՝ Արցախի հանդեպ քայլերից և այն իրավիճակներից, որում հայտնվել և դեռ հայտնվելու ենք ազգովի։

Պաշտոնական հանդիպումներից խուսափել-խուսանավելու պրակտիկան էլ ներկա իշխանություններին է զուտ հատուկ, մերոնք երբևէ նախկինում չեն հրաժարվել կամ խուսափել բանակցային սեղանի շուրջ հարցեր քննարկելուց։ Այս համատեքստում շատ տարօրինակ է, որ Մոսկվայում նախատեսված եռակողմ՝ Հայաստանի, Ռուսաստանի, Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների հանդիպմանը Հայաստանը որոշել է չմասնակցել։

Ի՞նչ է այսպիսով ցանկանում ընդգծել ներկա իշխանության ղեկավարը և բանակցային սեղանի շուրջ նստել-քննարկելուց խուսափելն արդյո՞ք դուռ չի բացում ազարբայջանի առաջ՝ քայլ անել ոչ բանակցային ֆորմատով։

Մեծ հաշվով, պետություն ներկայացնող բարձրաստիճան պաշտոնյան հրաժարվում է սեփական պետությունը, պետության, ազգի շահը ներկայացնելուց։ Այն դեպքում, երբ մեր ազգի մի հատվածը՝ Արցախը լրջագույն վտանգի, հումանիտար աղետի մեջ է, իսկ դիմացը այն հարևանն է, որի վայրագությունների մասին անցյալ դարի և դրանից առաջների պատմություններ պատմելու պետք արդեն չունենք, քանզի 21-րդ դարում՝ աշխարհի բաց աչքի առաջ տեղի ունեցավ և՛ 2020-ի սեպտեմբերի 44-օրյա պատերազմը, և՛ այս սեպտեմբերի 13-ին՝ ազարբայջանական բարբարոսների հարձակումը՝ Հայաստանի Հանրապետության Ջերմուկ քաղաքի վրա․․․

Բայց ի՞նչի մասին է խոսքը, եթե ՀՀ իշխանությունը վարչապետի լինի, թե՝ արտգործնախարարի մակարդակով, անկարող է նույնիսկ դաշնակից Ռուսաստանում մեր գոյաբանական հարցերը բարձրացնել և մեր պետության ու ազգի շահերը պաշտպանել։

Սա նշանակում է, որ այս իշխանությունը Հայաստան-պետության և հայ ազգի հետ կապ չունի։

Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո