Փաստ ինֆո

Կանաչ ճանապարհ տալով մի քանի քմ հողատարածքի վրա «ռաժոկով» հազիվհազ տեղավորված՝ ամեն «գարաժի» և ինքնակամ կառույցի, այդպիսով քաղաքի տարբեր հատվածներում բազմահարկեր բարձրացնելուց հետո, երբ արդեն հազարներով փնթի շինհրապարակների հետևանքով փոշու մակարդակը բոլոր սահմաններն անցել է, երբ արդեն քամիներն անգամ իրենց ուղղությունը փոխել են, կառավարության նիստի ընթացքում պետության առաջին դեմքի մակարդակով կարևորվում է շինոլորտը։ Ավելի ճիշտ՝ այս ոլորտի հակահումանիստական կողմը, հակագեղագիտական կերպը․․․

Այո, շինարարությունն անասելի մեծածավալ է՝ ինչպես երբեք։ Անասելի փնթի է և անասելի օրենքի խախտումներով՝ ինչպես՝ երբեք։ Աննկարագրելի աղտոտված է մայրաքաղաքի օդն, ինչպես՝ երբեք։ Եվ այսպես կոչված կետային կառուցապատումն ամենուր է և անհաշվելի՝ ինչպես երբեք։

Եվ, այո, ղեկավարությունն իր կարևորումն այս բնագծում էլ մայկա-տրուսիկի օրինակով՝ նախ՝ հագուստից է սկսում, հետո՝ մնացած ստանդարտներն է դիտարկում, որոնք չեն պահպանվում։
Բացարձակ, տոտալ չեն պահպանվում, այլևս թքած ունեն մի ոտնատեղ բացած «կառուցապատողները»․ դեռ քաղաքացիների վրա էլ հոխորտում են, թե՝ շինթույլտվությունն էլ ունեն, բոլոր փաստաթղթերն էլ ունեն, իրենց տարածքն է, ինչ կուզեն՝ կանեն։

Օրեր առաջ, կառավարության նիստում դարձյալ, երբ խոսք էր գնում եկամտահարկի օգտագործմամբ բնակարանների ժամկետները երկարացնելու, այսինքն՝ այդ կարգով բնակելիների կառուցման մասին, շա՜տ էր զայրացել կառավարության ղեկավարը՝ առաջարկություն անող նախարարին լռեցնելով ու նախատելով, թե՝ « նման հարցերն առանց նախապես համաձայնեցնելու չբարձրացնեք այլևս»։ Շատ էր զայրացել, ասում էր՝ թող ա՛յս ընթացքում կարողանային հասցնել և կառուցել, մենք մեր սահմանած ժամկետները պահպանելու ենք։ Այսինքն, այդ ժամանակ դեռ «ԴՆԹ» մակարդակի /ընդ որում, իր կառավարության անդամների համար՝ բնորոշման փոխաբերական իմաստը շեշտելով/, քաղաքաշինական խնդիրները կարևոր չէին, դեռ շինթույլտվություններ կային, որ պիտի տրվեին, դեռ Հանրապետության Հրապարակի հուշարձան-շենքերը վանդալների հարձակմանը պիտի ենթարկվեին․․․

Այ, այդ ամենից հետո էր, որ վերջապես շինոլորտում, շինհրապարակներում, իմա՝ քաղաքաշինության բնագավառում ստանդարտներ սահմանելու մասին խոսելու ժամանակը գալու էր։ Դեռ՝ խոսե՛լու ժամանակը․․․

Այսինքն, երբ բանը բանից անցած է, երբ Երևանում և մոտակա մարզերում այլևս անկապ-անիմաստ կառուցապատումների բումը «բում-բումի» է հասել, երբ օտար քամիներն են արդեն տարբեր կողմերից ու կետերից փչում և նորակառույցների մեջ՝ «դեպի լեառն Մասիս» հայացքն այլևս պիտի փնտրես ու չգտնես, իսկ արարատահայացը սահմանող - բնօրինակը հազարավոր մեխերի հարվածներից վիրավոր է, ԴՆԹ-ական հարցերի մասին խոսելը, մեղմ ասած՝ ձևականություն է։ Ավելին, այն «էթիկային ու էսթետիկային» ուշադրություն հատկացնելու ցուցիչ չէ։ Գործնականում պատկերն ի սկզբանե նախանշվել էր․․․

«Շինհրապարակը մնացած քաղաքացիների առօրյա կյանքից տարանջատելու, անվտանգային, բնապահպանական և էսթետիկ, դեռ մի բան էլ՝ սոցիալ հոգեբանական նշանակության, այսպես ասած՝ ԴՆԹ մակարդակի հարցերը»օրակարգի մեջ եթե լինեին, Մաշտոցի պուրակն այսօր բոլորովին այլ պիտի լիներ, քան՝ է՛ այսօր և Հանրապետության Հրապարակի ու Կառավարության շենքի հանդեպ վերաբերմունքն իր հանճարեղ հղացողի ու ստեղծողի գաղափարին ներդաշն պիտի լիներ։ Ոչ թե՝ մեր ապրած ժամանակին անհարիր՝ պճնված-կպչուն-պլպլան, այլ՝ իրական Հայաստանին պատշաճող՝ զուսպ և առինքնող․․․

Ա․Ե․

Աղբյուր` Փաստինֆո