Փաստ ինֆո

Ընդդիմադիրների՝ այլևս պարբերական դարձած՝ ակտիվանալուց ու պասիվ ընթացքից, միանալուց ու բաժանվելուց, դաշինքներ կազմելուց ու դաշինքները խզելուց, մանդատները վերցնելուց և դրանցից հրաժարվելուց հետո, առավել քան անհրաժեշտաբար է հնչում հարցը՝ լավ, ի՞նչ է լինելու, որքա՞ն է ժողովուրդը՝ պետականության կորստյան հանդեպ անտարբեր և ինքնապահպանական բնազդը կորցրած՝ հանդուրժելու Փաշինյանի կործանարար գոյությունը, ի վերջո, ե՞րբ է գալու «ազգակործան պատուհասին» և նրա իշխանությունը հեռացնելու ժամը, պահը։

Այս համատեքստում էլ անմիջապես հնչում է մեկ այլ կարևոր հարց՝ իսկ ո՞վ է գալու, որտեղի՞ց, օդի՞ց է իջնելու այն իրական լիդերը, առաջնորդը, որը կարողանալու է համախմբել ազգը։ Ընդ որում, արդեն նշմարվում է, թե՝ կոնսենսուս կա, որ նախկինում պաշտոնավարած ղեկավարների շրջանակից չի լինելու միասնական առաջնորդը։

Շատերը չեն տեսնում այլևս այդպիսի անհատի՝ ո՛չ ընդդիմադիր կուսակցությունների շարքերում, ո՛չ նրանց խորհրդարանական ֆրակցիաներում, ուր գաղափարական միասնություն, ի սկզբանե, կարծեք թե չէր եղել։ Մի դեպքում՝ անհատի շուրջ էր համախմբումը, այդ թվում, նաև՝ ՀՅԴ-ականներն էին այդ ֆորմատով ընդգրկվել կամ համախմբվել, մյուս դեպքում էլ՝ որոշակի զտումներ-մաքրումներ եղան։ Եղան իրենց ճանապարհով գնացողներ։ Հիմա երկրորդ փուլն է՝ երբ խորհրդարանական ընդդիմադիր ուժերը վերագնահատվելու են նորովի։

Այս օրերին հրապարակված «GALLUP» International Association»-ի հայաստանյան ներկայացուցչության արդյունքները բավական ուշագրավ արդյունքներ են ցուցանում։ Ընդ որում, այնպիսի արդյունք, որը մի կողմից ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի և կուսակցությունների համար լուրջ ազդանշան պիտի լինի, թե՝ ժողովուրդը վստահությունը կորցրել է նրանց հանդեպ։ Բայցև այն, որ տվյալ պահին 17․5 տոկոս ներկա իշխանությանը ձայն տվողների զանգված կա, չպետք է զարմանալի թվա, քանզի վարչական ապարատի, պետական և համայնքային հատվածում ներգրավված իշխանամետների և իշխանության բիզնես-պրոյեկտների ու հովանավորյալների մի այդքան տոկոս կա։
Մյուս կողմից՝ ազգի համախմբումի առումով դրական և հուսադրող պատկեր է բացահայտվում, այն է՝ մեր ժողովրդի ծանրակշիռ մեծամասնությունը, շուրջ 90 տոկոսը ազգային գերխնդրի՝ Արցախի և արցախցու հետագա ճակատագրի վերաբերյալ միանշանակ վերաբերմունք ունի, այն է՝ Արցախը որպես փոքրամասնություն ուղղակի չի պատկերացնում ադրբեջանի կազմում։

Իսկ սա արդեն նշանակում է, որ մենք ունենք կարևորագույն ազգային Գերխնդիր, որի շուրջ միասնական ճակատի ձևավորման նախադրյալները մեծապես առկա են։

Միաժամանակ նշանակում է, որ իրականում շոշոփելիորեն տեսանելի է այն լիդերի կերպարը, ով առաջնորդելու է հայությանը։ Նա լինելու է ազգային անվտանգության, մեր սահմանների պաշտպանության երաշխավորն ու նախանձախնդիր-նախաձեռնողը՝ հայրենիքին իրապես տեր լինելու, տեր կանգնելու պայքարում։

«GALLUP»-ի հարցումների արդյունքները հետաքրքիր պատկեր են ներկայացնում նաև թե՛ օտար պետությունների վրա հույս դնելու և թե՛սեփական երկրի ճակատագրին ազգովի տեր լինելու առումով։ Այսպիսով, ռուսամետ, թե՞ արևմտամետ՝ մերժելի հարցադրումը արդեն կարծես տեղի է տալիս այն գաղափարին, որ ազգն ինքն է իր ճակատագիրը կերտողը, իր կռիվը տվողը՝ սեփական ուժերին ապավինելով։

Այսինքն, վերը նշված հարցումների պատասխանները որոշակիորեն տրամաբանական հուն են տանում բոլորիս, այն է՝ Հայաստանի և Արցախի պաշտպանությանը ողջ հայությունը պիտի լծվի՝ ուժեղանալով և հայրենիքի պաշտպանությունն իր Գերխնդիրը՝ հիմնական և կարևոր գործը համարելով։ Եվ այն, որ նախ՝ մենք ենք մեր պետությունը պաշտպանողը, արդեն 60 տոկոսի մոտ հստակ նստած է, իսկապես հուսադրող է։
Ազգն ազգային կարևոր հարցերում ճիշտ է կողմնորոշվում, բայց կուսակցություններից հիասթափված է։ Այդ թվում և՛ ընդդիմադիր, և՛ իշխանական։

Աղբյուր` Փաստինֆո