Փաստ ինֆո

Ստեփանակերտցի 6-ամյա Արթուրն ու 10-ամյա Գոռն անհամբեր սպասում են, թե երբ է բացվելու Արցախի ճանապարհը։ Անորոշ սպասումը տղաներին շատ է վշտացնում. տուն են ուզում գնալ. կարոտել են Ստեփանակերտն ու այնտեղ գտնվող հայրիկին։

«Երեք օրով եկել էինք Երևան, որ տատիկիս տարին տանք ու հետ գնանք։ Երկուշաբթի՝ ամսի 12-ին, պետք է Ստեփանակերտում լինեինք արդեն։ Առավոտյան թեկուզ իմացանք, որ ադրբեջանցիները փակել են ճանապարհը, ամեն դեպքում շարժվեցինք։ Մտածեցինք՝ մինչև հասնենք էնտեղ, բացված կլինի, էն էլ հասանք Գորիս ու մնացինք կանգնած։ Չէինք պատկերացնում, որ այսքան երկար ժամանակ փակ կպահեն»,- «Փաստինֆո»-ին պատմում է Գոռի ու Արթուրի մայրը՝ Միլենան։

Հասկանալով իրավիճակի լրջությունը՝ Միլենան ու հարազատները փորձել են հյուրանոց կամ իջևանատուն գտնել Գորիսում, բայց ազատ համար արդեն չէր մնացել։ Ժամեր անց անչափահաս երեխաների հետ ճանապարհին մնացած արցախցիներին Գորիսի քաղաքապետարանը տեղավորել է հյուրանոցներից մեկում։

Միլենան անկեղծանում է՝ ամեն ինչով ապահովել են Գորիսում, բայց մեկ է, երեխաները չեն համակերպվում, անընդհատ ասում են՝ տուն ենք ուզում գնալ, պապայի մոտ ենք ուզում լինել։

«Ով հարցնում է՝ Նոր տարուն Ձմեռ պապիկից ի՞նչ նվեր կուզեք, երկուսն էլ ասում են՝ ճանապարհը բացվի, գնանք մեր տուն ու մեկ էլ՝ խաղաղություն լինի։ Ուրիշ բան, իրոք, չեն ուզում»,-ասում է Միլենա Աթաջանյանը։

Միլենան այն բազմաթիվ արցախցիներից մեկն է, ով ադրբեջանցիների սադրանքների պատճառով չի կարողանում տուն՝ ամուսնու մոտ հասնել։ Պարտադրված կիսվել է նաև եղբոր ընտանիքը. կինն ու երկու մանկահասակ երեխան Արցախում են, ինքը՝ աղջկա հետ, Գորիսում։

Աղբյուր` Փաստինֆո