Փաստ ինֆո

Կարծում եմ՝ շատերն են հիշում, թե ինչպես Հայաստանի կառավարության ֆինանսավորմամբ առանց մրցույթի Հայաստանում գործող երկու կազմակերպություններ «ՏԻՄ ընտրությունների մոնիտորինգ իրականացնելու համար» ձևակերպմամբ գործուղվեցին Արցախ։

Հետաքրքիր է, այսօր, երբ արդեն 12 օրն է՝ ինչ «բլոկադայի» մեջ են գտնվում Արցախն ու արցախցին՝ մեծ ու փոքր պայքարելով Հայաստան-Արցախ կյանքի ճանապարհի բացման, իրենց իրավունքների՝ առաջին հերթին՝ ապրելու իրավունքի և այդպիսով իսկ՝ ընդհանրապես՝ մարդու իրավունքների համար, ի՞նչ են մտածում վերը նշված և նրանց կարգի՝ Հայաստանում գործող միջազգային Հ/Կ-ները, որոնց գործունեության հիմնական ուղղությունը հենց մարդու իրավունքներն ու ժողովրդավարությունն են։

ՃԻշտ է, միջազգային տարբեր կազմակերպություններին նրանցից ոմանք դիմել են, սակայն նրանց հիմնական գործը հայաստանյան իշխանությանը դիմել և հիմնական պատասխանատուից պահանջելն է, որ վերջինս տե՛ր լինի սեփական ստորագրությանը՝ դրված՝ 2020-ի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ պայմանագրի տակ։ Գունավոր հեղափոխությունից առաջ ամեն քար ու թփի համար փողոց փակող և ցանկապատ գրոհող, աղաղակող նրանց ձայնը, այսօր մեծ հաշվով, չի լսվում։

Հարց է ծագում՝ ի պաշտպանություն մարդու իրավունքների պաշտպանության և ժողովրդավարական գաղափարների վերջիններս պիտի վճարվե՞ն, որ ձայն հանեն։ Թե՞ այսօր արդեն կարգն այնպիսին է, որ բացառապես իշխանությունից հրահանգով են կարող ձայն հանել։

Ի դեպ, դեռ 2019-ին վերը նշված 2 կազմակերպությունները ՀՀ վարչապետի ընտրությամբ Արցախ էին գնում, որ քաղհասարակությունը կայացնեին: Երևի նրանց նպատակը Հայաստանի նման, այնպես կայացնելն էր, որ իրենց նման մերվեին-ձուլվեին պետական համակարգի հետ ու անէանաին:

Այսօր ավելի քան պարզ ու հստակ է՝ Արցախից և արցախցուց սովորելու բան ունեն իրենց մարդու իրավունքների և ժողովրդավարության պաշտպան հայտարարող այս հ/կ-ները:

Մասնավորաբար, երկիր սիրելու, հայրենի հողի համար մինչև վերջ կռիվ տալու, տասնամյակներ շարունակ պատերազմական իրավիճակում ապրելու և արարելու մասին: Երկրի քաղաքացի լինելու մասին:

Սեփական երկրի և՛ տերը, և՛ քաղաքացին՝ լինելու մասին։

Ինչպես արցախցին․․․

Հեղինակ՝ Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո